Ο Σωκράτης Γκιόλιας «δολοφονείται» κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Για την ακρίβεια όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν από την 19η Ιουλίου 2010 μέχρι και σήμερα. Και θα συνεχίσει. Όσο αυτοί που όπλισαν τα χέρια των δραστών κυκλοφορούν ελεύθεροι…
Ο πόνος έγινε μαράζι, καημός και πλέον απογοήτευση. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα. Να μην περιμένεις τίποτε, ή μήπως υπάρχει; Να περιμένεις να φιλοτιμηθεί κάποιος για μια υπόθεση που παραμένει στο συρτάρι δώδεκα χρόνια. Μία που έγινε, μία που αρχειοθετήθηκε και μία που παραμένει στα αζήτητα γεμάτη ιστούς αράχνης, σκόνη, σκοτάδι και απορίες.
Η ευγενική υπενθύμιση του Sportime αφορά όσους τον ξέχασαν. Αφορά όλους εκείνους που δούλεψαν μαζί του, που ευεργετήθηκαν από τον ίδιο, αλλά σήμερα δεν θυμούνται. Αυτούς που σήμερα είναι αχάριστοι. Αφορά τους αρμόδιους δημοσιογραφικούς φορείς που το μόνο που τους έχει απομείνει σε μια εποχή που έχει αλλάξει και αδυνατούν να το κατανοήσουν είναι να κρατούν κάποιους τύπους. Έχουν αποτύχει παταγωδώς σε όλους τους τομείς, αλλά αποτυγχάνουν ακόμα και σε αυτό. Στο να διατηρήσουν ένα επίπεδο. Κι ας μην έχει ανάγκη ο Σωκράτης από τέτοια…
Για την Πολιτεία, το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη δεν έπρεπε να υπάρχει καμία απολύτως υπενθύμιση. Πολλώ δε ευγενική. Κάθε ένας από αυτούς τους φορείς το μόνο που οφείλει, σε κάθε Έλληνα πολίτη, είναι να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Να πράξει τα αυτονόητα για την εξιχνίαση μιας δολοφονίας δημοσιογράφου. Το έκαναν; Όχι! Προσπάθησαν; Ούτε! Έγιναν μέλη του «εγκλήματος» μετά το έγκλημα; Και με το παραπάνω. Διότι, ας μην ξεχνάμε πως εκτός από τις σφαίρες σκοτώνει και η αδιαφορία. Και ακόμα χειρότερο προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Σωκράτης Γκιόλιας – «Λογικά θα είναι κοντά»
Κάθε χρόνο, λοιπόν, είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Καμία εξέλιξη, καμία πρόοδος, ουχί τσίπα για να ανοίξει ξανά η υπόθεση! Κάθε χρόνο γίνεται επίκληση στο προφανές. Δολοφονήθηκε ένας άνθρωπος, οι υπαίτιοι κυκλοφορεί και ουδείς ασχολείται! Λες και δεν συνέβη. Κι αν για τους ανθρώπους που ξεχνούν υπάρχει απορία, για την Πολιτεία υπάρχει οργή και φόβος.
Οργή από την οικογένεια. Φόβος από την ίδια την κοινωνία. Αυτό το «σκοτώστε ελεύθερα, ουδείς θα ασχοληθεί» τρομάζει! Όπως και το ότι σε ετήσια βάση, αναλωνόμαστε στο να λέμε τα ίδια πράγματα. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε και διαφορετικά. Είναι χρέος μας, να είμαστε εδώ να το θυμίζουμε. Κι εμείς και όσοι τον έχουν μέσα στην καρδιά τους.
Αυτή η ανάρτηση του σκιτσογράφου του Sportime, Νίκου Γκιόλια, όταν συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τη δολοφονία του αδερφού του, Σωκράτη Γκιόλια, είναι από αυτές που διαβάζεις και δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου. Είναι από αυτές τις συζητήσεις που δεν έχεις σκεφτεί, δεν είναι στο… πρόγραμμα, να κάνεις με την μητέρα σου, τους γονείς σου.
«Έχουμε κανένα νέο παιδί μου;
Όχι Μάνα, τίποτα ακόμα.
Το ψάχνουν όμως, έτσι δεν είναι;
Εννοείται Μάνα, αυτή είναι η δουλεία τους.
Άρα μετά από 10 χρόνια, λογικά θα είναι κοντά.
Ναι Μάνα, πολύ κοντά…
…
Πως να πεις στην Μανα, πως το “ψάξιμο” δεν ξεκίνησε ποτέ;»
Σωκράτης Γκιόλιας – φωνάΖω
