Ναθάνιελ Φίλιπς. Νέκο Γουίλιαμς. Λέιτον Κλάρκσον. Σας λένε τίποτα αυτά τα ονόματα; Δύσκολο. Ο πρώτος, 23χρονος στόπερ. Από το 2016 στις ακαδημίες της Λίβερπουλ.
Έκανε ντεμπούτο με τα κόκκινα την τελευταία μέρα του Οκτωβρίου, στη φιλοξενία της Γουέστ Χαμ. Την Κυριακή το βράδυ, στο ντέρμπι κορυφής με τη Λέστερ ήταν στον πάγκο.
Ο δεύτερος, 19χρονος Ουαλός δεξιός μπακ. Αυτός από τα 8 (!) του στο Λίβερπουλ. Περισσότερο παιγμένος, αφού πέρυσι πήρε 6 ματς στην Premier League, όλα όμως μετά την καλοκαιρινή επανέναρξη, όταν και τα πάντα αναφορικά με την κούρσα του τίτλου είχαν κριθεί. Ντεμπούταρε για φέτος κόντρα στις «αλεπούδες», μπαίνοντας στο γήπεδο ως αλλαγή στο 54’.
Ο τρίτος, επίσης 19χρονος, Άγγλος χαφ. Ο πιο πρόσφατος από την τριάδα που εντάχθηκε στις ακαδημίες των πρωταθλητών Αγγλίας, αφού καλά καλά δεν έχει συμπληρώσει δύο χρόνια εκεί. Βρέθηκε και αυτός, απόβραδο Κυριακής, στην αποστολή του Γιούργκεν Κλοπ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Premier League: Το έσωσε η Γουλβς, πρώτη νίκη για Μπέρνλι
Αποστολή που αριθμούσε 18 συνολικά ποδοσφαιριστές. Με αυτούς τους τρεις. Με αναπληρωματικό τερματοφύλακα φυσικά και τον επίσης 19χρονο Κέρτις Τζόουνς στο τρίτο φετινό του ματς ως ενδεκαδάτος. Χωρίς Φαν Ντάικ, χωρίς Γκόμεζ, χωρίς Αλεξάντερ-Αρνολντ, χωρίς Χέντερσον, χωρίς Σαλάχ, με τους Ρόμπερτσον και Φαμπίνιο να σφίγγουν δόντια και να σεντράρουν.
Κόντρα στη Λέστερ των έξι σερί νικών εντός και εκτός (Europa League) αγγλικών συνόρων, με το – κατά πολλούς – καλύτερο ποδόσφαιρο στο Νησί τον περασμένο μήνα, με τον γνωστή (από την καλή και την ανάποδη) του «Άνφιλντ», Μπρένταν Ρότζερς στον πάγκο και με ξεκάθαρη, πλέον φιλοδοξία πρωταθλητισμού.
So what που θα λέγανε και στο «Μερσεϊσάιντ». Καλώς τα παιδιά, 3-0. Κυριολεκτικά όμως. Πολλά και αξιοθαύμαστα τα όσα έχουν συμβεί στη Λίβερπουλ ενόσω στον πάγο της είναι ο Κλοπ. Η μετάβαση από μια ψυχαναγκαστική, βιωματική, συμπλεγματική ομάδα σε ένα σύνολο που ξεχειλίζει εμπιστοσύνη, σιγουριά, με ριζική, δομική αλλαγή νοοτροπίας είναι το σημαντικότερο.
Οι «κόκκινοι» δεν καταλαβαίνουν από απουσίες. Δεν τις νιώθουν πλέον. Όχι γιατί δεν τις αισθάνονται, αλλά γιατί δεν είναι πολύτιμες. Αλλά γιατί έχουν ποτιστεί τόσο πολύ στην αίσθηση ανωτερότητας, τόσο πολύ έχουν αποδείξει πως το σύνολο είναι λειτουργικό ανεξαρτήτως προσώπων που, μεμονωμένα, ναι, κάνουν τη διαφορά, αλλά που πάνω και πρώτα απ’ όλα αναδεικνύονται και προβάλλονται μόνο μέσα της συλλογικότητας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Μέσι: Η Μάντσεστερ Σίτι του προσφέρει δεκαετές σύμβολαιο!
Είναι ξεχωριστό αυτό που γίνεται, αυτό που μια πενταετία πλέον υφίσταται στο Μερσέισαϊντ. Είναι μοναδικό. Πιθανώς και στην ιστορία. Αξιολογώντας και κρίνοντας το προπονητικό παρελθόν και τη συμπεριφορά του Κλοπ, ποτέ του δεν είχε ρόστερ όπως – για παράδειγμα – διαχειρίστηκε ο Γκουαρντιόλα. Σε τέτοιο δηλαδή βάθος και ποιότητα που να μην κάνει διαφορά, έστω και στα αδαή μάτια της κοινής γνώμης, το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, το ποιος παίζει και ποιος κάθεται στον πάγκο.
Πάντα, είτε στη Μάιντς, είτε στην Ντόρτμουντ, είτε στη Λίβερπουλ, το ρόστερ του ήταν μικρό (αναλογικά πάντα με το επίπεδο των στόχων που κυνηγούσε και το επίπεδο του ανταγωνισμού που βρίσκονταν οι ομάδες του), ευέλικτο, λειτουργικό. Και… αδιάφορο για το αν οι έξω από την ομάδα θεωρούσαν πως είναι ανισοβαρές. Αποδεικνύεται αυτές τις μέρες με τη μοναδική κακοτυχία που μαστίζει τους «κόκκινους».
Όχι με τη λογική «αυτούς έχω, αυτοί παίζουν». Σε κανέναν δεν γίνεται χαριστικά, ακόμη και σε τόσο in extremis συνθήκες και δεδομένα. Αξίζουν να βρίσκονται στο Λίβερπουλ; Αξίζουν και να παίξουν. Τόσο απλά. Και εφόσον παίξουν, θα παίξουν για να κερδίσουν. Με το ποδόσφαιρο της Λίβερπουλ, το ποδόσφαιρο του Κλοπ, γνωρίζοντας, νιώθοντας πως αυτό είναι το καλύτερο του πλανήτη. Τόσο απλά…
