Η Ελλάδα «καίγεται» πολλά χρόνια τώρα. Η φωτιά μας έχει ήδη… κάψει. Όσο ζούμε, ζούμε από σύμπτωση ή από κάποιους ήρωες.
Η Ελλάδα του σήμερα είναι ένα ξέφραγο αμπέλι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένας κρατικός μηχανισμός ξεχαρβαλωμένος, χωρίς σχέδιο, χωρίς καμία απολύτως συνοχή και δυστυχώς καμία προοπτική να είναι καλύτερος στο μέλλον.
Κανένα απολύτως νόημα τη δεδομένη στιγμή να αναγάγουμε τη συζήτηση σε κριτική ή στο να επιρρίψουμε ευθύνες στον πολιτικό κόσμο. Δεν θα μας φτάσει η… ώρα. Εξάλλου, δεν είναι κομματικό το θέμα, αυταπόδεικτο είναι πως το μοτίβο είναι δεδομένο. Σε κάθε φυσική καταστροφή. Σε κάθε δυσκολία. Όλες οι Κυβερνήσεις είναι ανίκανες ή αδιάφορες στο να αλλάξουν τον κρατικό μηχανισμό και τον τρόπο που λειτουργεί.
Μοναδική ελπίδα το θάρρος, η ανθρωπιά και η αυτοθυσία αστυνομικών και πυροσβεστών που επιχειρούν στις πληγείσες περιοχές. Τα μηνύματα, οι ενημερώσεις και οι τηλεφωνικές γραμμές επαφίενται στο «να ‘χαμε να λέγαμε, να είχαμε να πούμε».
Η τραγική συνειδητοποίηση είναι μία. Όσοι Έλληνες ζουν, όσοι άνθρωποι ζουν στην Ελλάδα πιο ορθά, ζουν από σύμπτωση. Ζούμε (όσοι ζούμε) από σύμπτωση. Τελεία και παύλα.
Στην Ελλάδα του σήμερα, λοιπόν, ζούμε από σύμπτωση επειδή έτυχε τον Ιούλιο του 2018 να μην περάσουμε από το Μάτι.
Ζούμε από σύμπτωση επειδή δεν είχαμε σπίτι στα πολιτικά Ευβοίας το 2020, ή επειδή από σύμπτωση δεν ήμαστε στη Μάνδρα το 2017.
Ζούμε από σύμπτωση επειδή μια μέρα δεν λειτούργησε το 112 και δεν είχαμε εκατόμβες νεκρών.
Ζούμε από σύμπτωση επειδή σήμερα δεν είμαστε στη Βαρυμπόμπη, στη Βόρεια Εύβοια, στην Ηλεία, στην Αρχαία Ολυμπία.
Ζούμε από σύμπτωση επειδή δεν χρειάστηκε να νοσηλευτούμε εν μέσω πανδημίας. Εμβολιασμένοι ή μη.
Ας το ξέρουμε. Ας το αποδεχτούμε. Ας γίνει κατανοητό. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε κάτι από το κράτος και την Πολιτεία. Ζούμε από σύμπτωση. Πάει και τελείωσε. Μόνο οι συγκυρίες μας σώζουν και η προσευχή. Τίποτε άλλο…
