Δύο χρόνια πίσω. Ο Ολυμπιακός έμενε τρίτος και 13 βαθμούς μακριά από την κορυφή. Χωρίς να κερδίσει τίποτα μετά από οκτώ χρόνια. Οι παίκτες στον εκνευρισμό της απώλειας, στην τσαντίλα της ήττας, άκουγαν πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από χαρτιά υγείας. Ακόμη και η πρόσληψη ενός άσημου, χωρίς περγαμηνές και εμπειρίες πρωταθλητισμού Πορτογάλου προπονητή γίνονταν δεκτή στο πλαίσιο της μουντάδας, της αμφισβήτησης και της γκρίνιας, συννεφιασμένα, με μουρμούρα και σκεπτικισμό.
Ένας χρόνος πίσω. Ο Ολυμπιακός ανεβαίνει. Η δεύτερη θέση βέβαια σε κανέναν δεν αρκεί και ούτε συμβαδίζει με το background, το DNA του συλλόγου. Η απόσταση όμως, σαφέστατα, μειώνεται. Και όχι μόνο βαθμολογικά (στο -5 από τον ΠΑΟΚ, ουσιαστικά απόσταση που δημιουργήθηκε από τα δύο μεταξύ τους παιχνίδια), το λιγότερο είναι άλλωστε αυτό. Και πάλι υπάρχουν αρκετοί που αμφισβητούν. Η ομάδα μένει χωρίς τίτλο για δεύτερη σερί σεζόν. Ανεπανάληπτο στην σύγχρονη ιστορία της, μετά τα «πέτρινα» χρόνια.
Σήκωσε το 45ο πρωτάθλημα της ιστορίας του!
Δεν είναι εύπεπτο. Οι φωνές για αντικατάσταση του προπονητή, σταθερά ακούγονται. Το «Καραϊσκάκη» όμως και η αποδοχή του κόσμου, υποχρεώνει σε σιωπή. Και σταθερότητα. Αταλάντευτη συνέχεια ενός πλάνου που μπορεί στην αρχή να μην έπειθε, να φάνταζε ως κάτι παρελκυστικό μέχρι να αξιολογηθεί το νέο status quo στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ή ακόμη ακόμη να ήταν και αναγκαστική επιλογή, ωστόσο η εικόνα στο γήπεδο ήταν τόσο πειστική που επέβαλλε διατήρηση, συνέχεια, επιμονή, εντατικοποίηση, πίστη.
Σήμερα. Ψέματα. Κανείς δεν περίμενε να φτάσει στο σήμερα και στην στέψη του Ολυμπιακού, στην επιστροφή του στην εγχώρια κορυφή ύστερα από δύο χρόνια. Διαπιστώθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς πως αυτή ήταν μια εξέλιξη σε αναμονή. Πως άπαντες τελούσαν σε μια αντίστροφη μέτρηση προκειμένου να επικυρωθεί η αίσθηση, η εικόνα ανωτερότητας που απέπνεαν οι «ερυθρόλευκοι» εκεί που πραγματικά μετράει: στο γήπεδο.
Αδιασάλευτη, ούτε και φέτος ήταν η πορεία. Κλυδωνισμοί, μικροί μεγάλοι σημασία πλέον δεν έχει, υπήρξαν. Ωστόσο, αναδρομικά εξετάζοντας τη σεζόν που ακόμη και 13 μήνες (!) ύστερα από το ξεκίνημα της από την περυσινή καλοκαιρινή «πρώτη» του Ολυμπιακού συνεχίζεται, δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Οι «ερυθρόλευκοι» με το χτεσινό τους φινάλε στο πρωτάθλημα έχουν δώσει 57 παιχνίδια.
Και απλώς, έκλεισαν ένα μέτωπο, αφού τους περιμένουν τουλάχιστον άλλα δυο. Ο τελικός του Κυπέλλου την ερχόμενη Κυριακή και η ρεβάνς των «16» του Γιουρόπα Λιγκ με Γουλβς. Σε όλο αυτό το διάστημα, τους κέρδισαν μόνο ο Ερυθρός Αστέρας (αξιοποιώντας αριθμητικό τους μειονέκτημα), η Τότεναμ και η Μπάγερν. Η ήττα από την Αρσεναλ… εξαϋλώθηκε με την επική ανατροπή στο Λονδίνο και τη μεγαλύτερη πρόκριση στην ιστορία του συλλόγου, ενώ αυτή από τον ΠΑΟΚ που δεν επέτρεψε την κατάκτηση του πρωταθλήματος με το αήττητο, προέκυψε όταν όλα – προ πολλού – είχαν κριθεί εντός των συνόρων.
Η στέψη, λοιπόν, η εντυπωσιακή ομολογουμένως φιέστα που ακολούθησε για το 45ο πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Ολυμπιακός, πέραν μιας επιβράβευσης, δεν παύει να είμαι μια… τυπικότητα. Ακριβώς έτσι! Γιατί κανείς στους πρωταθλητές δεν κρύβει ότι η σεζόν δεν τελείωσε χτες. Συνεχίζεται. Τα άλλα δύο προαναφερθέντα αγωνιστικά μέτωπα ίσως να είναι τα must του καλοκαιριού στην αξιολόγηση αυτού του διαστήματος, αυτής της κοσμοϊστορικά ανεπανάληπτης αγωνιστικής χρονιάς.
Μόνο και μόνο που κανείς δεν σκέφτεται… διακοπές, αλλά όλος ο οργανισμός ζει και αναπνέει για την προοπτική τα παιχνίδια που θα έχει δώσει η ομάδα στο τέλος της χρονιάς να είναι 62 -αριθμός που επιτυγχάνεται, ναι, με παρουσία στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ…- είναι ενδεικτικό της προόδου που κατέγραψε αυτή τη διετία.