Το Καστελόριζο δεν κείται μακράν. Δίπλα μας είναι. Εξω από το σπίτι του καθενός. Είναι εκεί που φτάνει ο ορίζοντάς μας. Πατρίδα μας είναι.
Το καλύτερο οικόπεδο της γης. Τούτη η γωνιά που για χιλιετίες οι Ελληνες αποκαλούν πατρίδα. Οι ομορφιές του, οι χαρές του, οι θησαυροί του τόσοι όσοι πιάνει το μάτι ατενίζοντας το μπλε του Αιγαίου. Αυτά που κρύβει, τα μυστικά του, που όλοι νιώθουμε πως υπάρχουν, ακόμη και αν δεν βλέπουμε, απείρως περισσότερα.
Ενας από τους λόγους που τούτο το οικόπεδο, από την πρώτη κιόλας στιγμή της συνειδητοποίησης του ανθρώπου και της διαμόρφωσης κρατών, επιβουλεύτηκε. Τεράστια η γεωπολιτική του σημασία. Το καταλαβαίνεις μόνο και μόνο με μια ματιά στο χάρτη. Ποιος δεν θα ‘θελε να ελέγχει αυτόν εδώ τον κόμβο που συνδέει τρεις ηπείρους, ζεστές με κρύες θάλασσες, εξασφαλίζοντας προσβάσεις και διόδους απείρως προσοδοφόρες σε κάθε επίπεδο.
Οικονομικό, εμπορικό, στρατηγικό, κυριαρχικό. Και αυτά, πριν καν πιστοποιηθεί πως στις θάλασσες του υπάρχει – ή έστω εκτιμάται πως υπάρχει – και υπάρχει σε (υπερ)αφθονία το καύσιμο της επόμενες χιλιετίας. Αλλες, αναρίθμητες οι δίοδοι που προσφέρει η εξόρυξη του φυσικού αερίου, άλλοι αναρίθμητοι οι «μνηστήρες» σε τούτη την περιοχή, άλλες, αναρίθμητες οι αφορμές που παίρνει ο διαχρονικά βασικός, ο γείτονας μας.
Μοιάζει παιχνίδι, αλλά δεν είναι. Κινήσεις προμελετημένες στην κάθε τους λεπτομέρεια, στην κάθε τους μοίρα, χρόνια, μπορεί και δεκαετίες πριν. Πλέον όμως, τα παραδείγματα, οι δοκιμές είναι αρκετές για να θεωρήσουμε, για να έχουμε την πολυτέλεια να θεωρούμε πως η Τουρκία, στο πλαίσιο της εφαρμογής πλέον ενός σχεδίου από-κοσμικοποίησης του κράτους, «παίζει». Μπλοφάρει.
Η Navtex που εξέδωσε η Τουρκία και δεσμεύει για σεισμογραφικές έρευνες την περιοχή ανάμεσα σε Καστελόριζο και Κρήτη, δεν είναι μια ακόμη προκλητική πράξη. Δεν είναι ακόμη ένα τράβηγμα του σχοινιού. Ως δικαιολογία, ως ενέργεια, την έχουν ξαναζήσει – οι παλαιότεροι – και στο παρελθόν με τις βόλτες του «Χόρα» και του «Σισμίκ» στο Αιγαίο.
Αυτό εδώ όμως είναι διαφορετικό. Αφενός έχει προαναγγελθεί. Αφετέρου έχει προετοιμαστεί. Καιρό τώρα. Με διάφορες αποστολές, ανάλογου περιεχομένου και «αμπαλάζ» στα περίξ της Κύπρου. Με το τουρκολιβικό σύμφωνο. Με ολ’ αυτά τέλος πάντων που έχουν στήσει τα πιόνια στην μπλε σκακιέρα. Μόνο που είναι ξεκάθαρο πως από την απέναντι πλευρά η διάθεση δεν είναι να μείνουμε στο σκάκι.
Η διάθεση είναι να «τεντώσει» τα όρια τα δικά μας. Να δοκιμάσει για πολλοστή φορά τις τελευταίες δεκαετίες τα περιθώρια ανοχής και αντοχής. Να τεστάρει αν απομεινάρια ενδοτισμού του παρελθόντος έχουν μπολιαστεί και στο παρόν. Αν οι κορόνες περί προστασίας σπιθαμής εθνικής γης υφίστανται ή απλώς παρασύρονται όπως πρόσφατα εκείνα τα στρέμματα που η κύτη του Εβρου «άλλαξε» την τοπογεωγραφία.
Κανείς φυσικά δεν πρεσβεύει ούτε και ευαγγελίζεται απάντηση πολεμική. Στη φωτιά δεν απαντάς με φωτιά. Αλλά που και που, πρέπει να δείχνει πως είσαι διατεθειμένος να την ανάψεις εσύ για να προασπίσεις τα ιερά και τα όσια σου. Τα διαχρονικά λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής άπειρα και κομβικά. Οδήγησαν εδώ ακριβώς, στην ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και στην σκέψη για την προάσπιση τους, ενώ κάτι τέτοιο είναι και αυτονόητο και αυτοδίκαιο.
Κανείς δεν θέλει να αναβιώσει μνήμες εθνικά ταπεινωτικές, να ακούσει όσα κενά ουσίας ακούστηκαν στο παρελθόν. Το Καστελόριζο λοιπόν δεν κείται μακράν. Δίπλα μας είναι. Εξω από το σπίτι του καθενός. Είναι εκεί που φτάνει ο δικός μας ορίζοντας βλέποντας την θαλάσσια γη μας. Πατρίδα μας είναι.