Αδιάφορο ποτέ. Έτσι προανήγγειλε το Sportime to ντέρμπι των αιωνίων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και σωστά. Οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε και αν κοντράρονται Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί αδιαφορία. Όποτε το κόκκινο αντικρίζει το πράσινο δεν γίνεται να μην υπάρχει κίνητρο.
Το βαθμολογικό, σίγουρα, απουσίαζε χτες. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως απουσίαζε και η ουσία. Συμπεράσματα βγήκαν. Το σημαντικότερο; Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης. Και τη δεδομένη στιγμή, στην πιο περίεργη ποδοσφαιρικά σεζόν όλων των εποχών, ο Ολυμπιακός μέσω της επανάληψης διδάσκει. Διδάσκει αποτελεσματικότητα.
Μισή ώρα δεν άφησε τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα να πάρει την μπάλα στα πόδια του. Έβαλε ένα, του την έδωσε μετά, δεν απειλήθηκε ποτέ. Κόντρα στον Άρη, έφτανε ένα δεκάλεπτο αποδοτικής πίεσης για να βρει τρία γκολ και να σηκώσει χειρόφρενο. Χτες, το σκηνικό ανάλογο. Ξεκίνημα με χίλια, δύο γκολ στο εικοσάλεπτο και τέλος.
Μπορούσαν και περισσότερα οι «ερυθρόλευκοι» στο πρώτο μέρος, αλλά ο Ελ Αραμπί δεν έχει αναπτύξει τους ίδιους αυτοματισμούς και συνεργασία με τον Φορτούνη όπως έχει με τον Βαλμπουενά. Φάνηκε στα διάφορα τελειώματα των φάσεων που οι δυο τους συνεργάστηκαν… απ’ ευθείας, γιατί στο δεύτερο γκολ, όπου χάθηκε το τόπι (ύστερα από κατοχή που ξεπέρασε το 1,5 λεπτό και η μπάλα πέρασε από τα πόδια όλων, σχεδόν, των «ερυθρόλευκων»), μεσολάβησαν από την πρώτη πάσα του «Φορτού» και στο τελείωμα του Μαροκινού, τα (με τη μία) αγγίγματα των Μπουχαλάκη και Ομάρ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ολυμπιακός: Οι παράμετροι ενός περίεργου deal
Μετά, στο δεύτερο μέρος, με τη δουλειά να έχει γίνει, μπήκε στην εξίσωση ο ΠΑΟΚ και η επερχόμενη ρεβάνς των ημιτελικών του Κυπέλλου. Το πόδι σταδιακά σηκώθηκε από το γκάζι, η μπάλα πήγε στον – δυσλειτουργικό λόγω απουσιών αλλά και αρχικών επιλογών – Παναθηναϊκό, αλλά οι «πράσινοι» δεν μπορούσαν να την κάνουν τίποτα. Μετά το γκολ του Μακέντα στην πρεμιέρα των play off με την ΑΕΚ, δεν έχουν ξαναμπεί από τότε σε περιοχή αντιπάλου τους (με την εξαίρεση του Καμπετσή στο τέλος του ντέρμπι χτες).
Αυτή η δυνατότητα του Ολυμπιακού να ανεβοκατεβάζει ρυθμούς όπως και όποτε θέλει, να «σβήνει» τα παιχνίδια του με οποιονδήποτε τρόπο και κόντρα στον οποιονδήποτε αντίπαλο, είναι η τρανότερη απόδειξη και επιβεβαίωση της ανωτερότητάς του εντός των συνόρων.
Στενό καθάρισμα. Αυτός είναι ο τίτλος, ο επαναλαμβανόμενος τίτλος όλων των παιχνιδιών του Ολυμπιακού στα play off. Παίζει τόσο, όσο. Οσο παίζει, πείθει. Οσο δεν παίζει όμως, τόσο πειστικότερος γίνεται. Και αυτό, στην πιο περίεργη χρονιά και σεζόν όλων των εποχών, που λογικά θα τελειώσει το… επόμενο καλοκαίρι, είναι μεγάλο πλεονέκτημα, ίσως το μεγαλύτερο που αποκτάνε οι «ερυθρόλευκοι» στο κομμάτι της διαχείρισης των παιχνιδιών τους.
Υ.Γ.: Ο Καμαρά είναι ο κορυφαίος παίκτης στην Ελλάδα αυτήν την στιγμή. Με χαοτική απόσταση από τον δεύτερο και με το ταβάνι και το ρεπερτόριο του να αυξάνονται σε κάθε παιχνίδι που παίζει.
Υ.Γ.2: Γιατί ξεκίνησε και χτες ο Ζαχίντ; Υπάρχει λόγος, εξήγηση; Μακιγιαρίστηκε ότι ήταν κακός στον καλύτερο Παναθηναϊκό των play off στην πρεμιέρα, εμφανίστηκε με… σανδάλια κόντρα στον ΠΑΟΚ και έτσι έγινε αλλαγή στο ημίχρονο, μόνο και μόνο για να επιβραβευτεί με ένα ακόμη ξεκίνημα, παρότι άπαντες γνώριζαν ότι η χτεσινή θα ήταν και η τελευταία του αποστολή στην Ελλάδα. Αλλαγή και πάλι στο ημίχρονο, χωρίς να καταλάβει κανείς – ξανά – πως έπαιξε.
