Τζόρνταν-Last Dance: Στα 57 του ακόμα τους χορεύει όλους!

Είναι πιθανώς το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς. Το The Last Dance, το αφιερωματικό ντοκιμαντέρ του ESPΝ για τον βίο της Αυτού Αερότητας,του κορυφαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών, του Μάικλ Τζόρνταν,ξεκίνησε από χτες να προβάλλεται σε όλο τον πλανήτη.

Δέκα επεισόδια, ανά δυάδες στον αέρα κάθε εβδομάδα για τις επόμενες πέντε θα καθηλώσουν όλον τον κόσμο, μπασκετικό και μη. Ο μύθος του Τζόρνταν δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό.

Η σειρά ήταν προγραμματισμένη να «ανέβει» τον Ιούνιο, αλλά οι παραγωγοί έκριναν – λόγω συνθηκών – συμφερότερο να επισπεύσουν την ημερομηνία και έτσι να αναπληρώσουν την παντελή έλλειψη αθλητικής δραστηριότητας με ένα ντοκιμαντέρ, μια αυτοβιογραφική, τηλεοπτική εξιστόρηση πιθανότατα του πλέον αναγνωρίσιμου αθλητή όλων των εποχών. Και σίγουρα, του πλέον… ευπώλητου.

Η συνεργασία του 60χρονου πλέον Τζόρνταν με την κορυφαία αθλητική εταιρεία ένδυσης (που ο ίδιος απογείωσε ενόσω αγωνίζονταν) του απέφερε μόνο πέρυσι, μόνο επειδή τα προϊόντα του λανσάρονται ακόμη 130 εκατ. δολλάρια, ποσό που δεν έχει αντίκρισμα σε κανέναν εν ενεργεία αθλητή, σε οποιοδήποτε σπορ! Έτσι,για να καταλάβουμε τι θα πει και εμπορικά το «προϊόν Τζόρνταν», που φυσικά εξακολουθεί να πουλάει σαν τρελό.

Δεν θα πουλούσε λοιπόν ένα ντοκιμαντέρ της ζωής του, με τον ίδιο μάλιστα (ουσιαστικά) σε ρόλο αφηγητή; Σοβαροί να είμαστε. Περίμενε δύο δεκαετίες για να το «χορηγήσει», να το δεχτεί ως ιδέα και να συναινέσει.

Η αλήθεια είναι πως τόσο στα παρκέ όσο και εκτός αυτών, ο έξι φορές πρωταθλητής NBA δεν ήταν δημοσιογραφικός. Ατάκες, ναι, έδινε οποτεδήποτε στήνονταν πίσω από τα μικρόφωνα. Τα απεχθάνονταν όμως όπως ο διάολος το λιβάνι και δεν το έκρυβε.

Οι νόρμες όμως του NBA, ο βωμός της δικής του δημοφιλίας, επίτασσε ενόσω αγωνίζονταν να ήταν εκεί, να μιλάει υπομένοντας τη μανία των media για μια του κουβέντα, ένα πλάνο, έναν μορφασμό οτιδήποτε. Από την στιγμή που αποσύρθηκε και χωρίς να είναι πλέον «υποχρεωμένος» να υπερασπιστεί αυτήν ακριβώς την εμπορική σκοπιά της ύπαρξης του, έβγαλε την πραγματική του φύση.

Καμία συνέντευξη, περιορισμένος δημόσιος λόγος, άκρως απαραίτητη και μόνο η κοινή του παρουσία και λόγω των διάφορων θεσμικών του ρόλων(μεταξύ άλλων και αυτού του ιδιοκτήτη ομάδας NBA) και λόγω της περίφημης και μοναδικής του legacy, όπως λένε οι συμπατριώτες του την κληρονομιά.

Ο «Τελευταίος Χορός», όπως ελληνιστί αποδίδεται το ντοκιμαντέρ, είναι μια υπέρβαση για το modus vivendi του Τζόρνταν. Μπορεί για όσους έζησαν στα‘80s και ‘90s τα όσα ανεπανάληπτα έκανε στα παρκέ να μην προσθέτει επιπλέον γνώση, ωστόσο μόνο και μόνο η τελείως προσωπική οπτική με την οποία αποτυπώνονται περιστατικά και στιγμιότυπα, ακόμη και τους σαραντάρηδες (που τα πρόλαβαν…) τους καθηλώνει. Η αναγωγή, μοιραία.

Δεν έχει ο ελληνικός αθλητισμός συγκρίσιμο μέγεθος με τον Τζόρνταν. Ούτε κατά διάνοια. Διαθέτει όμως τους δικούς του. Που συγκινούν, που ανατριχιάζουν, που «πουλάνε». Και ok, ας μην ξεκινήσουμε ζητώντας ή σκεπτόμενοι αντίστοιχα ντοκιμαντέρ.Ας ξεκινήσουμε από τα απλά, τα βασικά, τα εύκολα. Η πανδημία μοιάζει να έχει δώσει μια ευκαιρία, μια δυνατότητα σε όλους να έρθουν πιο κοντά.

Έστω από μια οθόνη υπολογιστή και ένα τηλέφωνο. Οι δικοί μας αθλητές,οι δικές μας περσόνες των σπορ, του παρελθόντος και του παρόντος (φαίνεται πως) μιλάνε ευκολότερα, μοιράζονται ευκολότερα, δεν αποστρέφονται τον δημοσιογράφο, δεν φοβούνται τοκοινό και την έκθεση.

Έχουμε δρόμο για να μάθουμε,όλοι,να χορεύουμε και να χορεύουνε. Τουλάχιστον γίνονται τα πρώτα βήματα.

Βλέποντας τον «Τελευταίο Χορό», ας κρατήσουμε εμείς εδώ αυτά τα πρώτα βήματα και τον ρυθμό για τους πρώτους μας,μετά την επιστροφή στην κανονικότητα.