Η Λίβερπουλ πρωταθλήτρια Αγγλίας. Μετά από 30 χρόνια. Οι πρώτες 4 λέξεις κρύβουν τόσα συναισθήματα για τόσο κόσμο. Οι επόμενες 4, καταδεικνύουν το ιστορικό του πράγματος.
Έπρεπε να περάσουν τρεις δεκαετίες. Να γίνουν πολλά. Πάρα πολλά. Για να μην πάρει η Λίβερπουλ πρωτάθλημα. Οι τίτλοι δεν έλειψαν.
Σε αυτό το διάστημα εξάλλου, αυτό το club που για κάποιο μεταφυσικό λόγο βγάζει τόσα συναισθήματα στους οπαδούς της, κατέκτησε 2 φορές το Champions League. Τις ίδιες δηλαδή στο ίδιο χρονικό διάστημα με τη μεγάλη της αντίπαλο τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο οπαδός της Λίβερπουλ σε αυτά τα 30 χρόνια είδε πολλά. Πόνεσε πολύ.
Αλλά ήταν εκεί. Να τραγουδά στην αρχή, στη λήξη, στους δρόμους «You ‘ll never walk alone».
Αυτός είναι και ο σκοπός. Ότι και να γίνει, οι παίκτες που φορούν τη φανέλα της Λίβερπουλ, οι προπονητές, η διοίκηση όποια και αν είναι αυτή γνωρίζει.
Δε θα περπατούν ποτέ μόνοι.
Από πίσω τους έχουν τόσο κόσμο.
Λογικά, ακόμα και οι ιδρυτές της Λίβερπουλ πίσω στα 1892 δε θα περίμεναν πως τόσα χρόνια μετά, το κλαμπ που έφτιαξαν θα ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Η Λίβερπουλ δεν κατέκτησε απλά έναν τίτλο.
Έκανε εκατομμύρια κόσμο, σε αυτές τις δύσκολες συγκυρίες, χαρούμενο.
Αυτό είναι και το μεγάλο ατού της Λίβερπουλ σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες του κόσμου. Αυτή είναι η διαφορά της.
Βγάζει συναισθήματα. Όχι μόνο στον κόσμο της. Αλλά και στους παίκτες της.
Δηλαδή σε ποια άλλη ομάδα του κόσμου όπως τότε το 2005 στην Κωνσταντινούπολη θα μπορούσε ο Τραορέ, ο Σμίτσερ, ο Μπάρος και ο Ντούντεκ να νικήσουν τον Κακά, τον Νέστα, τον Μαλντίνι και τον Πίρλο;
Ο ποδοσφαιριστής που φορά τη φανέλα της Λίβερπουλ, ο οπαδός της νιώθει ανώτερος. Μόνο και μόνο επειδή φοράει τη φανέλα της.
Νιώθει πως μπορεί να πετύχει τα πάντα μέσα στο γήπεδο.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως νιώθει χαρούμενος. Ο Livebird στο στήθος βγάζει χαμόγελο.
Η Λίβερπουλ είναι και πάλι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Για πρώτη φορά από τότε που έγινε η Πρέμιερ Λιγκ.
Σε αυτές τις τρεις δεκαετίες, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έζησε τις glory days της. Είχε τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον και μια εντυπωσιακή μαγιά ποδοσφαιριστών. Την πέρασε σε πρωταθλήματα, κάτι που η Λίβερπουλ ανέκαθεν υπερηφανευόταν.
Αλλά η Λίβερπουλ δε γονάτισε. Δε γινόταν να γονατίσει.
Ο «Βασιλιάς» Κένι Νταγκλίς, ο Ρας, ο Μπαρνς, ο Χάουτον, ο Μπίρτσλι, ο Γουίλαν, ο Νίκολ, η τελευταία χρονιά του Αλαν Χάνσεν ήταν το ’90.
Πέρασαν πολλοί μεγάλοι παίκτες και δεν πήραν το πρωτάθλημα. Ο Τζέραρντ φυσικά και ο Κάραχερ. Ο Φάουλερ, ο Οουεν, ο Αλόνσο, ο Μαστσερανο, ο Τόρες και ο Σουάρες.
Αλλά μετά ήρθε ο Κλοπ. Το history changing του κλαμπ.
Η Λίβερπουλ άλλαξε όταν ήρθε ο Γερμανός. Δεν είναι μόνο μεγάλος προπονητής, που την τελευταία 2ετία ειδικά δημιούργησε μια από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών.
Είναι και strategist. Φτιάχνει και υλοποιεί στρατηγικό πλάνο με στόχο την κατάκτηση των τίτλων. Εφερε παίκτες που είχε στο μυαλό του καιρό να φέρει για να δημιουργήσει αυτό το εντυπωσιακό, πανέμορφο και άκρως ποδοσφαιρικό σύνολο.
Ναι είναι αλήθεια!
Η Λίβερπουλ και πάλι είναι ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΑΓΓΛΙΑΣ!