Ντιέγκο Μαραντόνα: Τα γκολ του είναι το ποδόσφαιρο

Ντιέγκο Μαραντόνα: Είναι από εκείνα τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια, που όλοι θυμούνται, που βρίσκονταν γιατί εκείνα τα γκολ του είναι το ποδόσφαιρο.

Αυτές οι θολές μνήμες για όσους ήταν σε μικρή ηλικία και τώρα έχουν μεγαλώσει και πλέον ξέρουν για τι μιλάμε.

Τα έχουν δει τόσες φορές άλλωστε.

Είναι, ίσως, το παιχνίδι που αν και δεν ήταν τελικός, κλέβει τη δόξα από τελικούς Μουντιάλ.

Γιατί ήταν το παιχνίδι, που σημειώθηκαν τα δύο πιο αξιομνημόνευτα γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Αν η ανθρωπότητα επέλεγε να στείλει στιγμιότυπα από δύο και μόνο γκολ στους εξωγήινους αυτά θα ήταν το 1-0 και το 2-0 της Αργεντινής επί της Αγγλίας στο Μεξικό το 1986.

Γιατί αυτά τα δύο γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα είναι το ποδόσφαιρο.

Το πρώτο είναι αυτή η λύσσα για τη νίκη, η προσπάθεια ακόμα και με αθέμιτα μέσα να πάρεις αυτό που θες.

Η καταστρατήγηση των κανονισμών με τρόπο, που μόνο το VAR θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει.

Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα όμως.

Όποιος θέλει να βρει πίσω από το γκολ με το χέρι του Ντιέγκο, το «χέρι του Θεού», απλά και μόνο τη θέληση για την πρόκριση στα ημιτελικά του Μουντιάλ του 1986 στο Μεξικό, είναι βαθιά νυχτωμένος.

Για τους Αργεντίνους εκείνο το παιχνίδι της 22ας Ιουνίου 1986, πριν από 33 χρόνια δηλαδή, ήταν Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Να κερδίσουν, να ξεφτιλίσουν, να κατατροπώσουν μέσα στο γήπεδο τους Άγγλους.

Γιατί; Μα οι περισσότεροι έχουν σίγουρα διαβάσει, γνωρίζουν πως 4 χρόνια πριν για 72 ημέρες, Άγγλοι και Αργεντίνοι μάχονταν.

Όχι μέσα στο γήπεδο αλλά με όπλα. Για την κυριαρχία των Νήσων Φώκλαντ.

Διαμάχη που έληξε με θρίαμβο των Άγγλων, που μέχρι και σήμερα διατηρούν την κατοχή των Νήσων.

Τα γκολ του Ντιέγκο είναι το ποδόσφαιρο

Στην Αργεντινή, τα γεγονότα του 1982 ήταν κάτι πρωτόγνωρο.

Θεωρούνται μάλιστα και ο λόγος που μετά από περίπου 20 χρόνια ταραχών, στρατιωτικών (κυρίως) κυβερνήσεων και πολιτικής αστάθειας, η Αργεντινή επέστρεψε στις ελεύθερες εκλογές.

Έγιναν το 1983.

Για τους ποδοσφαιριστές του Μπιλάρδο, λοιπόν, εκείνο το παιχνίδι με την εξαιρετική Αγγλία του Μπόμπι Ρόμπσον ήταν η μεγάλη ευκαιρία.

Να βγάλουν το έθνος στους δρόμους, να επιστρέψουν την υπερηφάνεια στους δρόμους του Μπουένος Άιρες και των άλλων πόλεων και χωριών ανά τη χώρα.

Οι Άγγλοι είχαν φοβερή ομάδα με παίκτες όπως οι Μπαρνς, Ρέι Γουίλκινς, Γουόντλ, Μπράιαν Ρόμπσον αλλά και το «θωρηκτό» Μπράιαν Χέιτλι να μην ξεκινούν καν στην 11άδα.

Από την άλλη, όμως, υπήρχε ο Μαραντόνα.

Και το 3-5-2 του Μπιλάρδο, που ήταν ότι καλύτερο γιατί πολύ απλά ήταν προσαρμοσμένο στον Ντιέγκο.

Με τον Μπουρουσάγκα και τον Βαλντάνο δίπλα του, τον Πουμπίδο κάτω από τα δοκάρια και τους Ρουγκέρι, Μπράουν όχι απλά να δεσπόζουν αλλά να κρύβουν τον ήλιο στην άμυνα.

Η Αργεντινή μετά την κατάκτηση του 1978 αλλά και το στραπάτσο του 1982, πήγαινε υποψιασμένη στο Μουντιάλ του Μεξικού.

Πήγαινε όμως, έχοντας στο ρόστερ και τον καλύτερο, τον κορυφαίο όλων.

Εκείνον, που στις 22 Ιουνίου του 1986 αποτύπωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τι είναι ποδόσφαιρο.

Και αν το πρώτο του γκολ ήταν η αποθέωση της καταστρατήγησης των κανονισμών (που στη συνέχεια εξελίχθηκε στη γοητεία του παράνομου), το δεύτερο ήταν… Τι να πει κανείς για το δεύτερο.

Πίσω από τη σέντρα, ο Ντιέγκο πέρασε όσους Άγγλους βρήκε μπροστά του και τον Σίλτον.

Το γκολ του Λίνεκερ λίγο πριν το τέλος και εκείνη η αλησμόνητη χαμένη ευκαιρία του Μπαρνς ήταν ο επίλογος.

Η Αργεντινή είχε προκριθεί στα ημιτελικά, στο δρόμο για ακόμα έναν τίτλο.

Κανέναν δεν ένοιαζε. Ο Ντιέγκο είχε γράψει τους νόμους του γκολ για το σπορ και η μισητή Αγγλία της Θάτσερ ήταν στο καναβάτσο.

Ω τι ραψωδία…