Ολυμπιακοί Αγώνες 2020: Η Εθνική ομάδα γουότερ πόλο βρίσκεται μια νίκη μακριά από τη μεγαλύτερη επιτυχία του σπορ σε επίπεδο ανδρών. Την κατάκτηση του ολυμπιακού μεταλλίου, που είναι κάτι σαν το δαχτυλίδι του… «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», δεν έχει έρθει ποτέ, αποτελεί εμμονή (αυτό δα έλειπε να μην) και φέρνει τεράστια προσμονή.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2020: Σε αυτήν την Εθνική δεν έχει χαριστεί τίποτε, όπως άλλωστε είναι δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο σπορ. Το γεγονός πως παίζεται σε μη φυσικό ανθρώπινο περιβάλλον (νερό) καθιστά την ευκαιρία εκπλήξεων σχεδόν αδύνατη.
Κάτι που σημαίνει πως σπάνια ο καλύτερος να μην κερδίσει (διαιτησία, ατυχία οι σημαντικότεροι λόγοι να μην συμβεί).
Η Εθνική το δικαιούται 100% γιατί έχει παρουσιάσει στο Τόκιο, ίσως την καλύτερη version της, σίγουρα την καλύτερη μετά το 2004, οπότε και είχε προκριθεί στα ημιτελικά νικώντας τότε την μεγάλη Ιταλία σε do or die παιχνίδι.
Ο Θοδωρής Βλάχος, ο προπονητής της Ελληνικής ομάδας βρίσκεται με μεγάλη διάφορα στην καλύτερη φάση της πορείας του. Του ανήκει σε μεγάλο ποσοστό η επιτυχία. Στο βιογραφικό του έχει να επιδείξει μεγάλες επιτυχίες τόσο με τον Ολυμπιακό όσο φυσικά και με την Εθνική ομάδα (χάλκινο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, χάλκινο μετάλλιο στο πρόσφατο World League).
Το πλάνο, όμως, που παρουσιάζει στο Τόκιο είναι αντάξιο μεγάλων προπονητών ακόμα και του παρελθόντος.
Η Εθνική Ελλάδας παραδοσιακά είχε δύο προβλήματα. Την έλλειψη τοπ αριστερόχειρα πολίστα και τα κακά ποσοστά στον παίκτη παραπάνω.
Το δεύτερο έχει λυθεί στο Τόκιο, αν και με το Μαυροβούνιο είχαμε 2/7. Πως παρακάμφθηκε αυτό το 2/7; Μα πολύ απλά επειδή οι αντίπαλοι είχαν 0/8.
Η Εθνική γουότερ πόλο παρουσιάζει στο πόλο αμυντικά συστήματα που θα πρέπει να βρεθούν σε σεμινάρια.
Η προσπάθεια π.χ. στον προημιτελικά να μην περάσει η μπάλα στον τιτάνα φουνταριστό του Μαυροβουνίου, τον θρυλικό Αλεξάντερ Ίβοβιτς στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ο Ίβοβιτς έπρεπε να τραβηχτεί πέρα από τα 2μ. για να σκοράρει 3 τέρματα, τα οποία δεν είχαν ουσιαστικά επιρροή στην εξέλιξη του αγώνα.
Η άμυνα μας στον παίκτη λιγότερο είναι η καλύτερη που έχει παίξει ποτέ η Εθνική Ελλάδας. Αλλά και σε set παιχνίδι, το στήσιμο στα 6μ. είναι αντάξιο μεγάλων σχολών του αθλήματος.
Η Ελλάδα παίζει άμυνα, αλλά και κρατάει περισσότερο από τον αντίπαλό της την μπάλα στα χέρια των παικτών της. Η κατοχή της Εθνικής είναι μεγαλύτερη ποσοστιαία από των αντιπάλων της σε όλα τα έως τώρα παιχνίδια.
Και επίσης, έχει στο ρόστερ της τον κορυφαίο τερματοφύλακα μέχρι τώρα στο ολυμπιακό τουρνουά, τον Μάνο Ζερδεβά.
Το ερώτημα βέβαια του τίτλου, μα γιατί αυτή η χώρα βγάζει τόσους καλούς πολίστες είναι ρητορικό. Σε μια χώρα που οι υποδομές παντού έτσι και στο πόλο είναι κάτω του μ.ο. και σίγουρα πολύ πιο χαμηλά από αυτές των ανταγωνιστών (μια ματιά στις πισίνες της Σερβίας αρκεί για να φέρει μελαγχολία) πολλά επαφίενται στο ελληνικό μεράκι.
Παιδιά που τους αρέσει το σπορ, γνωρίζουν πως δε θα βγάλουν πολλά λεφτά (για αυτό άλλωστε και οι περισσότεροι σπουδάζουν ή είναι εξαιρετικοί επιχειρηματίες), σύλλογοι και παράγοντες που ασχολούνται 24 ώρες το 24ωρο για να πετύχουν ότι μπορούν.
Ο Ολυμπιακός, οι ομάδες των Νοτίων Προαστίων, οι σύλλογοι της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ πρόσφατα κάνουν ότι μπορούν προκειμένου το άθλημα να ανέβει επίπεδο. Πως το πράττουν αυτό; Χωρίς πισίνες, με τους ανθρώπους τους να μάχονται να κερδίσουν διαδρομές για προπονήσεις.
Εκεί είναι άλλωστε και το μυστικό. Στην προπόνηση. 6ωρα ολόκληρα μέσα στην ημέρα, κολύμβηση, τακτική, μπάλα, φυσική κατάσταση. Και μικρές επαναστάσεις μέσα στο άθλημα, όταν π.χ. ο Γιάννης Γιαννουρής ξεκίνησε να εφαρμόζει το προπονητικό (μικρή η λέξη για να χαρακτηρίσει αυτό που είχε στο μυαλό του και πέτυχε) του πλάνο στη Βουλιαγμένη.
Ή όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Στάμενιτς και αργότερα ο Καμπάνια. Ή όταν οι Έλληνες πολίστες άρχισαν να βγαίνουν στο εξωτερικό και να μετέχουν σε πρωταθλήματα που είναι επαγγελματικά. Ή όταν οι Έλληνες προπονητές άρχισαν να επιμορφώνονται ουσιαστικά βάζοντας την τεχνολογία στην ατζέντα τους.
Μεράκι και ταλέντο. Προπόνηση και αγάπη. Για αυτό, αυτή η χώρα βγάζει τόσους καλούς πολίστες διαχρονικά.
Ένα παιχνίδι έμεινε για να έρθει αυτό το πολυπόθητο μετάλλιο. Η γενιά των Αφρουδάκηδων, του Χατζηθεοδώρου, του κορυφαίου πορτιέρε Νικόλα Δεληγιάννη, του Βλοντακτη, του Μάζη, του Σχίζα, του Θωμάκου, του Μυλωνάκη, του Κοκκινάκη και των άλλων σπουδαίων παικτών έδωσε τη σκυτάλη και το έναυσμα με τον μικρό τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 και με το μεγάλο μετάλλιο στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ το 2005 (με εκείνο το αξέχαστο γκολ του Γιώργου Αφρουδάκη στον μικρό τελικό απέναντι στην Κροατία).
Η γενιά που παίζει στο Τόκιο έχει και αυτή μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και όπως είπε ο Αντώνης Βλοντάκης στην κρατική τηλεόραση φαντάζει μάλλον η καλύτερη όλων των εποχών.
Διαβάστε επίσης:
Ολυμπιακοί Αγώνες 2020- Στίβος: Σπουδαίο παγκύπριο ρεκόρ από την Ελένη Αρτυματά
Φωτιά στη Βαρυμπόμπη: Αυτός είναι ο τραγικός απολογισμός μέχρι τώρα!
Άρης: Προχωρημένες επαφές με Καμαρά