Ο κύριος (μοναδικός;) λόγος που Παρί Σεν Ζερμέν και Τζιανλουίτζι Μπουφόν ενώσανε πέρυσι τις «μοναξιές» τους, ήταν με την ελπίδα ότι, σκληρό και αν ακούγεται, δύο αποτυχίες θα έκαναν μια επιτυχία. Αυτή της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ. Το μεγάλο απωθημένο τόσο του γαλλικού κλαμπ όσο και του σπουδαίου Ιταλού γκολκίπερ.
Αν το προσεγγίσουμε όμως λίγο πιο βαθιά και έχοντας πια την πολυτέλεια της γνώσης του τι συνέβη, ήταν ακριβώς αυτή η ένωση που μας προϊδέαζε για νέο φιάσκο. Καθότι η Παρί δεν χρειαζόταν τέρμα.
Με τον Αλφόνς Αρεολά ήταν καλυμμένη στη θέση. Ηταν αυτή η παροιμιώδης και ακατανίκητη τάση της για εντυπωσιασμό και επίδειξη που την εξώθησε να πάρει έναν σταρ, σε ηλικία κάτι παραπάνω από προχωρημένη ποδοσφαιρικά ομιλώντας (41 ετών). Ο Αρεολά, διόλου ακατανόητα, είχε εξοργιστεί τότε, είχε ζητήσει να φύγει, τελικά αναγκάστηκε να βάλει νερό στο κρασί του.
Ο Μπουφόν έκανε (διπλό) κακό
Η πορεία των πραγμάτων έδειξε ότι η συνύπαρξη των δύο τερματοφυλάκων και το μοίρασμα του χρόνου συμμετοχής σχεδόν ισόποσα έκανε κακό και στους δύο. Κατ’ επέκταση στην ομάδα. Η κακή εμφάνιση του Μπουφόν στη ρεβάνς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν κομβικής σημασίας για τον αποκλεισμό από το Τσάμπιονς Λιγκ, τη διοργάνωση δηλαδή για την οποία ένωσαν τα τσανάκια τους. Ηταν άκρως συμβολικό και καθόλου περίεργο.
Ο Ιταλός υπήρξε ένας από τους κορυφαίους τερματοφύλακες που είδαμε ποτέ, αλλά στα 40+ δε γινόταν να έχει τα ίδια αντανακλαστικά και την ίδια εκρηκτικότητα με τα χρόνια της δόξας του.
Από εκεί και έπειτα τίποτα δεν ήταν όπως τον πρώτο καιρό, των μελιών. Για να φτάσουμε στο φινάλε. Το οποίο επικοινωνήθηκε ως «κοινή συναινέσει». Στην πραγματικότητα ήταν η Παρί αυτή που δεν ήθελε να παρατείνουν τη συνεργασία τους. Αλλο αν δημοσίως οι δύο πλευρές συναγωνίστηκαν σε αβρότητα και φιλοφρονήσεις.
Δεν είναι ότι χωρίζουν σαν εχθροί. Αλλά σε καμία περίπτωση δε σημάδεψαν ο ένας τον άλλο. Ούτε θα είχαν ένα κενό αν δεν είχαν ενώσει τις ζωές τους. Αυτή η αδιαφορία ως τελευταία γεύση είναι μάλλον η μεγαλύτερη τιμωρία αυτής της σχέσης.