Το πράγμα έχει πάρει το δρόμο του. Το Champions League θα αλλάξει μορφή. Αρχής γενομένης από τη σεζόν 2024-25.
Το Champions League δεν θα είναι προσεχώς όπως το ξέρουμε. Θα έχει περισσότερες ομάδες άρα και παιχνίδια. Θα μετατραπεί σε ένα πρωτάθλημα 36 ομάδων, στο οποίο η καθεμία θα παίζει δέκα φορές («ελβετικό σύστημα») με σκοπό να βγουν τα ζευγάρια των νοκ άουτ. Προβλέπονται 4 επιπρόσθετες ομάδες σε σχέση με τις τρέχουσες 32, οι οποίες πιθανότατα δεν θα προκύπτουν από τα εθνικά πρωταθλήματα, αλλά με κριτήριο την ιστορία και τα επιτεύγματά τους – μένει να διευκρινιστεί. Ένας επιπλέον τρόπος να καλυφθούν τυχόν «ατυχήματα» για τους «μεγάλους». Το νέο format εγγυάται περισσότερα ματς ανάμεσα στα «μεγαθήρια». Ελαχιστοποιεί την πιθανότητα να την «πατήσουν». Και βεβαίως, αυξάνει τα έσοδά τους από τα τηλεοπτικά δικαιώματα.
Ο Αντρέα Ανιέλι ανήκει στους πρωτεργάτες του όλου project. Ως πρόεδρος της Γιουβέντους και της Ομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA). Περιγράφει ως «ιδανική» την wannabe πραγματικότητα, που αναμένεται να επισημοποιηθεί και να γίνει συγκεκριμένο τις προσεχείς εβδομάδες. Δεν προξενεί εντύπωση το σκεπτικό του. Μιλάει τεχνοκρατικά, σκέφτεται επιχειρηματικά. Εδώ πρότεινε, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου, την απαγόρευση μεταγραφών ανάμεσα στις ομάδες του Champions League. Με αυτόν τον τρόπο, είπε, θα σταματήσουν οι πολυδάπανες ανταγωνιστικές κινήσεις μεταξύ των μεγαλύτερων κλαμπ και αυτά θα συγκεντρωθούν στην αγορά «πρωταθλητών παικτών από μικρότερες χώρες» για να αναπαράγουμε τα λόγια του. Δηλαδή θεωρεί σωστό και ηθικό το να γίνει «υποχρεωτικό» να αποψιλώνουν τους «αδύνατους» από ό,τι καλύτερο διαθέτουν, ψαλιδίζοντάς τους έτσι τις όποιες πιθανότητες (θα) έχουν να φτιάξουν κι αυτοί δυνατές ομάδες.
Άλλαξέ το, όχι γκρέμισέ το
Μη γελιόμαστε και μην παρεξηγούμαστε. Οι αλλαγές σε βάθος χρόνου είναι αναπόφευκτες. Ο νόμος της εξέλιξης το επιβάλλει. Γιατί ωραίος ο ρομαντισμός και τα «against modern football», όμως υπάρχει και ο ρεαλισμός. Η συνεχής ανάγκη για ανανέωση. Κάποτε, για παράδειγμα, το Champions League ήταν μία αποκρουστική προοπτική για τους λάτρεις των παραδόσεων, οι οποίοι ήθελαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών να συμμετέχουν μόνο ομάδες που όντως είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα, όπως τα ‘μαθαν δηλαδή. Έγινε όμως και αποδείχτηκε κάτι εξόχως πετυχημένο.
Το πραγματικά ζωτικό είναι οι αλλαγές να είναι προς την κατεύθυνση της βελτίωσης του παρεχόμενου προϊόντος, της προστασίας θεατών, ποδοσφαιριστών και αθλήματος. Κάτι που συχνά παραμερίζεται στο βωμό του αέναου κυνηγιού για περισσότερα κέρδη. Και όχι μόνο από τα mega club. Ούτε η UEFA είναι άμοιρη ευθυνών – κάθε άλλο. Εκπλήξεις όπως ο αποκλεισμός της Γιουβέντους από την Πόρτο λειτουργούν και αναζωογονητικά επειδή θυμίζουν και τονίζουν τη βαθύτερη ουσία του σπορ. Το τι το έχει κάνει τόσο λαοφιλές και αγαπητό. Κατά κάποιο τρόπο, είναι η ρεβάνς του αληθινού ποδοσφαίρου. Γιατί να «σκοτώσουμε» κάτι τέτοιο ως δυνατότητα; Γιατί να μην δίνουμε δικαίωμα στους μικρότερους να διεκδικούν το όνειρό τους; Αν δεν μπει ένα όριο, θα φτάσουμε σε μία εποχή που το άθλημα, στο υψηλότερο του επίπεδο, θα γίνει τόσο τεχνοκρατικό και ελιτίστικο ώστε θα απωλέσει τη λαϊκή του βάση. Με την απληστία να νικάει εν τέλει την ομορφιά.
