Εμπρός Αντρέα, για μια Γιουβέντους νέα

Σε τελική ανάλυση, o Μαουρίτσιο Σάρι ήταν καταδικασμένος να αποτύχει στη Γιουβέντους. Και όχι τόσο επειδή μεγάλωσε μισώντας την, ως παιδί του (ιταλικού) νότου. Ούτε επειδή, υπό μία έννοια, πούλησε τη ψυχή του όταν την ανέλαβε. Κυρίως, επειδή πήγε κάπου που δεν είχαν πραγματική διάθεση να τον καταλάβουν, να τον ακούσουν. Του ζήτησαν αλλαγή, χωρίς να θέλουν να αλλάξουν.

Αυτή η ανίερη συμμαχία χάρισε στον Σάρι το 1ο πρωτάθλημα της καριέρας του. Αλλά μήπως του στέρησε πολλά περισσότερα, ψυχολογικά και ανθρώπινα ομιλώντας; Καθότι είναι άλλο να δοκιμάζεις με τον τρόπο σου (κι ας αποτύχεις) και άλλο να μην σε αφήσουν καν να δοκιμάσεις. Το ποδόσφαιρο που ο 61χρονος προπονητής διδάσκει θέλει τρία κυρίως πράγματα για να βγει στο χορτάρι: πίστη, χρόνο και νιάτα. Στο Τορίνο, από τη Γιουβέντους, δεν του δόθηκε τίποτα από τα τρία.

Ο τίτλος κατακτήθηκε από κεκτημένη ταχύτητα, επειδή έτσι γίνεται εκεί στην Ιταλία εδώ και πολλά χρόνια, γιατί οι όποιοι επίδοξοι άλλοι «λιποθυμάνε» στην υποψία αντάρτικου. Οτιδήποτε περισσότερο ωστόσο, ήταν απαγορευμένο από τη στιγμή που δεν είχε απόλυτη στήριξη από πλευράς διοίκησης για να επιβληθεί στα αποδυτήρια.

Ενισχυμένες* αποδόσεις στο Champions & Europa League

*Ισχύουν όροι και προϋποθέσεις +21

Παράδοξο και αν ακούγεται για ομάδα 9 συνεχόμενων πρωταθλημάτων, η Γιουβέντους τελεί υπό σύγχυση. Η προ διετίας απόκτηση του Ρονάλντο ήταν μια σιωπηρή παραδοχή κάτι του ανήκουστου για το ψυχισμό της ως συλλόγου: Ότι υπάρχει πιο δυνατός από αυτήν στο «winning culture» και ότι μόνο αυτός μπορεί να την απαλλάξει από το σύνδρομο του loser στην Ευρώπη. Η πρόσληψη του Σάρι επίσης, ήταν σε ευθεία αντίθεση με την πάγια φιλοσοφία της για «αποτελέσματα εδώ και τώρα».

Τελικά μάλλον δεν φταίνε τα πρόσωπα. Αλλά η διαδικασία. Η Γιούβε είναι έκπληκτη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το ότι αποτυγχάνει μονίμως στο Champions League. Είναι άμαθη στο να μην γίνεται το δικό της και αντιδρά σπασμωδικά. Παγιδεύεται έτσι σε καταστάσεις και κινήσεις που δεν την ορίζουν, δεν της ταιριάζουν. Αντιβαίνει στη φύση της και αυτό ποτέ δεν μπορεί να είναι καλό.

Γιουβέντους: Το ρίσκο

Με αυτά και με τούτα, μπορεί κανείς να είναι επιφυλακτικός για το πώς θα τα πάει ο Αντρέα Πίρλο. Επισήμως ο νέος κόουτς. Τόσο γρήγορα που κατανοείς ότι το ‘χαν ήδη έτοιμο το σενάριο, ο (καημένος ο) Σάρι πήγε στο δεύτερο ματς με τη Λιόν ξέροντας ότι μια νοητή χατζάρα κρέμεται πάνω από το κεφάλι του και ότι το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο.

Κατευθείαν στα βαθιά ο «Μαέστρος» λοιπόν, ο οποίος υποτίθεται, έτσι δηλαδή είχε ανακοινωθεί λίγες ημέρες νωρίτερα, θα ξεκινούσε την προπονητική από την Κ23 του συλλόγου. Το ότι υπήρξε ένας από τους πιο εγκεφαλικούς παίκτες όλων των εποχών, ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά της «μπιανκονέρο» εξέδρας, θα του αγοράσει χρόνο, θα τον περιβάλει με αγάπη και επιείκεια. Αλλά μήπως του ζητάνε παρά πολλά πολύ νωρίς; Μήπως δηλαδή καίγεται ένα εν δυνάμει εξαιρετικό μελλοντικό χαρτί; Μήπως υποτιμάται η έλλειψη πείρας του στο πόστο;

Σαφώς τα παραδείγματα των Ζινεντίν Ζιντάν και Πεπ Γκουαρντιόλα και το πώς αυτοί πέτυχαν με τη μία σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα, είναι σταθερά το καλύτερο επιχείρημα όσων τολμούν να εμπιστευτούν νέους προπονητές. Αλλά για κάθε «Ζιζού» και κάθε Πεπ υπάρχουν πολλαπλάσια παραδείγματα βιασύνης που οδήγησαν σε πτώση. Και, το είπαμε, το ξαναλέμε, η Γιουβέντους δεν έχει πείσει ότι διαλέγει με καθαρή σκέψη, απολύτως συνειδητοποιημένη…

Γιατί μία «Μεγάλη Κυρία» δύσκολα αλλάζει μυαλά. Αλλά για να έχει μια ευκαιρία να γίνει ξανά νέα, πρέπει πια να εμπιστευτεί τον Αντρέα. Να του δώσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, να του φέρει παίκτες που θα του λύσουν τα χέρια. Θα το κάνει;