H European Super League είναι η αναπόφευκτη μετεξέλιξη του «λεφτά Vs περισσότερα λεφτά» που από καιρό ορίζει το (ευρωπαϊκό) ποδόσφαιρο.
Σεισμός. Βόμβα. Πόλεμος. Δοξασμένη δημοσιογραφία, τα κλισέ είναι «εδώ» για να μας εξυπηρετούν σε αυτές τις καταστάσεις. Ομολογουμένως, αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για τη συνήθη υπερβολή. Αντίθετα, οι λέξεις έχουν τη δέουσα βαρύτητα. Καθώς τι άλλο παρά κοσμοϊστορικό είναι η νεοσυσταθείσα European Super League; Μία κίνηση άνευ προηγούμενου στα σχεδόν 70 χρόνια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μετά από χρόνια απειλών, οι «μεγάλοι», 12 εξ αυτών σε πρώτη φάση, πέρασαν το όριο.
Ο πόλεμος των πλουσίων
Τα social media, και όχι μόνο, βρίθουν αντιδράσεων. Σχεδόν όλοι βρίζουν τις ομάδες που βρίσκονται πίσω από την «ανταρσία». Μίλαν, Άρσεναλ, Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι, Μπαρτσελόνα, Ίντερ, Γιουβέντους, Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Σίτι, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρεάλ Μαδρίτης και Τότεναμ, είναι οι 12 «προδότες». Το story πλασάρεται, ακούσια ή εκούσια, ως μάχη του καλού με το κακό. Δεν είναι έτσι. Το Against Modern Football είναι ωραίο ως άκουσμα, καλύπτει κενά επαναστατικότητας και νοσταλγίας σε όσους το λένε. Στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο αφελές και ρομαντικό, παρά οτιδήποτε άλλο. Εδώ και χρόνια, είμαστε όλοι φίλαθλοι-καταναλωτές. Οι σύλλογοι που υποστηρίζουμε είναι πολυεθνικές εταιρείες που σκοπό έχουν το κέρδος, οι χορηγοί ορίζουν και επιβάλλουν πρόσωπα και καταστάσεις. Το Champions League λίγο λίγο και όλο και πιο πολύ έχει μετατραπεί σε μια διοργάνωση για την ελίτ.
Στην ουσία, η μάχη κατά του αποκαλούμενου «μοντέρνου ποδοσφαίρου» έχει από καιρό έχει χαθεί και δεν το έχουμε καταλάβει ή μάλλον το έχουμε αποδεχτεί. Μόνο και εδώ έρχεται το τεράστιο «αλλά», η υπό σύσταση European Super League θα γκρεμίσει το πιο ουσιαστικό γνώρισμα του αθλήματος: Τη δημοκρατικότητα. Την ευκαιρία να έχουν όλοι δικαίωμα στο όνειρο. Ο κλειστός χαρακτήρας, τα εγγυημένα συμβόλαια, ο αποκλεισμός των πολλών, ποτέ ως τώρα δεν είχαν γίνει πράξη. Ποτέ δεν είχε υπάρξει τόσο ξεκάθαρος διαχωρισμός, «εμείς» και «εσείς».«Ο πόλεμος των πλουσίων», συνοψίζει η γαλλική εφημερίδα «L’Equipe» και δεν θα μπορούσαμε να το θέσουμε καλύτερα.
Το τελευταίο προπύργιο
Μην γελιόμαστε. Το Champions League, όπως είναι ή όπως θα γίνει με το format των 36 ομάδων, δεν είναι και πολύ καλύτερο από πλευράς ισορροπιών. Αυτό που «καίει» την UEFA είναι ότι παύει να είναι αυτή το αφεντικό, ο ενδιάμεσος επίσης ανάμεσα στα κλαμπ και τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Το ίδιο ισχύει και για τις εθνικές λίγκες. Το προϊόν τους θα χάσει την αξία του χωρίς τα μεγαλύτερα brand του. Τι μπορεί να ακολουθήσει; Οι εθνικές ομάδες. Τα μεγάλα κλαμπ θα αρχίσουν να ασκούν βέτο στο να αφήνουν τους παίκτες που χρυσοπληρώνουν να ρισκάρουν να τραυματιστούν απέναντι σε κάτι… Σαν Μαρίνο και Λιχτενστάιν (τυχαία τα παραδείγματα). Το ντόμινο εξελίξεων θα μπορούσε σαφώς να συμπαρασύρει και τις μεγάλες διοργανώσεις, Euro και Μουντιάλ.
Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι ενδεχόμενος εμφύλιος δεν θα κάνει μεγάλο κακό στο άθλημα. Όσοι έχουν στο μυαλό τους παραδείγματα τύπου ΝΒΑ ή NFL, αγνοούν εντελώς το ότι μάλλον υπάρχει ένας πολύ κάλος λόγος που το ποδόσφαιρο δεν έπιασε ποτέ στις ΗΠΑ, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Στη μακρινή Αμερική, έννοιες όπως η ισοπαλία τους ηχούν σαν κάτι το εξωγήινο. Εκεί η λογική είναι ο «πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα» και δεν τους κατακρίνουμε, απλώς το καταγράφουμε. Για αυτό και σε τελική ανάλυση η European Super League είναι Against Football. Κατά του ποδοσφαίρου, νέτα σκέτα. Επειδή σκοτώνει τη βαθύτερη ουσία του αθλήματος και το μόνο που είχε ακόμα επιβιώσει παρά την επέλαση του χρήματος: το λαϊκό, καθολικό του χαρακτήρα. Η αλαζονεία και ο ελιτισμός απειλούν το τελευταίο προπύργιο. Ας ελπίσουμε ότι έστω τώρα, κάπως, κάτι θα γίνει και θα υπάρξει αλλαγή αυτού που είναι στα σκαριά.
