European Super League. Na ζήσουμε να τη θυμόμαστε. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε αυτή την ιστορία. Κι ας κράτησε σκάρτα 48 ώρες.
Υπάρχει μια όμορφη ρήση που είχε πει κάποτε ο Αμερικανός ανθρωπολόγος-ακτιβιστής, Ντέιβιντ Γκρέμπερ: «Η απώτερη, κρυμμένη αλήθεια του κόσμου είναι ότι κάτι που κάνουμε, μπορούμε άνετα να το κάνουμε και διαφορετικά». Η European Super League δεν ήταν μονόδρομος. Και δεν ήταν επειδή εκατομμύρια άνθρωποι δεν πίστεψαν πως είναι. Είναι ωραίο να νιώθουμε ότι «νίκησε ο λαός». Βέβαια, για να μη χάνουμε το μέτρο και την ουσία, δεν πρόκειται αποκλειστικά για «νίκη των οπαδών». Προφανώς και οι Άγγλοι φαν έπαιξαν καθοριστικότατο ρόλο στο να τερματιστεί τόσο γρήγορα αυτή η ιστορία, ώστε να μοιάζει με φιάσκο, με φάρσα. Αλλά πώς να πειστεί κανείς ότι ήταν αυτό και τίποτε άλλο; Πώς να μην μπει σε σκέψεις κατά πόσο ήταν οικονομικά στέρεο και μακροχρόνια ανθηρό το περιβάλλον που σχεδίασαν οι Αμερικανοί μαζί με τους Φλορεντίνο Πέρεθ και Αντρέα Ανιέλι (ή «φίδι» για τον κουμπάρο του, Αλεξάντερ Τσέφεριν); Πώς να μην υποψιαστεί ότι η UEFA δελέασε οικονομικά κάποιους από τους αντάρτες, ειδικά τους Άγγλους; Θα υπάρξουν σαρωτικές αλλαγές σε κάποια από τα 12 αυτά κλαμπ. Είναι ασυγχώρητο τέτοιο εγχείρημα να ήταν τόσο ερασιτεχνικά και επιπόλαια στημένο.
Η ιστορική συγκυρία και η μεγάλη πρόκληση
Το ιδανικό θα ήταν να χρησιμοποιηθεί το momentum υπέρ του ποδοσφαίρου. Του πραγματικού ποδοσφαίρου. Να συνεχιστεί δηλαδή η πίεση για αλλαγές όσο ακόμα υπάρχει η ενέργεια εκεί έξω. Καθώς, μην το ξεχνάμε, το νέο Champions League μόλις ψηφίστηκε και στην πραγματικότητα και αυτό τα συμφέροντα των «μεγάλων» εξυπηρετεί. Γιατί εξ αρχής και εν πολλοίς έγινε ένα ρομαντικό-αφελές λάθος: Ότι η δημιουργία της European Super League ήταν μάχη «καλού-κακού». Στην πράξη ήταν ένας εμφύλιος μεταξύ της ελίτ. Απλώς 12 μέλη αυτής θεώρησαν ότι δικαιούνται ακόμα περισσότερο. Τώρα και για πάντα. Χωρίς να πετάνε ούτε ψίχουλα στους μικρούς. Αυτό, όμως, ασήμαντο και αν φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση είναι πολύ σπουδαίο πράγμα. Γιατί είναι η δημοκρατικότητα που έκανε αυτό το παιχνίδι το καλύτερο και πιο πετυχημένο στον κόσμο. Το ότι όλοι έχουν δικαίωμα να ελπίζουν στο όνειρο. Και ναι μεν πάνε πολλά χρόνια που η δύναμη του χρήματος ορίζει το τοπίο, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι τα πάντα πρέπει να ξεκινάνε από αυτό.
Το project της Super League είναι μεν νεκρό τούτη την ώρα, αλλά τι μας λέει ότι δεν θα επανέλθει στο μέλλον; Πιο καλά μελετημένο, πιο σωστά οργανωμένο. Η πληγή υπάρχει πια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και δεν θα κλείσει από τη μία στιγμή στην άλλη. Υπήρξε ρήξη, βίαια όσο και εφήμερη. Ειπώθηκαν λόγια βαριά, έγιναν συμβιβασμοί και προδοσίες. Θα χρειαστεί διάλογος, συνεχόμενος και αβέβαιος ως προς την κατάληξη, για να μπορέσουμε να οραματιστούμε ένα κοινό ειρηνικό μέλλον για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Και βεβαίως, η UEFA να καταλάβει ότι για όλα όσα έγιναν δεν είναι αθώα περιστερά. Αυτή τα καλλιέργησε κάνοντας τη μία υποχώρηση μετά την άλλη στους «μεγάλους». Τι; Ξεχάσαμε ήδη τα «UEFA Mafia»;
