Friends Reunion: 17 χρόνια μετά, τα αγαπημένα (μας) «Φιλαράκια» αντάμωσαν ξανά, σε μια επετειακή και βαθιά νοσταλγική συγκέντρωση.
Οι άνθρωποι ξέρουν να κάνουν τηλεόραση. Γνωρίζουν να κεντράρουν στο συναίσθημα, πώς θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του τηλεθεατή και με τι δόσεις θα μπολιάσουν το χιούμορ με όλα τα υπόλοιπα. Το Friends Reunion είχε τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς από αυτό το σμίξιμο φίλων. Δικών μας και δικών τους. Νοσταλγία. Η λέξη που τα συμπυκνώνει όλα. Έχουν περάσει 17 χρόνια από τότε που έπεσαν οριστικά οι τίτλοι τέλους και όμως μοιάζει σαν χθες, το νιώθεις σαν χθες.
Στην ουσία, ενόσω παρακολουθείς το reunion, κάνεις μία αναγωγή στα δικά σου νιάτα, συνειδητά ή όχι. Αντιλαμβάνεσαι έντονα ότι μεγάλωσες επειδή και αυτοί μεγάλωσαν. Ο Τζόι, η Φοίβη, ο Ρος, η Ρέιτσελ, ο Τσάντλερ και η Μόνικα. Ναι, είναι κάπως να βλέπεις τον Ματ λε Μπλανκ (Τζόι) με… κοιλίτσα μπάρμπα ή να κατανοείς πόσο μεγάλη ζημιά έκαναν στον Μάθιου Πέρι (Τσάντλερ) οι καταχρήσεις ετών. Όμως, το γενικότερο πρόσημο ήταν θετικό, κατά πολύ. Μια εξαιρετική παραγωγή, ένα όμορφο ταξίδι στο χρόνο.
Διαχρονικότητα, αυτή η εγγύηση ποιότητας
Για τον καθένα από εμάς, αυτή η σειρά εκφράζει κάτι διαφορετικό. Κάτι, σίγουρα, όμορφο. Γιατί αν το παρακολούθησες, τους αγάπησες. Το Friends ανήκει στην ποπ κουλτούρα της εποχής που προβλήθηκε (1994-2004), πιο σωστά και εν πολλοίς την επηρέασε βαθιά. Όλοι θέλαμε κάτι αντίστοιχο για τη δική μας παρέα. Όλοι αναζητούσαμε ποιος είναι ο δικός μας «Ρος», η δικιά μας «Ρέιτσελ» κτλ. Εδώ στην Ελλάδα, η σειρά ποτέ δεν έπαψε να παίζει σε λούπα κάθε Σαββατοκύριακο στο STAR, οπότε περισσότερο από θύμηση, έχουμε τη ψευδαίσθηση του μόνιμου. Του «είναι πάντα εκεί», του «ο χρόνος δεν τους αγγίζει».
Στο εξωτερικό δεν είναι (παντού) έτσι και στην πραγματικότητα η σειρά πήρε καινούρια πνοή όταν τα δικαιώματά της αγόρασε το Netflix. Ξανάρθε στη μόδα, έγινε κτήμα και ενός νέου κοινού, ηλικιακά και πρακτικά. Εξ ου και η αφορμή για το reunion, αν το δούμε πιο κυνικά. Είναι σίγουρα ευχάριστο που και νεότεροι γνωρίζουν και αγαπούν τα Φιλαράκια. Δείχνει διαχρονικότητα και αυτό αποτελεί πάντα ISO ποιότητας. Δημιουργούνται και κάποια παράπλευρα θέματα ωστόσο, είναι στενάχωρο να ακούς κάποιους σήμερα να κρίνουν τη σειρά επειδή δεν είχε πάντα «πολιτικώς ορθό» χιούμορ. Τίποτα το προσβλητικό δεν υπήρχε στον τρόπο που εκτοξευόντουσαν (φοβερές) ατάκες, η εποχή ήταν περισσότερο αθώα και τα πάντα δεν έμπαιναν σε ένα καζάνι υπερβολής.
Το κλείσιμο του κεφαλαίου
Είναι πολύ καλύτερα και σοφό εν τέλει που οι συντελεστές δεν έκαναν ένα νέο επεισόδιο, το οποίο θα έδινε κάποιου είδους συνέχεια σε αυτό που έμεινε ως τελευταία εικόνα το 2004. Το κεφάλαιο έκλεισε τότε μετά από 10 σεζόν και έκλεισε ωραία. Πολύ ωραία. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανακατέψουν το τότε με το σήμερα στο κυνήγι κι άλλων εκατομμυρίων δολαρίων. Δεν αποτιμώνται όλα με το χρήμα, δεν θα έπρεπε έστω. Κι έπειτα, δεν πήραν λίγα γι’ αυτό.
Μία ένσταση μόνο. Γιατί τόσο μπότοξ βρε παιδιά; Μερικοί από τους έξι αγαπημένους μας ηθοποιούς έχουν αλλοιώσει πολύ το πρόσωπό τους και ναι, γούστα είναι αυτά, αλλά «χτυπάει» περίεργα. Πόσο πιο «ωραία» γερασμένοι ήταν συγκριτικά οι παραγωγοί Μάρτα Κάουφμαν και Ντέιβιντ Κρέιν, πόσο πιο συμφιλιωμένοι με το χρόνο, δίχως απανωτές πλαστικές επεμβάσεις. Κάθε επεισόδιο της σειράς είχε ένα όνομα: «Αυτό που το μαθαίνουν όλοι», «Αυτό με το Ουνάγκι», «Αυτό στα Μπαρμπέιντος» κτλ… Το συγκεκριμένο θα μπορούσε να ονομαστεί «Αυτό με τα μπότοξ». So no one told you life was gonna be this way…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
The English Game: 7 λόγοι για να το δείτε
The Outsider: 5 λόγοι να μην το χάσετε