Ειπώθηκε κάποτε από τον Τζαμπιέρο Μπονιπέρτι. Έναν θρύλο της Γιουβέντους, υπηρέτη του μεγαλείου αυτής από διάφορα πόστα. Συνιστά μία άρτια περιγραφή της πραγματικότητας, της βαθύτερης ουσίας:
«Στη Γιουβέντους, η νίκη δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Είναι το μόνο που μετράει…». Με άλλα λόγια: μικρή σημασία έχει το πώς μπροστά στην κατάληξη. Σε αυτό το πλαίσιο, η στέψη για τη σεζόν 2019-20 εντάσσεται στη μακρά παράδοση του συλλόγου. Το Scudetto, δικό της για 9η συνεχόμενη χρονιά, είναι πια μέρος του εαυτού της.
Ως τέτοιο, δεν δίνει έναυσμα για τρελές φιέστες. Αντίθετα και μάλλον απλά, συνιστά μια επιπλέον σελίδα δόξας σε ένα βιβλίο γεμάτο από τέτοιες. Το μίνιμουμ αποδεκτό, θα έλεγε κανείς. Υπάρχει μία υποχρέωση κατάκτησης της κορυφής σε αυτήν την ομάδα. Ακόμα και φέτος, που καταγράφηκαν περισσότερες αναποδιές του συνήθους. Με παράταιρες στιγμές αδυναμίας και μετριότητας σε μια διαδικασία δυσκολίας της αφομοίωσης των διδαχών του Μαουρίσιο Σάρι, ελάχιστοι περίμεναν (ήλπιζαν;) ότι κάποια εκ των Ίντερ, Λάτσιο θα έβρισκε τη δύναμη και την ικανότητα να πάει ως το τέλος την πρόκληση στο θηρίο. Σαν να υπάρχει κάτι το αναπόφευκτο σε όλο τούτο.
Μην μας παρεξηγείτε. Σαφώς και αναγνωρίζουμε το μεγαλείο του συλλόγου, προφανώς και θαυμάζουμε την ακόρεστη δίψα για τα πρωτεία. Στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, είναι μια συνεχής πρόκληση ως διαδικασία. Σε αυτό το επί μέρους παιχνίδι, η Γιούβε, χάρη σε ένα συνδυασμό διοικητικής, οικονομικής και αθλητικής σταθερότητας δίχως ταίρι στην Ιταλία, αξίζει κάθε μπράβο, κάθε χειροκρότημα.
Όμως κάπου σε αυτή τη διαδρομή χάθηκε η σπίθα. Τόσο που μπήκε πια το σαράκι της αμφισβήτησης: μήπως αυτή η επιτυχία δεν είναι τόσο αποτέλεσμα δικής της ανωτερότητας όσο κατωτερότητας των άλλων; Το ερώτημα έχει βάση, συζητείται άλλωστε μετ’ επιτάσεως. Ειδικά καθώς και όσο αυτή η εντός συνόρων κυριαρχία δεν έχει ανάλογο στην Ευρώπη. Το Champions League παραμένει απαγορευμένος καρπός για την ομάδα του Τορίνο και κατ’ επέκταση το μεγαλύτερο επιχείρημα όσων την αμφισβητούν.
Αλήθεια είναι και μέχρι αποδείξεως του εναντίου ότι κάτι ανάλογο συναντάμε και σε άλλες ομάδες που έχουν μετατρέψει σε τσιφλίκι τους το «εντός συνόρων». Μπάγερν και Παρί Σεν Ζερμέν αποτελούν το γερμανικό και γαλλικό αντίστοιχο. Έχει ένταση και επανάληψη το φαινόμενο. Και ναι μεν συνιστά κυρίως πρόβλημα των άλλων (ομάδων), αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι δεν είναι και δικό τους.
Αυτός ο Αύγουστος πάντως, ενδεχομένως να προσφέρει τη λύτρωση σε κάποιον εκ των τριών. Ειδικά για τη Γιουβέντους, ενδεχόμενη κατάκτηση του Champions League συνιστά τη μόνη διέξοδο για να βγει από τη νόρμα της κανονικότητας, να την ταράξει με την καλή έννοια από τις συνήθειες της. Να την κάνει να (ξανά)νιώσει. Πάντα βέβαια στο πνεύμα εκείνης της ρήσης του Μπονιπέρτι…