Ντόρτουντ-Μπάγερν 0-1. Ένα Klassiker ειδικών συνθηκών, το οποίο επιβεβαίωσε την κανονικότητα – για να μείνουμε σε μια λέξη trend των ημερών. Το winning culture των Βαυαρών δεν έχει ταίρι. Γι’ αυτό θα κατακτήσουν, σε λίγες μέρες, τον 8ο συνεχόμενο τίτλο τους. Γι’ αυτό είναι, στα μάτια μας, το Νο1 φαβορί για το Champions League αν τα πράγματα πάνε σύμφωνα με τον προγραμματισμό και η διοργάνωση επιστρέψει τον Αύγουστο.
Η λόμπα του Κίμιχ, το γκολ που έκρινε το ντέρμπι, ευφυής όσο και ενδεικτική. Το «κάτι παραπάνω» που ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους. Ποδόσφαιρο παίζει το κεφάλι. Τα πόδια εκτελούν. Και εκεί εν τέλει έγκειται η διαφορά των δύο μεγάλων του γερμανικού ποδοσφαίρου. Στη νοοτροπία, στην προσέγγιση, στην πίστη.
Η Μπορούσια ήταν ένα κλικ κάτω. Μία μεγάλη χαμένη ευκαιρία γι’ αυτήν. Ακόμα μία, για να είμαστε πιο σωστοί. Δεν έπαιξε άσχημα. Θα μπορούσε (έπρεπε;) να της έχει δοθεί πέναλτι, δεν είχε τους οπαδούς της να της δώσουν ώθηση. Μένει πάντως ότι ζυγίστηκε ελλιπής, ότι έχει πια συνηθίσει να είναι η… καλύτερη 2η.
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Επαληθεύτηκε μετά από ένα απρόσμενα καλό Klassiker βάσει εποχής και καταστάσεων. Με ένα συμπέρασμα αναλλοίωτο στο βάθος ετών. Στην Bundesliga η Μπάγερν έχει έναν και μόνο αντίπαλο. Τον κακό της εαυτό.
Θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς; Ενδεχομένως, αν η διοίκηση των Βαυαρών δεν είχε καταλάβει, και κυρίως διορθώσει το λάθος της με τον Νίκο Κόβατς. Η προαγωγή του Χάνσι Φλικ ήταν απόλυτα εμπνευσμένη κίνηση. Φοβερό πόση διαφορά μπορεί να κάνει σε μια ομάδα ένας άνθρωπος που είναι ήδη μέλος του οργανισμού της. Πώς δηλαδή ορισμένες φορές η λύση ενός προβλήματος είναι μπροστά στα μάτια μας.
Ο Γερμανός κόουτς ήταν βοηθός του Κροάτη προκατόχου του, για τους μη γνωρίζοντες. «Ανέστησε» παίκτες όπως ο Μίλερ και ο Μπόατενγκ, πήρε το μάξιμουμ από άλλους (Τιάγκο, Γκνάμπρι), ανέδειξε το ταλέντο (Αλφόνσο Ντέιβις, εσύ μελλοντικέ σούπερ σταρ). Άλλαξε δομικά στοιχεία στην τακτική, μπολιάζοντάς τα με ένα ισχυρό management στο ψυχολογικό κομμάτι. Κέρδισε τους παίκτες, για να το πούμε απλά.
Για αυτό και μία νέα εποχή επιτυχίας έχει ανατείλει για την Μπάγερν. Λογικό να υποθέσει κανείς ότι τα καλύτερα έπονται. Έχει αφήσει πίσω της αυτό που ήταν μια μεταβατική περίοδος με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Η διαδρομή που διάνυσε, αφήνοντας πίσω της – μεταξύ άλλων – μια ολόκληρη εποχή που χαράχτηκε από το δίδυμο Ρόμπεν-Ριμπερί μόνο εγγυήσεις δεν περιείχε. Ήταν επίσης αναμενόμενα βραδυκίνητη ανά στιγμές. Και αυτό όμως, εκεί στο Μόναχο το χειρίστηκαν με ικανότητα, ανθεκτικότητα και οξυδέρκεια.
Σαφώς και μπορούμε να συζητήσουμε το κατά πόσο φθείρει την εικόνα της Bundesliga το ότι είναι το πρωτάθλημα της Μπάγερν και των άλλων. Όμως αυτό είναι πρόβλημα των… άλλων. Όχι δικό της.