Η Λίβερπουλ ήταν και (θα) είναι πρωταθλήτρια

Γκολ άλλης ομάδας και να τα πανηγυρίζεις σαν δικά σου και ακόμα περισσότερο; Είχαν κάθε λόγο να το κάνουν οι φαν της Λίβερπουλ κατά το Τσέλσι – Μάντσεστερ Σίτι (2-1). Έτσι συμβαίνει όταν γράφεται ιστορία. ‘Oταν μιλάει το συναίσθημα. Σε διάφορες μορφές, αγνές και αυθεντικές. Ευτυχία, λύτρωση, ανακούφιση, ξέσπασμα…

Η Λίβερπουλ είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Το ξαναλέμε. Η Λίβερπουλ είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας. Για 19η φορά και 1η μετά το 1990. Άθλος σπουδαίος, επίτευγμα τρανό. Ανάλογο του χρόνου που χρειάστηκε. Με το αναγκαστικό break λόγω κορονοϊού να το κάνει ακόμα πιο έντονο, αφού έγινε ψυχοβγάλτης – δεν θα έπρεπε βάσει εικόνας στα τερέν και σαρωτικής διαφοράς σε σχέση με τους άλλους.

Είναι κομμάτι κρίμα που αυτό το πρωτάθλημα πιστοποιήθηκε μαθηματικά μέσα από ματς άλλων. Είναι πολύ κρίμα που – ακριβώς λόγω πανδημίας – αυτό το πρωτάθλημα δεν γιορτάζεται ακριβώς όπως θα έπρεπε. Έγινε μεν τζέρτζελο, αλλά όχι όσο άμα όλα ήταν νορμάλ.

Είναι όμως… κρίμα να σταθούμε σε αυτά και να χάσουμε την ουσία. Δηλαδή ότι αυτή η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ είναι από τις ομάδες που σημαδεύουν όσους αγαπούν το άθλημα – όχι μόνο όσους αγαπούν τους «reds». Από αυτές που ευφραίνουν ψυχή και καρδιά.

Ο Γερμανός κόουτς, θαρρείς σταλμένος από της μοίρας τους όμορφους σκοπούς, εξύψωσε εκ νέου αυτό το πάντα σπουδαίο κλαμπ. Τριάντα χρόνια δίχως τίτλο σε τίποτα δεν μείωσαν το μέγεθος αυτού. Από μόνο του αυτό, είναι μεταφυσικό. Σαν τη δόνηση που νιώθει κανείς όταν ακούει το You’ll never walk alone. Σαν τη συναίσθηση της ευθύνης και το βάρος της ιστορίας, όταν κοιτάει την επιγραφή This is Anfield.  Σαν τα κύματα της χαράς του ανήκειν σε μια οικογένεια.

1990… 2020. Ο κόσμος άλλαξε πάρα πολύ μέσα σε 30 χρόνια. Η Λίβερπουλ όμως, όχι. Ήταν και (θα) είναι πρωταθλήτρια.