Joder, αξίζει και ο Ερνέστο Βαλβέρδε «μπράβο»!

Η πρώτη λέξη που είπε όταν, επιβεβαιώθηκε μαθηματικά η κατάκτηση του πρωταθλήματος, ήταν ένα αυθόρμητο «joder», «χοδέρ» προφέρεται. Μεταφράζοντας πιστά και δίχως (;) συναίσθημα είναι η γενετήσια πράξη. Μεταφράζοντας όπως το χρησιμοποιούν οι Ισπανοί στην καθομιλουμένη, μπορεί να σημαίνει και «ναι ρε γαμώτο». Ενας συνδυασμός ικανοποίησης, ευτυχίας και ανακούφισης. Ακριβώς δηλαδή αυτά που ένιωθε ο Ερνέστο Βαλβέρδε.

Το(ν) ξέρουμε πολύ καλά, είναι και δικός μας άνθρωπος. Ποτέ δεν θα βγει να κομπάσει, να πάρει το credit. «Τσινγκούρι» ήταν, «Τσινγκούρι» παρέμεινε. Ενα «μυρμήγκι» που δουλεύει ασταμάτητα, υπηρέτης του συνόλου.

Μόνο που η επιτυχία αυτής της Μπαρτσελόνα, είναι και δικιά του. Ακόμα καλύτερα είναι κατ’ εικόνα του. Μια μη κανονική… κανονικότητα.

Λένε και ξαναλένε πολλοί ότι όταν ως προπονητής έχεις τον Μέσι, η δουλειά σου είναι πανεύκολη. Είναι και το επιχείρημα που χρησιμοποιείται εσχάτως έντονα για να εξηγηθεί γιατί ο Πεπ Γκουαρδιόλα δεν κέρδισε ξανά το Τσάμπιονς Λιγκ μετά τη φυγή του από τη Βαρκελώνη.

Προφανώς και ο Αργεντινός τα κάνει όλα (πολύ) πιο εύκολα. Αλλά ακόμα κι αυτός, ο πιο θεϊκός των θνητών, δεν μπορεί τα πάντα μόνος του. Αλλιώς, απλοϊκά αλλά με παρόμοιου ύφους επιχειρηματολογία, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί να μην κερδίζει κάθε χρόνο το Τσάμπιονς Λιγκ ο Λίο και κατ’ επέκταση η Μπάρτσα. ‘Η γιατί ο ίδιος (υπέρ)παίκτης δεν μπορεί με τίποτα να δοξάσει και να δοξαστεί με την εθνική της πατρίδας του.

Ο λόγος είναι, προφανώς, ότι πολλές μεταβλητές εισέρχονται στην εξίσωση της εκάστοτε στιγμής της ποδοσφαιρικής ζωής.

Το να μπορεί ένας προπονητής να ενώσει σωστά όλα τα κομμάτια του παζλ στο σωστό χρονικό σημείο, να χειριστεί αποδυτήρια με παίκτες των οποίων το «εγώ» είναι τόσο μεγάλο όσο αυτός δεν θα τολμούσε καν να φανταστεί, όπως εν προκειμένω, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα, είναι αρετή και επιτυχία σπάνια.

Στη διετή διαδρομή του Ερνέστο στη Βαρκελώνη υπήρξαν στιγμές που δίχως την παροιμιώδη ψυχραιμία του, θα μπορούσαν όλα να είχαν τιναχτεί στον αέρα. Κυρίως μετά το μόνο ματς που έχασε και δεν έπρεπε, αυτό πέρυσι, κόντρα στη Ρόμα. Ανεξήγητο όσο και σπάνιο ως γεγονός, προτάθηκε ως επιχείρημα ακαταλληλότητάς του για το πόστο.

Παρά το νταμπλ, παρά το νέο νταμπλ που είναι καθ’ οδόν, υπάρχουν ακόμα αρκετοί που νιώθουν έτσι για αυτόν. Ενδεχόμενη κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής μοιάζει ως η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη να αναγνωριστεί ο Βαλβέρδε. Ισως μάλιστα ούτε καν αυτό να είναι αρκετό. Joder.