Λίγες ώρες πριν από το Άγιαξ – Τότεναμ 2-3, στα γραφεία της UEFA συνέβαιναν πράγματα, σπουδαία. Παρουσιαζόταν αυτό που από το 2024 ίσως αποτελέσει το νέο format Champions League.
Δίχως δεσμευτικό χαρακτήρα, αλλά σε φάση ακόμη συζήτησης και ζυμώσεων. Με τέσσερα γκρουπ των οκτώ ομάδων, με σύστημα προβιβασμών-υποβιβασμών, με εξασφάλιση συμμετοχής την προσεχή σεζόν σε όσους τερματίζουν στην πρώτη πεντάδα.
Αλήθεια όμως: γιατί να πειράξεις κάτι τόσο όμορφο και πετυχημένο; Υπάρχει δηλαδή σοβαρός λόγος, πέραν του οικονομικού κέρδους για λίγους, να αλλάξει ριζικά η μορφή της Νο1 διοργάνωσης στον ποδοσφαιρικό κόσμο; Δεν τους φτάνει των «μεγάλων» ότι η πλειονότητα των 32 εισιτηρίων (και των χρημάτων) καταλήγει σε αυτούς;
Το Champions League ξέρει τι θέλει…
Η φετινή version ήρθε να υπενθυμίσει ηχηρά ότι σε αυτό το επίπεδο ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Οτι επίσης πρέπει να αφήνεις στο ίδιο το άθλημα την ευκαιρία να αυτορυθμιστεί, να σου πει τι χρειάζεται.
Όχι μόνο τα ημιτελικά, αλλά το σύνολο των μετά τη φάση των ομίλων αγώνων, κατέδειξε πόσο γοητευτική είναι η παραδοσιακή μορφή των νοκ άουτ.
Η παρουσία του Άγιαξ, ότι υπάρχει ζωή και πέρα από τα πέντε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Ας ελπίσουμε ότι αυτοί που αποφασίζουν θα «ακούσουν» την ηχώ και θα κατανοήσουν ότι τα περισσότερα παιχνίδια δεν συνεπάγονται απαραίτητα και μεγαλύτερη απόλαυση.
Ότι το να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, γιατί γι’ αυτό γίνονται όλα, ουδόλως θα βοηθήσει τη ψυχή του αθλήματος.
Ότι μια κλειστή λίγκα αρίστων θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε κορεσμό.
Φτάνει πια η απληστία. Ίσως είναι περισσότερο ρομαντικό παρά ρεαλιστικό. Αλλά αυτό έχουμε, αυτό γουστάρουμε. Μην μας χαλάσετε (και) το Champions League.