Στην αναμπουμπούλα που βιώνει η Μπαρτσελόνα, το όνομά του λογικά και αναμενόμενα βγήκε στο προσκήνιο. Με το που ο Ζοσέπ Μπαρτομέου τα μάζεψε και έφυγε – όχι χωρίς πρώτα να προκαλέσει τεράστια ζημιά στο «κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ». Κάτι σαν τάμα του Βίκτορ Φοντ, διεκδικητή του προεδρικού θώκου. Δηλαδή «ψηφίστε με και θα σας φέρω πίσω τον Πεπ Γκουαρντιόλα». Δοκιμασμένη τακτική. Επίκληση στο συναίσθημα. Στην ανάμνηση μιας χρυσής εποχής με παράλληλη υπόσχεση αναγέννησης. Μόνο που ο άμεσα ενδιαφερόμενος έκοψε τις ευχές και τα σενάρια εν τη γενέσει τους. «Εχει κλείσει για μένα αυτό το κεφάλαιο», ξεκαθάρισε.
Αν κάποιοι δεν τον πίστεψαν. Αν κάποιοι θεώρησαν ότι το έκανε για να ρίξει στάχτη στα μάτια ώστε να μην ανακατέψει την καθημερινότητα της Μάντσεστερ Σίτι. Κακώς το έκαναν. Με τη γλώσσα της αλήθειας μίλησε ο Γκουαρντιόλα. Σε έναν (ποδοσφαιρικό) κόσμο που το ψέμα, επικοινωνιακό ή μη, κυριαρχεί, υπήρξε όντως ειλικρινής. Επειδή προφανώς ήξερε αυτό που εμείς πληροφορηθήκαμε επίσημα αρκετά αργότερα. Ότι θα συνεχίσει στους «πολίτες». Κατόπιν εορτής, μαθαίνουμε ότι τα «χοντρά γράμματα» τα είχε συμφωνήσει από καιρό με τους από πάνω. Τα λίγα που έμεναν δεν κατέστη δυνατό να φέρουν ανατροπή και έτσι οι δύο πλευρές ανανέωσαν τους όρκους τους ως το 2023.
Στην υπηρεσία της Σίτι
Με αυτήν την κίνηση, περισσότερο από ποτέ ο Καταλανός προπονητής θέτει τον εαυτό του στην υπηρεσία της Σίτι στο δρόμο για την εκπλήρωση του μεγάλου απωθημένου. Της ευρωπαϊκής κορυφής. Βασικά ταυτίζεται με το σκοπό. Φλέγεται από επιθυμία να αποστομώσει όσους λένε ότι δεν μπορεί να βρει ξανά το δρόμο για την κούπα στο Champions League. Δεν υπάρχει χειρότερο για τον εγωισμό του από το να ακούει ότι ήταν συμπληρωματικός και όχι ο πλέον καθοριστικός στις φοβερές και τρομερές στιγμές της Μπαρτσελόνα την περίοδο 2008-12. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επαγγελματική απογοήτευση από το ότι στα χρόνια του στο Μάντσεστερ, τα προημιτελικά της Νο1 διασυλλογικής διοργάνωσης έχουν γίνει το όριο του.
Μπρος σε αυτό το «θέλω», αφήνει στην άκρη κάτι που επί μακρόν όριζε τη σκέψη του. Έλεγε κάποτε ότι η 4ετία είναι ταβάνι για αυτόν σε μια ομάδα. Τόσα έκατσε στην Μπαρτσελόνα, ένα λιγότερο στην Μπάγερν. Στη Σίτι όμως, πηγαίνει κόντρα στον εαυτό του, καλείται να νικήσει τον κορεσμό που συχνά προκαλεί η συνήθεια. Ο Πεπ διανύει ήδη την 5η του σεζόν εκεί και αν εξαντλήσει το συμβόλαιό του θα έχει συμπληρώσει 7ετία. Επίδοση το λιγότερο αξιοσημείωτη σε μια εποχή που καταναλώνει και φθείρει τους προπονητές με τρομακτική ταχύτητα.
Η εξοντωτική προσπάθεια
Η παραμονή του στέλνει μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Σε όσους είναι ήδη στο «Ετιχάντ» και συζητούν για νέο συμβόλαιο (όπως ο Κέβιν ντε Μπρόινε). Σε μελλοντικούς μεταγραφικούς στόχους, επίσης. Και στους ανταγωνιστές, εννοείται. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έχει όλα όσα ονειρεύεται ένας προπονητής: εξόχως ποιοτικό ρόστερ, διοίκηση που πίνει νερό στο όνομά του και τον εμπιστεύεται τυφλά, σχεδόν απεριόριστους οικονομικούς πόρους. Μαζί όμως κουβαλάει και τη βαριά υποχρέωση να κατακτήσει το Champions League, να πάρει ξανά τα πρωτεία στην Premier League. Με άλλα λόγια, να δημιουργήσει την επόμενη μεγάλη version της Μάντσεστερ Σίτι.
Κάτι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Ενδεχομένως η μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του. Ειδικά όταν το ποδόσφαιρο εξελίσσεται συνεχώς και δυναμικά και είναι εξοντωτικό να προσπαθείς πάντα να είσαι (ο) πρωτοπόρος. Προλαβαίνει από φέτος; Ή θα δοκιμάσει ξανά του χρόνου έχοντας πάλι υπό τις οδηγίες του τον παλιόφιλο Λιονέλ; Ναι, το καυτό σενάριο θα επανέλθει στο προσκήνιο όπως όλα δείχνουν. Ο ίδιος ο Αργεντινός έδωσε τροφή λέγοντας πρόσφατα ότι κουράστηκε να είναι πάντα «το πρόβλημα για όλα στην Μπαρτσελόνα».
Αν και είναι βάσιμο ερώτημα το κατά πόσο ο «Λίο» μπορεί να συμβαδίσει στα 34 του (τόσο θα είναι το προσεχές καλοκαίρι) με το ασταμάτητο pressing που απαιτεί το άθλημα πια. ‘Η αν όντως ο Γκουαρντιόλα θα κάνει τον εγωισμό του στην άκρη παραδεχόμενος έμμεσα ότι χωρίς τον Μέσι δεν μπορεί. Προβλήματα πολυτελείας, δεν λέμε, αλλά προβλήματα και πάλι…
