Ο Ολιβιέ Ζιρού ανήκει σε αυτό το σπάνιο είδος ποδοσφαιριστή που δεν ξέρεις πού ακριβώς πρέπει να κατατάξεις.
Είναι top class; Είναι τυχερός; Είναι αδικημένος; Είναι ο καλύτερος… 12ος παίκτης; Μπορούμε μάλλον να συμφωνήσουμε στο εξής: ο Ολιβιέ Ζιρού έχει κάτι που σε έλκει να τον πειράξεις. Δεν ξέρουμε τι, είναι και… ομορφόπαιδο ο μπαγάσας ώστε να πεις ότι έχει κάποιο «χούι» εμφανισιακά, αλλά κάτι υπάρχει.
Ετσι ήταν, από μικρό παιδί. Ο ίδιος έχει καταθέσει το εξής ντοκουμέντο: «Τα αδέλφια μου συνήθιζαν να με πειράζουν επειδή ήξεραν ότι δεν άντεχα τον “Αλφ τον Εξωγήινο” (σ.σ: ήρωας τηλεοπτικής σειράς των 80s). Θεέ μου ήταν τόσο άσχημος και τον φοβόμουν τόσο πολύ! “Πρόσεχε, ο Αλφ θα έρθει να σε βρει απόψε” μου έλεγαν και έτρεμα…». Ασχέτως ή μάλλον παραλλήλως του… οικογενειακού αυτού δράματος οφείλουμε να κρατήσουμε ότι ήταν, είναι και – πιθανότατα – θα συνεχίσει να είναι εύκολος στόχος. Οφείλουμε όμως να προσθέσουμε και τούτο: είναι προικισμένος με μία εσωτερική δύναμη που του επιτρέπει να βγαίνει εν τέλει από πάνω.
Τα πιο όμορφα τα γκολ αυτός τα έχει βάλει
Τελικά, πρέπει να το πούμε δυνατά: Μόλο τα ελαττώματά του, είναι ένα 9άρι που πολλές ομάδες εκεί έξω θα ήθελαν να έχουν. Ακόμα και τώρα, στα 34 του. Μετά από 16 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου δεν έχει τίποτα να αποδείξει και σε κανέναν. Η γκολάρα, με ανάποδο ψαλίδι, που έδωσε μεγάλο προβάδισμα πρόκρισης στην Τσέλσι με την Ατλέτικο Μαδρίτης (1-0) δεν αποτελεί εξαίρεση ή αναλαμπή. Μας έχει συνηθίσει στα μεγάλα γκολ, μας έχει συνηθίσει στα σπάνιας ομορφιάς γκολ. Στα δύσκολα, με άλλα λόγια. Τι ψαλιδάκια, τι «χτύπημα του σκορπιού», τι κεφαλιές κόντρα στη βαρύτητα… Αυτός ο κατά πολλούς «κατσαπλιάς» έχει πετύχει ορισμένα από τα πιο όμορφα τέρματα των τελευταίων ετών εκεί έξω.
Ολη αυτή η πορεία, από τα γήπεδα της Ligue 2 ως εδώ, δεν ήταν ποτέ στρωμένη με υμνολογίες. Χρειάστηκε να παλέψει διπλά σε σύγκριση με άλλους. Είναι, όμως, ακόμα εδώ, πάντα δυνατός και πολύτιμος. Ο Τόμας Τούχελ γίνεται ακόμα ένας προπονητής που σαγηνεύεται από την αθόρυβη έλξη του 2ου σκόρερ όλων των εποχών της εθνικής Γαλλίας – να και άλλος τίτλος τιμής, να ακόμη ένα ντοκουμέντο. Δεν (μπορεί να) είναι τυχαίο. Η διαχρονικότητα είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που κρίνουν και ορίζουν μία (ποδοσφαιρική) αξία.
Μάλλον πρέπει να κάνουμε ειρήνη με τα δεδομένα. Δεν είναι ο πιο elegant επιθετικός εκεί έξω, μπορεί να χάσει το πιο εύκολο κοντρόλ. Αλλά όποτε τον χρειαστεί η ομάδα του, (θα) είναι εκεί. Ακόμα και τώρα, στα «γεράματα». Κάνοντας την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του στο Champions League (6 γκολ, μέχρι στιγμής). Κατηγορία… Ολιβιέ Ζιρού!
