Ξυπνάει μονίμως και αδιαλείπτως μια αίσθηση επίπλαστη(ς). Από το ότι ιδρύθηκε «μόλις» το 1970 επειδή δεν γινόταν να μην υπάρχει μεγάλη ομάδα στο Παρίσι. Από το ότι το Canal+ δημιούργησε και καλλιέργησε την έχθρα με τη Μαρσέιγ ώστε να έχει και η Γαλλία το δικό της clasicο. Από το ότι το 2011 η βασιλική οικογένεια του Κατάρ μπήκε στη σκηνή, θέλοντας να κατασκευάσει τη μεγαλύτερη ομάδα που είδε ο κόσμος ποτέ…
Η Παρί Σεν Ζερμέν δεν είναι η πρώτη εκεί έξω που δομήθηκε και γιγαντώθηκε με τη δύναμη του χρήματος. Αλλά είναι αυτή που το έκανε πιο έντονα, πιο προκλητικά. Εχοντας επενδύσει πάνω από 1 δισ. ευρώ σε λιγότερο από 10 χρόνια για μεταγραφές, κοροϊδεύοντας συχνά θεσμούς και κανόνες, εκπέμποντας αλαζονεία και βεντετισμό σε διάφορές μορφές και ευκαιρίες.
Βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην πραγμάτωση του στόχου της, του μεγάλου της απωθημένου. Προϊόντος του χρόνου το Champions League της έγινε εμμονή. Την πήγε πρίμα για να φτάσει ως εδώ. Στους «16» έβγαλε εκτός την Ντόρτμουντ που έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να είναι «2η», και μετά, στο Final 8 πια, τις έλαχαν δύο «πρωτάρες». Αταλάντα και Λειψία. Με την «Ντέα» είδε το χάρο με τα μάτια της, με τους «κόκκινους ταύρους» έκανε τα απαραίτητα κόντρα σε έναν αντίπαλο που είχε τρυπήσει το ταβάνι του και δεν είχε πια τον MVP του (Τίμο Βέρνερ).
Η εύθραυστη ψυχολογία ήταν επί σειρά ετών το πρόβλημα της Παρί στα μεγάλα ευρωπαϊκά ματς. Η περίφημη remontada του 2017 στη Βαρκελώνη, όταν διασύρθηκε 6-1 από την Μπαρτσελόνα ενώ είχε νικήσει 4-0 στο Παρίσι, ήταν το πλέον χαρακτηριστικό στιγμιότυπο αυτού του συνδρόμου κατωτερότητας. Με τον Τόμας Τούχελ στον πάγκο, είναι εμφανές ότι έχει γίνει σε βάθος δουλειά. Τακτικά, ψυχολογικά.
Ο Γερμανός προπονητής πέτυχε αυτό που έμειναν να κυνηγούν οι προκάτοχοί του. Να εμφυσήσει ένα πνεύμα ενότητας. Κάτι που προσωποποιείται (και) μέσω του Νεϊμάρ. Ο Βραζιλιάνος έμαθε να θυσιάζει το «εγώ» του μπρος στο κοινό καλό, του πήρε καιρό να κατανοήσει ότι αυτό είναι το win/win σενάριο, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με τον Κιλιάν Εμπαπέ είναι «αυτοκόλλητοι» εντός και εκτός γηπέδου, ο Άνχελ ντι Μαρία δένει αρμονικά μαζί τους και τονώνει το σύνολο.
Η μητέρα όλων των τεστ
Στο «Ντα Λουζ» θα δοκιμαστεί πρώτη φορά στο όριο το αποτέλεσμα όλης αυτής της δουλειάς. Βασικά θα μάθουμε αν το εγχείρημα πέτυχε ή όχι. Απέναντι θα βρεθεί η πιο αδίστακτη (με την καλή ή κακή έννοια, αναλόγως του πού τοποθετείται κανείς οπαδικά) ομάδα στην Ευρώπη. Η Μπάγερν είναι μηχανή, δεν σταματάει ποτέ. Το ήδη θρυλικό 8-2 κόντρα στην Μπαρτσελόνα το μαρτυρά. Στην πραγματικότητα, είναι αποτέλεσμα μιας νοοτροπίας- δεύτερη φύση. Στο πλαίσιο του μότο της, «Mia San Mia» («Είμαστε αυτοί που είμαστε»).
Το να πατήσουν φρένο θα ήταν προσβολή στη βασική τους αρχή του «δεν σταματάμε ποτέ». Έτσι αντιλαμβάνονται το άθλημα, έτσι θεωρούν ότι το σέβονται. Δεν είναι κακία, ούτε κάτι προσωπικό, είναι ότι δεν ξέρουν να κάνουν αλλιώς. Η φιλοσοφία ενός ολόκληρου οργανισμού, ο επαγγελματισμός όπως τον αντιλαμβάνονται. Ωμό; κυνικό; Ίσως. Αλλά έτσι είναι οι εθισμένοι στην κουλτούρα της νίκης.
Ο Χάνσι Φλικ ανέλαβε τον Νοέμβρη μια ομάδα μπερδεμένη από τον Νίκο Κόβατς. Ούτε ένα χρόνο μετά, έχει ενώσει όλα τα κομμάτια και έχει απελευθερώσει ένα… τέρας. Τρεις λέξεις που χρησιμοποιεί συχνά όταν μιλάει στις συνεντεύξεις Τύπου, εξηγούν τα πάντα: «Ενταση, νοοτροπία και ποιότητα». Μαζί με την ακόρεστη δίψα. Η Μπάγερν έχει νικήσει στα 28 από τα 29 τελευταία παιχνίδια της. Στα 16 εξ αυτών πέτυχε 4+ γκολ. Τρομακτικό.
Τα «τζάκια» δεν γουστάρουν τους «νεόπλουτους»
Λέμε συχνά ότι η φανέλα στο ποδόσφαιρο δεν αγοράζεται. Είναι μια ρομαντική άποψη που συχνά διαψεύδεται, η Παρί είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ωστόσο, μην υποτιμάμε ποτέ την αξία της παράδοσης. Η Μπάγερν κυνηγάει το 6ο της «αστέρι» μετά από αυτά των 1974, 1975, 1976, 2001, 2013.
Στην ουσία, στη Λισαβόνα, αντιπαραβάλλονται δύο σχολές στο δρόμο προς την επιτυχία, δύο τρόποι σκέψης και λειτουργίας. Η Μπάγερν υπήρξε το μόνο μεγάλο ευρωπαϊκό κλαμπ που αντιστάθηκε στον εύκολο εντυπωσιασμό των γκλάμουρ και πολυδάπανων μεταγραφών. Από άποψη, απολύτως συνειδητά. Αν ήθελε θα έσπαγε διαδοχικά τα κοντέρ – τόση είναι η οικονομική ισχύς που έχει.
Τα αφεντικά στο Μόναχο ποτέ δεν συμπάθησαν ομάδες τύπου Παρί και πιο πολύ την… Παρί. Τα «τζάκια» δεν γουστάρουν τους «νεόπλουτους». Ο αποψινός τελικός είναι η ευκαιρία να δείξουν ότι το δικό τους μοντέλο διακυβέρνησης και διαχείρισης είναι το καλύτερο. Και αυτό για τους Γερμανούς είναι ισοδύναμο με… χίλιες κούπες.
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
