Στο χοντρικά 1,5 λεπτό που διαρκεί το βίντεο, βλέπουμε στην ολότητά του το τι σημαίνει για κάποιον να παίζει για το εθνόσημο. Όχι, με το εθνόσημο. Για το εθνόσημο. Έχει τεράστια διαφορά. Δεν είναι από μόνο του εχέγγυο επιτυχίας, αλλιώς θα αρκούσε να… τραγουδάει δυνατά κανείς τον εθνικό ύμνο. Το ταλέντο, η ικανότητα, η δουλειά, αυτά ήταν, είναι και θα είναι τα κυρίαρχα. Αν ωστόσο τα μπολιάσεις με συναίσθημα, με δέσιμο, τότε προκύπτει κάτι το εκρηκτικό, εν δυνάμει μεγαλειώδες. Θα κάνει κάποιος χάρη στον εαυτό του να δει την τηλεοπτική συνέντευξη του Ράιαν Κρίστι αμέσως μετά την πρόκριση της Σκωτίας στο Euro 2020 (του… 2021)…
Ο Σκωτσέζος μέσος είναι 25 ετών. Ηταν σχεδόν 3 δηλαδή την τελευταία φορά που η εθνική ομάδα της πατρίδας του αγωνίστηκε σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης (Μουντιάλ 1998). Δεν θυμάται τίποτα, με άλλα λόγια. Έμαθε από διηγήσεις, από βίντεο. Μεγάλωσε με το όνειρο να βοηθήσει να μπει τέλος σε αυτή τη βασανιστική αναμονή, σε αυτή τη μαρτυρική απουσία. Πώς να μην σπάει η φωνή του από συγκίνηση λίγα λεπτά αφότου τα έχει καταφέρει, έχοντας μάλιστα υπάρξει καθοριστικός ως προς αυτό;
Πέτυχε το γκολ που έβαλε τους «χαϊλάντερς» μπροστά στο Βελιγράδι. Ο Γιόβιτς έστειλε το παιχνίδι στην παράταση (1-1). Στα πέναλτι όμως, η Σκωτία βγήκε από πάνω με τον Μάρσαλ να αποκρούει την εκτέλεση του Μίτροβιτς (5-4). Ξέσπασμα ευτυχίας, λύτρωση και ανακούφιση, όλα ένα κουβάρι. Το 2020 είναι μια χρονιά που η ανθρωπότητα δεν θα θέλει να θυμάται, ο Κρίστι όμως και οι συμπαίκτες του την έκαναν κάπως πιο γλυκιά για τους συμπατριώτες τους.
H χαρά του αδύναμου
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τη Βόρεια Μακεδονία. Θα βρεθούν αρκετοί που θα πουν ότι η παρουσία των γειτόνων μας σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης για 1η φορά στην ιστορία τους είναι συνέπεια των «ανοησίων» του Μισέλ Πλατινί. Επί προεδρίας του Γάλλου στην UEFA πήγαμε από τις 16 στις 24 ομάδες. Κάποιοι άλλοι θα τα βάλουν με το Nations League, το format του οποίου άνοιξε το δρόμο σε εθνικές Δ’ Κατηγορίας – και μιλάμε κυριολεκτικά.
Δεν αντιλέγουμε. Όσο και αν επικοινωνιακά η διεύρυνση αποδόθηκε στο να έχουν περισσότεροι δικαίωμα στο όνειρο, οι πραγματικοί λόγοι ήταν εμπορικοί, οικονομικοί. Περισσότερες ομάδες, περισσότεροι πελάτες, περισσότερα λεφτά, έτσι πάει. Όμως, για σταθείτε: Μικρό πράγμα είναι να χαίρεται και ο αδύναμος; Αυτό δεν είναι το ποδόσφαιρο όπως το αγαπάμε; Γι’ αυτό δεν μας κακοφαίνονται – και το θέτουμε κομψά- που τα mega κλαμπ της Ευρώπης προετοιμάζουν το έδαφος για μια κλειστή Λίγκα ολίγων και εκλεκτών εις βάρος του Champions League;
Για όλα αυτά υπάρχουν απαντήσεις. Είναι η συγκίνηση του Κρίστι. Είναι επίσης το δάκρυ χαράς του Γκόραν Πάντεφ, ο 37χρονος Σκοπιανός θα κλείσει την – σημαντικότατη – καριέρα έχοντας οδηγήσει την εθνική ομάδα της πατρίδας του στην πραγμάτωση του ονείρου. Είναι το ποδόσφαιρο στην πιο αγνή, αυθεντική και ρομαντική μορφή του.