Συμπαθάτε μας αν ηχεί κάπως μακάβριο, αλλά θα το πούμε όπως συχνά το λένε: για να σταματήσει ένας ποδοσφαιριστής την μπάλα πρέπει πρώτα να «σκοτώσει» μέρος από το παιδί που κρύβει μέσα του. Να κάνει ειρήνη με το τέλος της αθωότητας, να αποδεχτεί ότι μεγάλωσε. Είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Ειδικά για ανθρώπους που κάνουν επάγγελμα το χόμπι τους, όπως ο Άριεν Ρόμπεν.
Ο Ολλανδός νόμισε ότι το περσινό καλοκαίρι άκουσε το εσωτερικό αυτό κάλεσμα. Μετά από μια γεμάτη καριέρα σε ομάδες-κολοσσούς (Ρεάλ, Τσέλσι και Μπάγερν). Μετά από πάμπολλα τρόπαια, διακρίσεις και συγκινήσεις. Αλλά και μετά από πολλούς τραυματισμούς, που τόσο είχαν βασανίσει και ταλαιπωρήσει το κορμί του. «Γυάλινο άνθρωπο» αποκαλούσαν άλλοτε τον Ρόμπεν. Το ότι ένας «γυάλινος» πάντως έφτασε τόσο μακριά, συνιστά ακόμα ένα «παράσημο», ακόμη μία απόδειξη του πόσο ξεχωριστός ήταν ως παίκτης και ως χαρακτήρας.
Είπε λοιπόν το «ως εδώ». Ηταν κομματάκι περίεργο. Αυτός που δεν σταμάτησε ποτέ κανείς. Αυτός, είπε να σταματήσει (από) μόνος του. Πιστέψαμε λοιπόν ότι δεν θα δούμε ποτέ ξανά, σε επίσημο ματς έστω, αυτό το θρυλικό «κόψιμο» προς τα μέσα. Πάντα από τα δεξιά ώστε να έρθει η μπάλα στο (μαγικό) αριστερό του πόδι, να προσπεράσει, να οπλίσει, να πυροβολήσει. Πόσες και τόσες φορές το έκανε. Ολοι ήξεραν ακριβώς τι και πώς. Αυτό όμως δεν άλλαζε την κατάληξη. Μπορείς να τα βάλεις με το ταλέντο, τη μαγεία; Μα όχι, δεν μπορείς…
Αν κοιτάξουμε πίσω, θα δούμε ότι η απόφαση να αποσυρθεί, έκρυβε μέσα της τα μελλούμενα. Ηταν γνωστό από καιρό ότι δεν θα συνέχιζε στην Μπάγερν μετά από 10 εκπληκτικά χρόνια στο Μόναχο. Κανείς όμως, ούτε καν ο ίδιος, δεν ήξερε τι θα συμπεριλάμβανε η «επόμενη μέρα». Ακολούθησε λοιπόν αυτό που ίδιος περιέγραψε ως μια μάχη μεταξύ της λογικής και της καρδιάς. Η περίοδος που ζύγισε τις επιλογές του. Μέχρι να καταλήξει σε αυτό που τότε χαρακτήρισε ως τη «δυσκολότερη απόφαση που έλαβα ποτέ στην καριέρα μου».
Για δες όμως. Ο χρόνος που πέρασε, τον έκανε λίγο λίγο και τελικά πολύ, να το μετανιώσει. Να καταλάβει ότι η θέληση, το πάθος, η κάψα είναι ακόμα ολοζώντανα στη ψυχή του. Οτι το παιδί μέσα του φωνάζει ακόμα ότι θέλει να παίξει μπάλα. Και τι καλύτερος τρόπος να το δείξει, από το ότι επιστρέφει, εκεί ακριβώς που ξεκίνησαν όλα.
Στη Χρόνιγχεν διδάχτηκε το άθλημα, εκεί έπαιζε από τα 12 του, εκεί έκανε, στα 16 του, το ντεμπούτο του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Για χάρη αυτής τώρα, αλλά μάλλον περισσότερο ως χατίρι στον εαυτό του, αποφάσισε να βγει από τη σύνταξη και να γίνει ξανά «ενεργός».
Ναι, ο Άριεν Ρόμπεν, στα 36 του φοράει ξανά τα εξάταπα. Αποδεικνύοντας ακόμα μια φορά ότι τελικά κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Υπενθυμίζοντάς μας ότι είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άνδρες…
