Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, το ποδόσφαιρο μας έλειψε. Πολύ. Μήπως στην δεύτερη καραντίνα μας συμβεί το ανάποδο; Μήπως δηλαδή ο κορεσμός που επιτείνουν διοργανώσεις όπως το Nations League νικήσει το πάθος; Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ την εποχή της νόσου COVID-19 – και να ‘ταν το μόνο.
Σε μια (απέλπιδα;) προσπάθεια να βγει η σεζόν, τα προγράμματα είναι φουλ φορτωμένα, συχνά στα όρια του απάνθρωπου για τους ποδοσφαιριστές. Τα γήπεδα επίσης, παραμένουν σε πολλές χώρες «εκκωφαντικά» άδεια και συμφωνούμε όλοι ότι η απουσία του κόσμου αφαιρεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που έκαναν αυτό το άθλημα τόσο ξεχωριστό.
Κατανοούμε ότι η εποχή της πανδημίας δεν έχει εύκολες απαντήσεις. Ειδικά όταν οι ανά τον κόσμο κυβερνήσεις καλούνται να βρουν ισορροπία στους συχνά «κόντρα» όρους της προστασίας της υγείας και της διασφάλισης της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι αυταπόδεικτο συνεπώς ότι ο μόνος λόγος που δεν «κλείνει» το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι τα συμφέροντα και τα τεράστια χρηματικά ποσά που διακυβεύονται. Μην παρεξηγηθούμε, δεν ζητάμε να μπει λουκέτο. Κάτι τέτοιο θα ‘ταν καταστροφικό για όλους στο χώρο, άμεσα ή έμμεσα. Εκλογίκευση όμως και προσαρμογή στα δεδομένα, αυτά δεν είναι απλώς επιθυμητά, αυτά είναι απαραίτητα. Γιατί έχουμε φτάσει στο εξής παράδοξο: Ενώ έχουμε περισσότερα ματς, βλέπουμε λιγότερο ποδόσφαιρο…
Πολλοί εκφράζουν ανοιχτά τον έντονο προβληματισμό τους. «Γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο επίπονο. Σο ποδόσφαιρο πρέπει να ‘σαι πάντα φιλόδοξος, ανταγωνιστικός, αλλά αναγκαζόμαστε να διαλέγουμε παιχνίδια έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα», το έθεσε ο Βέλγος Τομά Μενιέ. «Ο ρυθμός είναι ανυπόφορος. Δεν είναι παράπονο, είναι διαπίστωση. Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να σκεφτούμε τη δημιουργία ενός συνδικάτου ποδοσφαιριστών για να έχουμε εκπροσώπηση και να ακούγεται και η δική μας γνώμη», σχολίασε με… αριστερό λόγο ο Γερμανός Τόνι Κρόος.
Όχι άλλα break όπως αυτά για το Nations League
Χαρακτηριστικό όσο και επίκαιρο παράδειγμα: τα break για το Nations League δεν έπρεπε ποτέ να συμβούν. Παίκτες εμφανίζονται ξαφνικά να είναι «τραυματίες» ή θετικοί στον κορονοϊό. Ομάδες δεν αφήνουν ποδοσφαιριστές τους να φύγουν, επικαλούμενες τα αυστηρά υγειονομικά πρωτόκολλα. Αυτό η διοργάνωση πόσο απαραίτητη ήταν; Ειδικά όταν έχει φανεί στην πράξη ότι αυτήν την εποχή συνιστά ιδανικό κάδρο για να αναπτυχθεί ο ιός. Οι παίκτες φεύγουν από το γνωστό, προστατευμένο κατά το μέγιστο δυνατό περιβάλλον τους, μπαίνοντας στην άκρως επίφοβη για μετάδοση διαδικασία των συνεχόμενων ταξιδιών, των νέων επαφών. Δύο διακοπές έχουν γίνει ως τώρα. Σεπτέμβριο και Οκτώβριο. Αμέσως μετά, παρατηρήθηκε εκτόξευση των κρουσμάτων.
Την ίδια στιγμή, πολλοί ποδοσφαιριστές είναι στα όρια τους από πλευράς κούρασης. «Πέφτουν» κάτω είτε λόγω του ιού, είτε λόγω των τραυματισμών που προκαλούνται από την καταπόνηση, από το ότι δεν προλαβαίνουν να ξεκουραστούν όσο πρέπει. Στην Αγγλία, για παράδειγμα, υπάρχει αύξηση κατά 42% στους τραυματισμούς σε σύγκριση με το αντίστοιχο σημείο της περσινής περιόδου. Και έπεται συνέχεια, καθώς δεν υπάρχει στο ορατό μέλλον προοπτική αποσυμφόρησης, είναι και το Euro το καλοκαίρι (καλώς εχόντων των πραγμάτων). Συνεχείς αγώνες δίχως ουσία, αυτό δεν είναι ευλογία, είναι κατάρα. Ο κόσμος που διψούσε για μπάλα, θα πάψει να ενδιαφέρεται. Η υπερπροσφορά σε αυτές τις συνθήκες γεννά το ακριβώς αντίθετο από το προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο ότι σε χώρες της Ευρώπης καταγράφεται μείωση τηλεθέασης και ας είναι περισσότερη ώρα ο κόσμος στο σπίτι του λόγω καραντίνας.
Η αλαζονεία της εξουσίας
Αν σε αυτά προσθέσουμε ότι κάποια mega κλαμπ συμπεριφέρονται λες και δεν έχει συμβεί τίποτα, ετοιμάζοντας Σούπερ Λίγκες και τα συναφή (που θα «σκοτώσουν» πολλούς αδύναμους ως παράπλευρες απώλειες), αν επίσης σταθούμε στην κακή χρήση του VAR (δεν μας φταίει το εργαλείο, αλλά η εφαρμογή) τότε κατανοούμε γιατί γιγαντώνεται η αίσθηση ότι στραβά αρμενίζουμε. Το ποδόσφαιρο έγινε το πιο λαοφιλές των σπορ για την απλότητα και την εγγύτητά του. Με αυτό το ρυθμό και με τέτοιες νοοτροπίες, τα επόμενα χρόνια αυτό μπορεί να αποτελέσει ανάμνηση.
Πάντως, μέσα σε όλα, προκύπτουν και κάποια ελπιδοφόρα μηνύματα: Στην Αγγλία, η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον θα διοργανώσει βίντεο-σύσκεψη με τη συμμετοχή όλων των φορέων του αγγλικού ποδοσφαίρου. Διοικητικούς παράγοντες, συνδέσμους ομάδων, το συνδικάτο των παικτών. Στόχος είναι μέσα από τις (άκρως…) διαφορετικές απόψεις που δεδομένα υπάρχουν μεταξύ τους να βρεθεί μια χρυσή τομή. Το χάσμα δηλαδή να γεφυρωθεί. Εντελώς αβέβαιο αν θα έχει αποτέλεσμα, αλλά είναι κάτι. Μια συνειδητοποίηση. Γιατί το πρώτο στάδιο για να λύσεις ένα πρόβλημα είναι να παραδεχτείς την ύπαρξή του. Στο Νησί φαίνεται πως αυτό το έχουν κατανοήσει. Και προσπαθούν να προστατεύσουν το σπορ. Δεν είναι πάντως απλό και καθόλου δεδομένο στο σημείο που έχουμε φτάσει…
