Το ποδόσφαιρο τρελάθηκε (ή μήπως όχι;)

Υπόθεση εργασίας: Για κάποιο (παράξενο) λόγο επέλεξες να περάσεις τη χθεσινή Κυριακή σου δίχως ποδόσφαιρο. Για επίσης κάποιο (ακόμα πιο παράξενο) λόγο δεν τσέκαρες ποτέ το κινητό σου για να μάθεις τι έγινε εκεί έξω. Επιστρέφοντας στον πολιτισμό, βλέπεις τα αποτελέσματα στην Premier League. Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν στο μεσοδιάστημα αποκόπηκες από τον πραγματικό κόσμο…

Φαινομενικά, δεν υπάρχει καμία λογική σε αυτά που συνέβησαν: Άστον Βίλα – Λίβερπουλ 7-2. Τότεναμ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 1-6. Ακόμα και εμείς οι δημοσιογράφοι, που τα ‘χουμε εύκολα τα μεγάλα λόγια, μπλοκάρουμε μπρος στο να βρούμε τις ακριβείς λέξεις για να περιγράψουμε το μέγεθος της έκπληξης. Πάει, το ποδόσφαιρο τρελάθηκε!

Μήπως όμως δεν είναι και τόσο αναπάντεχο να συμβαίνουν τέτοια παράξενα πράγματα σε παράξενους καιρούς; Δεν είναι άλλωστε ότι αυτά είναι τα αποτελέσματα κάποιας συμπαντικής συνομωσίας της 4^ης Οκτωβρίου 2020. Αντίθετα, εντάσσονται σε ένα ακανόνιστο, αλλά παράλληλα σαφώς καθορισμένο νοηματικά πλαίσιο. Είναι πολλά τα κοντινά δείγματα ώστε να τα αποδώσουμε στην τυχαιότητα. Να, δείτε το πρόσφατο Μάντσεστερ Σίτι – Λέστερ 2-5. ‘Η για να κοιτάξουμε και εκτός Premier League, το πώς η Μπάγερν διαλύθηκε 4-1 από τη Χόφενχαϊμ ή/και πέρασε τα μύρια όσα μέχρι να πάρει ένα παιχνίδι που υπό νορμάλ συνθήκες θα είχε θέσει προς αρχειοθέτηση από το 50’ (το 4-3 με τη Χέρτα).

Και για να πάμε λίγο πιο πίσω: ήταν σε τίποτα νορμάλ το 8-2 των Βαυαρών επί της Μπαρτσελόνα; Ήταν επίσης «εντάξει» να φτάσουν στους «4»του Champions League δύο μέτριες για αυτό το επίπεδο ομάδες, όπως η Λιόν και η Λειψία; Αν κάτσουμε να ψάξουμε μάλιστα, θα βρούμε κι άλλα αναπάντεχα, αρκετά, ανά την Ευρώπη. Ή βαθμολογίες που εμφανίζουν εντελώς ασυνήθιστες εικόνες στα ψηλά τους στρώματα.

Εξηγώντας το… ανεξήγητο

Είναι ο κορονοϊός. Ξανά και ξανά, αυτός. Ο προγραμματισμός, η κανονικότητα έχουν πάει περίπατο από τον περασμένο Μάρτιο κι έπειτα. Μετά το αναγκαστικό μακροχρόνιο «στοπ» λόγω της πανδημίας, οι ομάδες κλήθηκαν να επιστρέψουν σε περίοδο που υπό νορμάλ συνθήκες θα έκαναν διακοπές. Βάλτε μετά Champions και Europa League τον Αύγουστο και πριν καλά καλά χωνέψουμε τι έγινε, να σου ξανά δράση, να η νέα σεζόν.

Με άλλα λόγια, ελάχιστες ομάδες έχουν καταφέρει να κάνουν κανονική προετοιμασία. Ειδικά οι «μεγάλες». Σε αυτό έρχεται να προστεθεί ένα φρενήρες, στα όρια του απάνθρωπου πρόγραμμα, με αλλεπάλληλα ματς, σε διάφορες διοργανώσεις. Την ίδια στιγμή, ο κορονοϊός επιμένει να κάνει χειρότερα τα ήδη κακά. Οι παίκτες περνούν συνεχώς από τεστ, κανείς δεν ξέρει πού θα «σκάσει» το επόμενο θετικό δείγμα. Οι προπονητές δεν ξέρουν κάθε φορά ποιους θα έχουν ή πόσο δεν θα τους έχουν. Είναι ψυχοφθόρο όλο αυτό και επηρεάζει πολύ, ανθρώπινο και κατανοητό.

Κι ύστερα, είναι η απουσία κόσμου. Σε κάποιες χώρες έχουν αρχίσει δειλά δειλά να επιστρέφουν (υπό αυστηρά πρωτόκολλα υγειονομικής ασφαλείας, με περιορισμένο αριθμό επιτρεπόμενων θεατών). Στην Αγγλία ωστόσο, για παράδειγμα, όχι. Δεν συνηθίζονται οι άδειες εξέδρες. Οι φίλαθλοι δεν είναι απλώς μέρος του ποδοσφαίρου, είναι η ψυχή του, αυτό που το κάνει ξεχωριστό. Δίχως αυτούς, οι παίκτες δυσκολεύονται να αντιληφθούν πλήρως ότι δεν αγωνίζονται σε κάποιο εσωτερικό διπλό ή φιλικό. Ως εκ τούτου, προκύπτει χαλάρωση. Δεν (μπορεί να) ξεχάστηκε η τέχνη της άμυνας μέσα σε λίγους μήνες.

Με κάτι σαν προετοιμασία, με αλλεπάλληλα ματς, με ελλιπή ρόστερ, με τον κορονοϊό να κάνει σταθερά χειρότερα τα ήδη κακά, γίνεται δυνατό το… αδύνατο, όπως δηλαδή το Άστον Βίλα – Λίβερπουλ 7-2. Θα προκύψουν κι άλλα τέτοια φέτος. Λογικά. Η’ μάλλον παράλογα.