Η Βιγιαρεάλ νίκησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και κατέκτησε το Europa League έπειτα από έναν συγκλονιστικό σε εξέλιξη τελικό.
Και όλοι οι κάτοικοι του Βιγιαρεάλ να μαζεύονταν υποθετικά, δεν θα το γέμιζαν το «Ολντ Τράφορντ». Θα περίσσευαν κοντά 23.000 καθίσματα. Είναι «κάπως» να σε κερδίζει ομάδα που προέρχεται από πόλη που είναι μικρότερη πληθυσμιακά από το γήπεδό σου, δεν είναι αγαπητή Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Βασικά ποτέ ξανά ομάδα πόλης με τόσους λίγους κατοίκους (50.600) δεν είχε κατακτήσει ευρωπαϊκή κούπα. Μέχρι πρότινος, το σχετικό ρεκόρ κατείχε η Μέχελεν ή Μαλίν, που πήρε το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1988 στην παρθενική της μάλιστα ευρωπαϊκή παρουσία (!) και εδρεύει σε μια βελγική πόλη 83.000 ανθρώπων.
Κάθε άλλο παρά φωτοβολίδα
Δεν είναι, πάντως, ακριβώς μια ποδοσφαιρική βερσιόν «Δαυίδ Vs Γολιάθ». To «Κίτρινο Υποβρύχιο» έχει κερδίσει το δικαίωμα να ανήκει σε μία εκλεκτή κάστα ομάδων, που δεν θεωρούνται μεν μεγαθήρια, αλλά σέβεσαι και υπολογίζεις απόλυτα. Αρχής γενομένης από το 2006, όταν το χαμένο πέναλτι του Ρικέλμε στο 90’ (οι καλύτεροι τα χάνουν, γνωστό είναι αυτό…) δεν την άφησε να αποκλείσει την Αρσεναλ και να αντιμετώπιζε αυτή στον τελικό του Champions League την Μπαρτσελόνα. Με μία συνεπέστατη διαχρονικά ευρωπαϊκή παρουσία, κατά την οποία μέχρι πέρυσι είχε ακόμα 3 ημιτελικές φάσεις στη 2η τη τάξει ευρωπαϊκή διοργάνωση (2004, 2011, 2016).
Εννοείται, βέβαια, ότι τα τρόπαια είναι αυτά που σε πάνε στο πιο πάνω επίπεδο, που σε εδραιώνουν στις συνειδήσεις. Και σου δίνουν επίσης την ευκαιρία να μπεις στο μάτι των μεγαλύτερων. Θα λέγαμε «εκδικηθείς», αλλά είναι ένα ποταπό κίνητρο και δεν ταιριάζει με τη φιλοσοφία και τη στάση ποδοσφαιρική ζωής της Βιγιαρεάλ. Αυτή είναι ένα από τα πιο ανθρώπινα κλαμπ εκεί έξω. «Αν εξαρτάται μόνο από μένα, δεν θέλω να φύγω ποτέ από εδώ», το έχει θέσει ο Αλμπέρτο Μορένο. Πόνεσε με τη σκληρότητα που συνάντησε άλλου ο άλλοτε αμυντικός της Λίβερπουλ και γλυκαίνει το «μέσα» του όταν καθημερινά ζει και εργάζεται σε ένα περιβάλλον που παρομοιάζεται άνετα με οικογένεια.
Μην με σνομπάρεις, θα το μετανιώσεις…
Το 2004, όταν η Βιγιαρεάλ απέκτησε τον Ντιέγκο Φορλάν από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προσπάθησε να συμπεριλάβει στο deal και ένα φιλικό. Οι Αγγλοι αρνήθηκαν, θεώρησαν πως δεν θα τους προσέφερε κάτι. «Μην ανησυχείς. Θα έρθουν. Και δωρεάν», είπε στον Ουρουγουανό φορ ο ιδιοκτήτης του ισπανικού κλαμπ, Φερνάντο Ρόιγκ. Το αυτό συνέβη, την αμέσως επόμενη σεζόν. Τρία χρόνια αργότερα, ξανά. Τέσσερα παιχνίδια συνολικά, όλα 0-0, όλα στο πλαίσιο των ομίλων του Champions League. Η Βιγιαρεάλ έμαθε από νωρίς να κυνηγά τη μοίρα της, να την προκαλεί. Του χρόνου επιστρέφει στους ομίλους του Champions League, τα αγαθά του να κατακτάς το Europa League κι ας τερμάτισες 7ος στο πρωτάθλημα (ήταν να παίξει στο νεοσύστατο Conference League). Λέτε να έχει εκ νέου αντάμωμα με τη Γιουνάιτεντ η μοίρα; Αν ένας από τους δύο δεν το θέλει, αυτή είναι σίγουρα οι Άγγλοι…
Έτσι της… βγήκε το όνομα
Στο Βιγιαρεάλ ή Βίγια Ρεάλ, αυτή τη μικρή βιομηχανική πόλη, που απέχει μία ώρα οδήγηση από τη Βαλένθια, η φιέστα θα κρατήσει καιρό. Το μέρος είναι φημισμένο για την κατασκευή κεραμικών. Για να τιμήσει άλλωστε αυτή τη δραστηριότητα, ο σύλλογος προχώρησε σε αλλαγή ονομασίας του γηπέδου σε «Κεράμικα», παλιά το ξέραμε ως «Μαδριγάλ». Καμία σχέση δεν έχει με θάλασσα ή λιμάνια, άρα από πού και ως πού «Κίτρινο Υποβρύχιο»; Η απάντηση έχει να κάνει με κάτι πηγαίο, αυθόρμητο, 100% ποδοσφαιρικό. Λόγω χρώματος, το οποίο έδωσε έμπνευση στους φιλάθλους της ομάδας την εποχή που το περίφημο ομώνυμο τραγούδι των Beatles, «Yellow Submarine» είχε κάνει κατάληψη στα chart. Ήταν τη σεζόν 1967-68, η Βιγιαρεάλ, μία ασήμαντη τότε επαρχιακή ομάδα, πάλευε για την άνοδο στην Γ’ Κατηγορία. Στην ελίτ δεν θα έφτανε παρά το 1998. Βρίσκοντας την πραγματική της θέση.
«Amarillo es el Villarreal/amarillo es/amarillo es», άρχισαν να φωνάζουν οι φίλαθλοι στις εξέδρες και το παρατσούκλι έμεινε. Για το τραγούδι αυτό καθαυτό έχουν δοθεί διάφορες ερμηνείες. Από το ότι ήταν ένα κωδικοποιημένο κάλεσμα σε αντίσταση στον πόλεμο του Βιετνάμ, πως αναφέρεται σε ναρκωτικά, ακόμα ακόμα και ότι είναι απλώς ένα παιδικό τραγουδάκι, που γράφτηκε στο ευχάριστο κλίμα μας στιγμής και με τη βάση πως ό,τι έπιαναν τότε τα «Σκαθάρια» γινόταν χρυσός. Ό,τι και να ισχύει πραγματικά, μικρή σημασία έχει. Πλέον, είναι συνώνυμο της Βιγιαρεάλ. Και ως φίλαθλοι χαιρόμαστε που είμαστε συνεπιβάτες στο «Κίτρινο Υποβρύχιο»!
We all live in a Yellow Submarine…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ζιντάν: Με μήνυμα ενημέρωσε τους παίκτες για το τέλος από τη Ρεάλ Μαδρίτης