Η απόφαση του Ζοσέ Μουρίνιο να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της Ρόμα είτε θα τον «απογειώσει» ξανά είτε θα τον κατατάξει οριστικά στο παρελθόν. Μέση λύση δεν υφίσταται.
Κάθε οπαδός νιώθει πως η ομάδα του είναι η μεγαλύτερη του κόσμου. Συναίσθημα λέγεται και αυτή είναι, συχνά, η… δουλειά του, να κοντράρει δηλαδή με τη λογική. Η διαφορά είναι πως ο οπαδός της Ρόμα δεν το νιώθει μόνο, το πιστεύει κιόλας. Κι εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: Δεν υπάρχει καμία βάση για κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, δύσκολα συναντά κανείς πιο underachiever κλαμπ με τόσο φαντασμένους-ψηλομύτηδες τιφόζι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πρόσληψη του Ζοσέ Μουρίνιο αυτό το κενό έρχεται να καλύψει. Ή μήπως κάνει το… ακριβώς αντίθετο; Καθότι είναι συζητήσιμο κατά πόσο ο Special One διατηρεί ακόμα σπέσιαλ στοιχεία…
«Είχε ανάγκη η Ρόμα έναν προπονητή με αυτό το χάρισμα και τέτοιου διαμετρήματος, ώστε να περάσει στο επόμενο επίπεδο», είπαν οι «Μουρινιακοί». Ωραία. Μόνο που τα ίδια λόγια, 18 μήνες πριν, συνόδευαν και την άφιξη του Πορτογάλου στον πάγκο της Τότεναμ. Κι όλοι ξέρουμε πως αυτό εξελίχθηκε. Αν κάτι μάθαμε από την περιπέτεια αυτή είναι ότι οι εποχές που ο Ζοσέ Μουρίνιο ήταν πρωτοπόρος των εξελίξεων της προπονητικής έχουν παρέλθει. Πήρε μία ομάδα-κόσμημα που είχε δημιουργήσει ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο και το αποτέλεσμα ήταν στενάχωρο περισσότερο από άσχημο. Μετά από αυτό, έγινε προφανές ότι η Αγγλία δεν τον σήκωνε άλλο συνυπολογίζοντας και το αποτυχημένο πέρασμα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Νοσταλγία και ελπίδα, αλλά…
Στο δύσκολο και περίεργο αυτό σταυροδρόμι, είδε με πολύ μεγάλη συμπάθεια την πρόταση των Ρωμαίων. Η Ιταλία είχε πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Αυτά που πέτυχε με την Ίντερ, το 2010, ακόμα μνημονεύονται. Μόλις πρόσφατα οι «νερατζούρι» μπόρεσαν να τον… ξεπεράσουν συναισθηματικά και πρακτικά, με την κατάκτηση του 19ου Σκουντέτο της ιστορίας τους. Είναι, άραγε, η νοσταλγία εκείνων των ημερών περισσότερο από όλα που τον έκανε να πει το «ναι»; Το σίγουρο είναι ότι τον περιμένει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είχε μάθει να θεωρεί δεύτερη φύση του. Εν αρχή, θα κληθεί να κάνει δουλειά με κατά πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που είχε συνηθίσει να δίνονται από τις ομάδες του για μεταγραφές.
Ίσως αυτό να του κάνει καλό. Να τον γυρίσει στην εποχή που στην Πόρτο κατάφερε με παίκτες άγνωστους τότε στο ευρύ κοινό να κατακτήσει την κορυφή της Ευρώπης. Να τον κάνει ξανά δημιουργό περισσότερο από εκτελεστή. Να του αποτινάξει την πίεση του αποτελέσματος, τουλάχιστον άμεσα. Να τον αναγκάσει να ψάξει ο ίδιος τα εργαλεία προς την επιτυχία αντί να τα αναζητήσει κάπου αλλού έτοιμα. Στην Ιταλία τον έχουν ακόμα ψηλά. Πολύ ψηλά. Εξ ου και ο ενθουσιασμός που γέννησε η επιστροφή του, τα λαμπερά πρωτοσέλιδα του εγχώριου Τύπου. Οι Ρωμαίοι φαν ξέχασαν πως όταν ήταν στην Ίντερ τους την είχε πει δημοσίως για την ανικανότητά τους να πάρουν τρόπαια.
Το τριετές συμβόλαιο και η έμφαση ότι η πρόσληψή του έγινε με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, του δίνει πίστωση χρόνου. Μόνο που, το είπαμε, το ξαναλέμε, η Ρόμα είναι «περίεργο καπέλο». Δεν είναι ότι θα συγκριθεί με τον Πάουλο Φονσέκα, που δεν πέτυχε τίποτα της προκοπής στη 2ετία του στην «Αιώνια Πόλη». Ούτε ότι θα του χαριστεί κάτι επειδή οι «τζαλορόσι» δεν έχουν κατακτήσει το παραμικρό μετά το 2008. Και κυρίως, είναι ο ίδιος ο Ζοσέ. Θα του αρέσει αυτό που θα συναντήσει; Θα μπορέσει να ρίξει τον εαυτό του σε μία προσπάθεια να πετάξει ξανά; Ο δρόμος τον οδήγησε στη Ρώμη, αλλά είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν κάποιος άλλος (δρόμος) θα ήταν καλύτερος γι’ αυτόν, στην παρούσα στιγμή.
