Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε δίκαια από τον Ατρόμητο στο Περιστέρι.
Δεν ήταν χειρότερος στο α’ ημίχρονο, δεν ήταν όμως και απειλητικός.
Η μία τελική σε 45 λεπτά, όταν το ποσοστό κατοχής είναι 57%, φανερώνει την επιθετική «φτώχεια».
Ο Μακέντα ήταν «εξαφανισμένος» επειδή δεν είχε πολύ κοντά κάποιον συμπαίκτη.
Ο Χατζηγιοβάνης επανήλθε στο αρχικό σχήμα, αλλά πέραν ενός σλάλομ δεν κατάφερε να λειτουργήσει θετικά.
Η παρουσία του Ανδρέα Αθανασακόπουλου (και του Κότσαρη) μαρτυρά ότι στο Περιστέρι έπαιξε ένας άλλος Παναθηναϊκός.
Όχι εκείνος που διεκδικεί κάποια θέση, αλλά εκείνος που ετοιμάζει το μέλλον του.
Το Final 4 της Κ15 (αποκλεισμός από τον Άρη) ή εκείνο της Κ17 (διεξάγεται τη Μεγ. Εβδομάδα) έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Μόνο αυτό μπορούν να κάνουν οι «πράσινοι»: Να βλέπουν τον… Άγιαξ στο Champions League και να δουλεύουν στη… σπορά.
Το ερώτημα είναι το εξής: Θα «δέσει» αυτήν (και την επόμενη) φουρνιά ο σύλλογος ή θα ξεπουληθούν τα «βλαστάρια»;
Τέλος πάντων, ας μην πάμε μακριά. Η υπόθεση Μπουζούκη ενδεχομένως να δώσει ένα πρώτο δείγμα γραφής των «πρασίνων».
Αν παραμείνει ή πουληθεί πολύ ακριβά, τότε ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε έναν φυσιολογικό δρόμο.
Ο Παναθηναϊκός, ο Γολγοθάς και η Ανάσταση
Πίσω στο ματς του Περιστερίου, δεν υπήρξε ο παραμικρός διακριθείς και, βέβαια, δεν καταγράφηκε καμία ευκαιρία κατόπιν ομαδικής προσπάθειας.
Ένα σουτ του Χ. Δώνη, άλλο ένα του Κουρμπέλη και μια κεφαλιά του Γιόχανσον στα… χασομέρια. Αυτά.
Αμυντικά στάθηκε αξιοπρεπώς, απέναντι όμως σε μια ομάδα που έπαιξε με πολλούς αναπληρωματικούς.
Στα κόρνερ που δέχθηκε τα γκολ φάνηκε η νωθρότητα στις αντιδράσεις των αμυνομένων.
Συμπέρασμα (καλά, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική): Δεν πρέπει να είσαι ποτέ νωθρός όταν παίζεις σε μία δύσκολη έδρα.
Δύο καλά ματς έκανε η ομάδα (Απόλλων-Άρης), δύο κακά ακολούθησαν (ΟΦΗ-Ατρόμητος).
Είπαμε όμως. Αυτός είναι ένας άλλος Παναθηναϊκός. Του Κότσαρη, του Χατζηγιοβάνη, του Καμπετσή, του Χατζηθεοδωρίδη, του Εμμανουηλίδη, του Αθανασακόπουλου…
Παιδιών που επί της ουσίας συστήθηκαν φέτος και που του χρόνου θα έχουν μεγαλύτερες ευθύνες.
Όσο για το εξωαγωνιστικό «τριφύλλι»; Καλή Ανάσταση. Με μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του. Το πραγματικό.