Είναι συνηθισμένοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού στον «μαύρο» επίλογο των αγωνιστικών περιόδων. Τα τελευταία 25 χρόνια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το πρόσημο είναι αρνητικό και οι θέσεις που καταλαμβάνει η ομάδα δεν αντιστοιχούν σε αυτές που πρεσβεύει η ιστορία της.
Για να είμαστε ακριβείς, δεν παίζουν τόσο ρόλο οι θέσεις που τερματίζει το «τριφύλλι», όσο η αποκαρδιωτική εικόνα στις περισσότερες περιπτώσεις. Γιατί είναι διαφορετικό να πέσεις μαχόμενος από το να πέσεις αμαχητί.
Ο Παναθηναϊκός, με τα διάφορα προβλήματα που βγήκαν στην επιφάνεια στη μετά καραντίνας εποχή (κυρίως η σχέση διοίκησης-προπονητή), στάθηκε αρκετά καλά στο πρώτο ματς με την ΑΕΚ, πήρε αποτέλεσμα κόντρα στον ΠΑΟΚ, αλλά κατέρρευσε στο «Γ. Καραϊσκάκης», απόρροια (και) των πολλών σημαντικών απουσιών.
Ο ίδιος ο Γιώργος Δώνης έχει επισημάνει ότι η συνέχεια θα είναι εξαιρετικά δύσκολη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει βαθμολογικό κίνητρο, παρά μόνο γόητρο για θετικά αποτελέσματα απέναντι σε πολλούς παραδοσιακούς αντιπάλους.
Κι όμως, κάποιοι ποδοσφαιριστές δεν πρέπει να το βλέπουν έτσι. Ξενόπουλος, Χριστογεώργος, Θεοχάρης, Ζαγαρίτης, Αθανασακόπουλος, Αλεξανδρόπουλος, Σερπέζης, Παρέα… Όλοι αυτοί βρίσκονται στην αποστολή για το ματς με τον ΟΦΗ. Κάποιοι θα παίξουν. Για εκείνους και μόνο η φράση «είμαι στην αποστολή του Παναθηναϊκού», αποτελεί παράσημο. Αυτά τα παιδιά έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ κίνητρο. Και αποτελούν ελπίδα της ομάδας.