Για τη φανέλα, μα πάνω απ’ όλα για τη μάνα

Έρχεται μία αναμέτρηση που για πολλούς φιλάθλους αποτελεί… αγγαρεία.

Καταρχήν δεν μπορούν να πάνε στο γήπεδο. Έπειτα, η ομάδα θέλει τη νίκη για να εδραιωθεί στην… 5η θέση. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε, έτσι;

Το ματς με την ΑΕΛ είναι ανιαρό για περίπου μισή ώρα, ώσπου χωρίς να το περιμένει κανείς, το «τριφύλλι» προηγείται.

Ο Παναθηναϊκός παίζει με τον Γιοάν Μολό δεξιό μπακ, τους άπειρους Φώτη Ιωαννίδη και Ανδρέα Αθανασακόπουλο, τον 19χρονο Σωτήρη Αλεξανδρόπουλο που πλέον φαντάζει… φτασμένος χαφ.

Η προτελευταία της βαθμολογίας ΑΕΛ στο β’ ημίχρονο είναι πολύ καλύτερη, φτάνει ποσοστό κατοχής κοντά στο 60% και ίσως κάποιοι «πράσινοι» να φοβούνται ότι το ματς θα έχει φινάλε αντίστοιχο του Αλκαζάρ.

Στο ματς του α’ γύρου ο Πινακάς είχε ισοφαρίσει λίγο πριν από το φινάλε χωρίς οι «βυσσινί» να έχουν δείξει σχεδόν τίποτα για 80-85 λεπτά.

Τελικά, η είσοδος παικτών που δεν έχουν σχεδόν καθόλου χρόνο συμμετοχής (Εμμανουηλίδης, Καμπετσής, Σερπέζης, αλλά και Μπουζούκης μιας και φέτος έχει αγωνιστεί ελάχιστα), αλλάζουν την εικόνα του ματς στο τελευταίο τέταρτο μαζί με τις καθυστερήσεις.

Ο Παναθηναϊκός, στο πρώτο του ματς με την επετειακή φανέλα για τα 50 χρόνια του «Γουέμπλεϊ», βάζει και δεύτερο γκολ με τον Εμμανουηλίδη στην εκπνοή.

Ο Παναθηναϊκός του Δομάζου, του Αντωνιάδη, του Οικονομόπουλου, του Καμάρα, του Σούρπη, του Τομαρά, του Καψή, του Ελευθεράκη, του Βλάχου, του Γραμμού, του Φυλακούρη.

Και τώρα ο Παναθηναϊκός του Ιωαννίδη, του Αθανασακόπουλου, του Καμπετσή, του Εμμανουηλίδη, του Σερπέζη, του Αλεξανδρόπουλου, του Ζαγαρίτη που δεν έπαιξε.

Θα έλεγε κανείς ότι το «τριφύλλι» νίκησε με τη φανέλα. Για τη φανέλα. Και τότε διαπιστώνει κανείς ότι η φανέλα είναι κάτι πολύ-πολύ ισχυρό για τους αθεράπευτα ρομαντικούς.

Ώσπου στον επίλογο της βραδιάς, οι φίλαθλοι είδαν τον 20χρονο Εμμανουηλίδη να μιλά για τη μητέρα του. Χωρίς να μιλά στην ουσία. Και τότε συνειδητοποιεί κανείς ότι η έννοια «μάνα» κάνει όλα τα υπόλοιπα να φαντάζουν τόσο αστεία. Μακάρι να έβλεπαν όλοι το ποδόσφαιρο αυτό που πραγματικά είναι: ένα πανέμορφο σπορ όταν παίζεται στα ίσα, πλην δευτερεύον πράγμα στη ζωή.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Εμμανουηλίδης: Η αφιέρωση στη μητέρα του και τα κλάματα