Παναθηναϊκός: Σπάνια, σπανιότατα, γράφω σε πρώτο πρόσωπο, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση. Η άποψή μου για το κεφάλαιο Λάζλο Μπόλονι ήταν σαφής.
Ανεξαρτήτως επαγγελματικής προσέγγισης, δηλαδή πώς δουλεύει ο Μπόλονι, ήταν σημαντικότερο να δοθούν αμοιβαίες εξηγήσεις από το σταφ προς τους ποδοσφαιριστές.
Ο Παναθηναϊκός, τα αποδυτήριά του για την ακρίβεια, βίωσαν άσχημες συμπεριφορές, οι οποίες δεν ανήκαν στην κατηγορία «μια κακή στιγμή».
Ήταν επιτακτική ανάγκη αυτά τα φαινόμενα να λυθούν άμεσα και χωρίς να διαρρεύσουν εκτός ομάδας, όμως η έκθεση δεν αποφεύχθηκε.
Είχα γράψει επίσης ότι από τη στιγμή που τα αποτελέσματα ήταν θετικότατα για μια ομάδα που βολόδερνε σε θέσεις πλέι άουτ, ο Μπόλονι θα έπρεπε να κριθεί το καλοκαίρι.
Η ποδοσφαιρική λογική αυτό λέει. Τεχνικός διευθυντής και προπονητής να δοκιμάζονται από την αρχή μιας σεζόν, να στηριχθούν από τη διοίκηση στις πρώτες δυσκολίες και… όσο πάει.
Τώρα, όμως, με τους παίκτες να έχουν φρικτά παράπονα σε όλους τους τομείς, τον Παναθηναϊκό να τίθεται εκτός διεκδίκησης ενός ακόμη τίτλου (Κύπελλο) και να χάνει έδαφος στη μάχη ακόμα και για τα ευρωπαϊκά εισιτήρια, η παραμονή του Λάζλο Μπόλονι δεν προσφέρει το παραμικρό.
Χίλιες φορές η προώθηση του Σωτήρη Συλαϊδόπουλου μέχρι το τέλος των πλέι οφ. Στην τελική πόσο χειρότερα θα έπαιζε η ομάδα; Αν δεν παίρνεις κι αποτελέσματα (με τον οποιοδήποτε τρόπο), τότε πού πας;
