Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, με τη διαφορά ότι φέτος το γκολ του Παντελάκη ήταν οδυνηρό, αφού ο Παναθηναϊκός κούνησε μαντίλι…
Ο Παναθηναϊκός βρέθηκε πίσω στο σκορ στα 111 δευτερόλεπτα από τον άλλοτε αμυντικό του και νυν άσο του ΠΑΣ Γιάννινα .
Και πέρυσι κλήθηκε να κυνηγήσει τρία γκολ, όμως δε δέχθηκε κι άλλο στο ενδιάμεσο…
Πώς αλλάζουν τόσο γρήγορα τα δεδομένα, ρε παιδί μου. Από τις 14 Φεβρουαρίου και το 2-1 επί του πρώην αήττητου Ολυμπιακού στην απώλεια ενός ακόμη τίτλου.
Με θύτη όχι κάποιον έτερο μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά τον ΠΑΣ Γιάννινα, ο οποίος έδωσε το πρώτο ματς ως γηπεδούχος στο Αγρίνιο και όχι στην έδρα του.
Η ομάδα που από τις 20 Δεκεμβρίου δεν είχε ήττα, έφτασε τις τρεις σε διάστημα τριών εβδομάδων και τα τέσσερα παιχνίδια χωρίς νίκη.
Στο πρωτάθλημα θα μπορούσε να βρίσκεται στη 2η θέση ή μια ανάσα απ’ αυτή, αλλά να που νιώθει την… ανάσα του Αστέρα Τρίπολης.
Στο Κύπελλο πέρασε άνευ αγώνων την προηγούμενη φάση, δεν αντιμετώπισε τον ΠΑΣ στη φυσική του έδρα, προηγήθηκε στο 2ο λεπτό, όμως να που αποκλείστηκε.
Ένας ακόμη χαμένος τίτλος για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος την τελευταία δεκαετία πήρε μόλις ένα τρόπαιο.
Πόσο διαφορετικά είναι και πάλι τα δεδομένα, εν συγκρίσει με το νικητήριο ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό.
Τότε που ο Γιάννης Αλαφούζος άκουγε από τους παίκτες, οι οποίοι έτρεξαν αυτό το σπουδαίο σερί και όδευαν προς την ολική ανατροπή της εποχής Ρόκα-Πογιάτος ότι θέλουν πριμ.
Επικοινωνιακά το παιχνίδι χάθηκε. Έκτοτε, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ούτε κυνικός, ούτε τυχερός, ούτε συγκεντρωμένος. Τραγική αμυντική λειτουργία, με σκόρερ… αμυντικούς στα τελευταία ματς.
Στραβωμένοι παίκτες με τα πάντα. Ένας προπονητής που κάνει συχνά λάθος επιλογές. Ένα έργο χιλιοπαιγμένο από τις εποχές που ήταν ακόμη τα DVD της μόδας. Καμία σωτηρία…
