Πριν από δύο ημέρες, απόρροια της θλιβερής επετείου του χαμού του Νίκου Ξυλούρη, αναρτήθηκε (ξανά) σε ιστοσελίδες το σπάνιο τραγούδι που είχε ερμηνεύσει για το αήττητο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 1964.
Ο εμβληματικός εκπρόσωπος του ελληνικού πολιτισμού είχε συμπάθεια στον ΟΦΗ, όμως τότε οι άνθρωποι ήταν φίλαθλοι και δεν δίσταζαν να εξυμνήσουν οποιονδήποτε κατέγραφε μία μεγάλη επιτυχία.
Το παραδοσιακό ριζίτικο «Πότε θα κάμει ξαστεριά» που έχει ερμηνεύσει καλύτερα από τον καθένα ο Νίκος Ξυλούρης, αποτελεί ένα από τα πιο παλιά συνθήματα της Θύρας 13 και μετέπειτα «όρκο» της.
«Πότε θα φλεβαρίσει», γράφει ο άγνωστος δημιουργός (σ.σ. κατά μία εκδοχή ο επαναστάτης του 1821 Στέφανος Χάλης), περιγράφοντας μια κατάσταση ζωής και θανάτου και όχι φυσικά το δευτερεύον ποδόσφαιρο που πρέπει να υπάρχει για να μας ψυχαγωγεί.
Ο Φλεβάρης μπήκε, αλλά ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να φλεβαρίζει, δηλαδή να πλημμυρίζει, όπως είναι πιο διαδεδομένη αυτή η λέξη στη Νέα Ελληνική.
Μία ακόμη ήττα, αυτή τη φορά από τον ΠΑΣ Γιάννινα. Μία ακόμη απώλεια εν έτει 2019, η πέμπτη σε έξι ματς πρωταθλήματος, μετά και τον αποκλεισμό από τη Λαμία στη φάση των «16» του Κυπέλλου Ελλάδας.
Με 4 τελικές προσπάθειες, 5 βασικούς απόντες και τον αρχηγό τραυματισμένο για 45 λεπτά (με τις καθυστερήσεις), το 1-0 θεωρείται φυσιολογικό αποτέλεσμα από έναν αντίπαλο που παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιβίωση.
Το αρχικό σχήμα με 8 Ελληνόπουλα, εκ των οποίων τα 5 κάτω των 23, που από το 20’ μέχρι το 75’ η αντίστοιχη αναλογία έγινε 10-7, αποτελεί τη μαγιά για το μέλλον.
Οι 6 άσοι του Παναθηναϊκού στην Εθνική Νέων, η καλή παρουσία στο πρωτάθλημα της Super League Κ17 και η κυριαρχία σε εκείνο της Κ15, δείχνουν τον δρόμο.
Ο ένας δρόμος είναι η μιζέρια, ο άλλος είναι εκείνος της αισιοδοξίας. Και της υπομονής μέχρι να λυθούν τα διοικητικά/οικονομικά/εξωαγωνιστικά προβλήματα.
Δημοσιογράφοι αναζητούν και προσπαθούν να καταγράψουν τι φταίει, φίλαθλοι στεναχωριούνται ή αδιαφορούν για τον «πράσινο» κολοσσό με το τριφύλλι…
Ας ακουστεί, λοιπόν, για πολλοστή φορά το «Πότε θα κάμει ξαστεριά», με την ελπίδα ότι μια στιβαρή διοίκηση θα εκτοξεύσει τη δουλειά που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια στις ακαδημίες και τους κόπους των Νίκου Νταμπίζα-Γιώργου Δώνη στην πρώτη ομάδα από το περυσινό καλοκαίρι μέχρι σήμερα.