Κόουτς Μπλατ, θυμήσου μόνο να χαμογελάς…

Σκλήρυνση κατά πλάκας… Τρεις λέξεις που μου έχουν…στοιχειώσει τη ζωή. Το άκουσμα τους από τα χείλη του Ντέιβιντ Μπλατ μου προκαλεί ένα παραπάνω… μούδιασμα.

Όπως αυτό που ένιωσε η μητέρα μου πριν από 25 και βάλε χρόνια. H πρώτη φορά που άκουσα αυτές τις γαμ@@@ λέξεις.

Νομίζετε ότι ξέρετε τι είναι η πολλαπλή σκλήρυνση; Σε λίγο θα διαπιστώσετε πως δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζετε.

Αυτές τις γραμμές ήθελα να τις γράψω από τις 29 Μαΐου. Την παγκόσμια ημέρα για τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Χωρίς φυσικά την αναφορά στον Ντέιβιντ Μπλατ.

Δεν τα κατάφερα…

Ούτε και τώρα… βγαίνει χωρίς κόπο.

Η εξομολόγηση του προπονητή του Ολυμπιακού είναι απλά συγκλονιστική.

Είναι όμως και η αρχή μιάς περιπέτειας δίχως τέλος. Ή για την ακρίβεια, ο ίδιος θα πρέπει να καθορίζει με συνέπεια και κόπο την εξέλιξή της.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ έχει δίκιο.

Κάθε οργανισμός αντιδρά διαφορετικά. Άλλοι… διαβρώνονται σε χρόνο ρεκόρ. Είναι αλήθεια. Το έχω δει με τα μάτια μου.

Παίζει ρόλο η ηλικία. Η αντίδραση του σώματος. Η ψυχική διάθεση.

Άλλοι αντέχουν. Μάχονται. Αντιστέκονται σε αυτή την ασθένεια. Και χαμογελούν κάθε ημέρα που ξυπνούν.

Μα τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Με τα νευρά του ανθρώπινου οργανισμού δεν τα βάζει κανείς,.

Ξεκινάει με ένα μούδιασμα. Αδικαιολόγητη κούραση. Και που καταλήγει; Δεν χρειάζονται εξηγήσεις…

Είναι μία ακόμη καταραμένη αρρώστια. Που δεν υποχωρεί. Μόνο περιορίζεται. Και όχι για πάντα.

Την πρώτη φορά που την άκουσα, παιδί ακόμη, δεν ήξερα τι είναι.

Δεν τόλμησα να ψάξω. Δεν ήθελα.

Το έμαθα παρατηρώντας. Αναγκαστικά. Ακόμη το μαθαίνω.

Αυτό που έβλεπα δεν μου άρεσε.

Δεν μου αρέσει ακόμη. Δεν μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο που λατρεύω να αλλάζει.

Να βασανίζεται. Να ταλαιπωρείται. Να μη μπορεί να ακολουθήσει τον ίδιο ρυθμό ζωής. Να μου… λείπει.

Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό. Όπως ελπίζω να μην το κάνει και ο κόουτς Μπλατ.

Χρειάζεται υπομονή. Επειδή πολύ απλά κάθε ημέρα δεν θα είναι ίδια.

Όπως το είπε: «Όλοι πρέπει να έχουν το κουράγιο και την αποφασιστικότητα να μην εγκαταλείψουν την προσπάθεια, να προχωρήσουν μπροστά και να ζήσουν μια ζωή με τη μεγαλύτερη δυνατή ποιότητα».

Και όντως, αυτό που πρέπει να κάνει είναι να μην τον απασχολήσει το γιατί.

Δεν υπάρχει απάντηση.

Μόνο μία συμβουλή. Αυτή που είχαν δώσει στη μητέρα μου (πέρα από τα ατελείωτα φάρμακα): Χαμόγελο, καλή διάθεση και όλα τα υπόλοιπα έπονται. Να είναι ενεργός. Και να μη το βάζει κάτω.

Κάτι θα χάσει. Κάτι θα κερδίσει.

Και εκεί κόουτς πρέπει να σε βοηθήσει (και είμαι σίγουρος ότι το κάνει ήδη) η οικογένειά σου. Οι φίλοι σου. Η οικογένεια του Ολυμπιακού. Η οικογένεια του μπάσκετμπολ.

Όλα τα άλλα δεν είναι τίποτα μπροστά στην υγεία μας, στην υγεία σας και στην υγεία του κόουτς Μπλατ.

Να έχεις πάντα ένα πλατύ χαμόγελο.

Υ.Γ.: Ελπίζω οι περισσότεροι να καταλάβατε πως ο αθλητισμός, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο Γιαννακόπουλος, οι Αγγελόπουλοι και όλα τα υπόλοιπα είναι μία… κουκκίδα στη ζωή μας (και τη δική σας).

Ένας… πασατέμπος για να περνάμε την ώρα μας.

Κάντε Follow το Sportime στο Instagram και Like στη σελίδα του Sportime στο Facebook.