28η Οκτωβρίου: Οι Έλληνες δε γιορτάζουν την έναρξη του πολέμου αλλά την υπερηφάνεια τους

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πολύ σημαντική ημερομηνία για την Ελλάδα, έχει πανίσχυρο συμβολισμό και γι’ αυτό άλλωστε γιορτάζεται με κάθε μεγαλοπρέπεια.

Διότι δεν είναι η 28η Οκτωβρίου το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς και η έναρξη του πολέμου. Έτσι απλά, όπως το λένε… Είναι το φρόνημα ενός ολόκληρου λαού να υπερασπιστεί την πατρίδα του. Με τα λίγα μέσα του απέναντι σε υπερόπλα σύγχρονα. Με τη φτώχια του αλλά την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια του.

Όσοι γεννηθήκαμε κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70, γνωρίσαμε ανθρώπους που είχαν πολεμήσει στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε ήταν πολλοί που ζούσαν ακόμα και μπορούσαν να περιγράψουν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ που είχαν επειδή θα… πολεμούσαν! Αυτό είναι το ζήτημα: Η υπερηφάνεια, η ορμή με την οποία έσπευσαν στο μέτωπο.

Εμείς τα ακούγαμε αυτά και μας φαίνονταν αρκετά κοντινά. Ήταν περίπου τριάντα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όχι και τόσο πολύ, δηλαδή. Και κάπου ξεχασμένα σε ντουλάπια (που να ήξεραν την ιστορική αξία στα χωριά… είχαν άλλα να σκεφτούν) τα γράμματα του παππού από την Αλβανία. Οι περιγραφές για τις αντίξοες συνθήκες, για τα κρυοπαγήματα και τις κακουχίες συνδυασμένα με την υπερηφάνεια για τις νίκες επί των Ιταλών.

Περίεργα συναισθήματα. Ειδικά για τη σημερινή γενιά που δε μπορεί να τα ακούσει από στόμα σε στόμα θα είναι και ξένα. Σε εμάς όχι…

Πολλοί κυκλοφορούσαν τότε στο δρόμο και περιέγραφαν την 28η Οκτωβρίου σαν μια τόσο μοναδική ημέρα: Όλοι έτρεχαν με ενθουσιασμό να καταταγούν! Το φαντάζεστε; Μόνο εκείνη τη σκηνή…

Για εμένα η εικόνα του παππού μου, που πολέμησε στα βουνά της Αλβανίας παραμένει έντονη και δυνατή. Είχε τραυματιστεί από όλμο! Πολύ σοβαρά και μάλιστα από ένα σημείο και μετά τον θεωρούσαν νεκρό! Μάλιστα του είχαν κάνει και το μνημόσυνο παρότι η μητέρα του, Μανιάτισσα με τα όλα της, επέμενε: «Είναι ζωντανός»! Ο παππούς επέστρεψε με τα πόδια από την Αλβανία. Πήρε και μετάλλιο ανδρείας, κουβαλούσε για χρόνια το κουσούρι από τον τραυματισμό αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε… Έκανε το καθήκον για την πατρίδα κι επέστρεψε στα χωράφια του. Για να συνεχίσει να τραβάει την ανηφόρα της ζωής. Χωρίς να εξαργυρώσει ποτέ το μετάλλιό του ζητώντας… διορισμούς.

Ξέρετε πόσοι τέτοιοι υπήρξαν ακόμα; Πολλοί.

Οπότε ας αφήσουμε- θα πρότεινα- τις πολλές κουβέντες. Η 28η Οκτωβρίου είναι το ΟΧΙ μιας μικρής χώρας, γεμάτης υπερηφάνειας. Που δε φοβήθηκε απώλειες (κι ας είχε πολλές, ίσως τις περισσότερες αναλογικά του πληθυσμού) και δεν έσκυψε το κεφάλι. Που ακόμα κι όταν ο Τσολάκογλου αποφάσισε τη συνθηκολόγηση πολλοί αντέδρασαν αφού ήθελαν να πολεμήσουν… Αν και ήξεραν ότι δε θα είχαν ελπίδα!

Εμείς, ως Ελλάδα έχουμε λόγο να γιορτάζουμε το ΟΧΙ μας και όχι τη λήξη του πολέμου και την αποχώρηση των Γερμανών. Διότι όσο αντιστάθηκε αυτή η χώρα δεν αντιστάθηκε κανείς (με εξαίρεση ίσως τους Σέρβους και τους πανίσχυρους Σοβιετικούς). Κι αντιστάθηκε με σθένος, με υπερηφάνεια, με αυτοθυσία.

Βγάλτε τη σημαία στο μπαλκόνι, λοιπόν. Και μη σκέφτεστε πολλά.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ το αφιέρωμα του Sportime στις 28/10/2018 για τον αθλητισμό στην Ελλάδα στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής