Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα πολύ μήπως και κατάφερνα να βρω μια λογική στο θέμα της απαγόρευσης της συμμετοχής ξένων παικτών στην Α2 Κατηγορία, αλλά δεν τα κατάφερα. Περισσότερο ως εθελούσια απόπειρα αποπροσανατολισμού απέναντι στα προβλήματα το εξέλαβα.
Χωρίς ξένους, λοιπόν, η Α2 Κατηγορία. Για την ακρίβεια χωρίς τη μια θέση που επιτρεπόταν σε κάθε ομάδα να έχει. O ΠΣΑΚ (συνδικαλιστικό όργανο των αμειβομένων καλαθοσφαιριστών) εξέδωσε ανακοίνωση με τίτλο «Κάποιοι μας ακούνε» απονέμοντας τα εύσημα (προφανώς) στην ΕΟΚ. Και κατηγορώντας άμεσα τον ΕΣΑΚΕ.
Ο ΠΣΑΚ καλά κάνει (αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε) και υπερασπίζεται τα συμφέροντα των Ελλήνων καλαθοσφαιριστών. Με όλο το σεβασμό όμως, αναρωτιέμαι αν αυτή η (κοινή) απόφαση είναι θετική… Και κυρίως αν απ’ αυτή την απόφαση θα αρχίσει η εξέλιξη και η πρόοδος των Ελλήνων αθλητών.
Για να είμαι ειλικρινής, θα περίμενα από τον ΠΣΑΚ (αφού μιλάμε για Α2 και αμειβόμενους αθλητές) να ασχοληθεί αρχικά με κάτι άλλο: Με ομάδες της κατηγορίας που πληρώνουν ένα πεντάμηνο- εξάμηνο και μετά… πιστολιάζουν χωρίς οίκτο παίκτες και προπονητές.
Απ’ εκεί και πέρα, όμως, αν είναι ν’ ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο θέμα, των ξένων στην κατηγορία δηλαδή, ας το αφήσουμε στην άκρη το παραπάνω. Για να ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά.
Από τον ΠΣΑΚ θα περίμενα, για παράδειγμα, να εκπονήσει ένα σχέδιο δράσης κι ανάπτυξης με την Ομοσπονδία για την Α2 Κατηγορία. Διότι αν το μόνο πλάνο είναι η κατάργηση του ξένου, τότε- λυπάμαι να το πω- η αποτυχία είναι πλήρης.
Σε τι ακριβώς εγγυάται η απουσία ξένων την ανάπτυξη (με το σωστό τρόπο) των Ελλήνων παικτών; Για την ακρίβεια, ο ένας ξένος σε κάθε ομάδα, έκλεινε το δρόμο των Ελλήνων;
Και για να το πάμε ακόμα πιο μακριά: Ποιο είναι το πλάνο ανάπτυξης του πρωταθλήματος; Πως θα εξελιχθούν οι Έλληνες παίκτες όταν… δεν υπάρχει σχέδιο; Έτσι απλά.
Μιλάμε για ένα πρωτάθλημα που οι 40άρηδες κάνουν πλάκα στους πιτσιρικάδες. Σε αυτούς που πολλοί επιμένουν να τους… χαρίσουν τη θέση. Καμία θέση δεν σου χαρίζεται. Την διεκδικείς.
Καταλαβαίνουμε από το παραπάνω ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Όταν οι βετεράνοι είναι οι πλέον συνεπείς και ξεχωρίζουν κάτι δεν πάει καλά με τους… μικρούς! Κι αυτή η ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΕΣΗ να παίξουν οι μικροί σε βάρος κάποιων άλλων, δεν προσφέρει τίποτα.
Είναι καλύτεροι από τους βετεράνους; Λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν είναι! Τον Τσάμη, τον Καράμπουλα, τον Βασιλόπουλο, τον Καλλινικίδη, τον Γκαγκαλούδη, δεν μπορούν να τους… προφτάσουν.
Και αναφέρομαι σε παιδιά που δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν αλλά παίζουν μπάσκετ επειδή… γουστάρουν. Έτσι απλά. Για κανένα άλλο λόγο!
Αν ήταν στο χέρι μου θα έβαζα δύο ξένους σε κάθε ομάδα στην Α2 Κατηγορία. Για την ποιοτική αναβάθμιση του πρωταθλήματος και για το κίνητρο.
Παράλληλα καλό θα ήταν να σκεφτούν έναν τρόπο ώστε το πρωτάθλημα να χαρακτηρίζεται και να αντιπροσωπεύει την πρόοδο και την ανάπτυξη. Υπάρχει άραγε κάποιο bonus για όσους αναδείξουν τέσσερα- πέντε νέα παιδιά;
Το αντίθετο. Όταν ένας προπονητής ασχολείται με αυτό, όταν χάσει 2-3 ματς στη σειρά, βλέπει την πόρτα της εξόδου (συνήθως). Άρα γιατί να μην πάει στα σίγουρα;
Κλείνοντας: Είναι φαινόμενο προς συζήτηση το ότι οι βετεράνοι στις Εθνικές Κατηγορίες προπονούνται και… σκυλιάζουν εκατό φορές περισσότερο από τους μικρούς.
Διότι έμαθαν να παλεύουν. Έμαθαν και στην αδικία… Και τίποτα δεν ζήτησαν να τους χαριστεί.