Αγόρι μου πρώτα παίξε μπάσκετ και μετά βρες μάνατζερ

Αν θέλουμε να μείνουμε στην αποτυχία της Εθνικής U20 στο Ευρωμπάσκετ θα δούμε το δέντρο και θα χάσουμε το δάσος. Πρόκειται για φυσικό επόμενο μιας κατάστασης που θυμίζει ανοχύρωτη πολιτεία και με μπροστάρηδες τους μικρούς και στόχο το άμεσο κέρδος υπερέχουν τα λόγια των πράξεων και η βιτρίνα της ουσίας.

Τα παιδιά που είναι στην Εθνική U20 δεν είναι τόσο κακοί παίκτες. Τα αδέρφια Καλαϊτζάκη, ο Λούντζης, ο μικρός Αγραβάνης, ο Μωραϊτης, ο Χρηστίδης δεν είναι για πέταμα! Το αντίθετο. Εβλεπα όμως τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζονταν και ήμουν βέβαιος ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Ετσι τα έχουν μάθει, έτσι λειτουργούν. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν κακές σχέσεις μεταξύ τους, το αντίθετο. Ομως έχουν μάθει να είναι “η πάρτη τους” και οποιος διέκρινε στοιχείο ομαδικότητας, να έρθει να μου το πει και να μου το παρουσιάσει με παραδείγματα.

Και πως να μην λειτουργούν έτσι τα παιδιά… Οταν ο Γιώργος Καλαϊτζάκης μαθαινει ότι θα δηλώσει συμμετοχή στο ντραφτ, όταν ο αδερφός του με μηδέν χρόνο συμμετοχής στον Αρη ξαναβρήκε συμβόλαιο στην Basket League, όταν ο Μωραϊτης χωρίς να έχει ακουμπήσει διαβάζει και ακούει ότι… αδικείται που δεν παίζει στην ΑΕΚ (που πέρυσι πήρε δύο τίτλους) και πόσα ακόμα. Καλοί παίκτες μπορούν να γίνουν όλοι, αλλά η διαδικασία fast food μέσω της οποίας παρέχονται τα πάντα, ούτε την πρόοδό του ευνοεί, ούτε χαρακτήρα και προσωπικότητα χτίζει.

Οταν ολα τα παιδιά πλέον, από τα… 12 και τα 13 χρόνια έχουν  τον ατζέντη τους (!!!) και δέχονται διαρκώς συμβουλές περί Training Camp και Personal Training και διάφορα άλλα (πρέπει με κάποιο τρόπο να δικαιολογηθεί η συνεργασία) και αμέσως στο πίσω μέρος του μυαλού μπαίνει το κέρδος, τότε η συνταγή χαλάει.

Ο ρόλος του ατζέντη είναι πολύ σημαντικός. Δεν θέλω να δαιμονοποιήσω τίποτα. Αλλά όχι ΠΡΙΝ παίξεις μπάσκετ. Εδώ έχουμε φτάσει στο σημείο, ΠΡΙΝ παίξουν μπάσκετ, ΟΛΟΙ να έχουν ατζέντη ώστε να “χωθούν” σε ομάδα ΑΜΕΣΑ και να πάρουν συμβόλαιο.

Αυτά βλέπουν και θέλουν κάποιοι γονείς και ασχολούνται με αυτή την διαδικασία: Το άμεσο κέρδος. Αυτό έχουν καταλάβει όλοι και ξαφνικά έχουν ξεφυτρώσει από το πουθενά Ακαδημίες, Καμπ, ιστορίες για αγρίους. Δεν είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείς ότι από την στιγμή κατά την οποία ξεφυτρώνουν έτσι απλά κι εύκολα τέτοιες καταστάσεις, κάποιοι έχουν ανακαλύψει εύκολο χρήμα και το κάνουν. Και συνήθως χωρίς τις κατάλληλες παροχές προς τα παιδιά.

Οταν είσαι γονέας και ψάχνεις το καλύτερο σχολείο για το παιδί σου, τον καλύτερο γιατρό, τις καλύτερες παρέες και τόσα άλλα, καλά θα κάνεις να ψάξεις και το θέμα της Ακαδημιας, της ομάδας που θα βάλεις το παιδί σου. Οχι με κριτήριο τις “υποσχέσεις” ότι… εδώ θα σε δουν και θα πας στο κλιμάκιο.

Τι θέλω να πω; Τα παιδιά αυτά ΔΕΝ έχουν μάθει να παλεύουν για να κερδίσουν τη θέση τους. Εμφανίζονται σαν να έχουν ΔΕΔΟΜΕΝΗ την θέση επειδή κάποιοι αποσκοπούν στο άμεσο κέρδος και σε μερικά από τα παιδιά έχουν περάσει αυτή τη νοοτροπία.

Νεαρά παιδιά που δεν έχουν ακουμπήσει στην Α2 και στην Β’ Εθνική, που είναι ΒΑΡΒΑΤΕΣ κατηγορίες και πρέπει να έχεις απίστευτη σωματική και ψυχική δύναμη για να αντέξεις, εμφανίζονται ως… δυσαρεστημένα επειδή δεν έχουν πάνω από 10 λεπτά συμμετοχής στην Basket League!

Την ίδια στιγμή η Ομοσπονδία που ΤΑ ΞΕΡΕΙ και ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ δεν κάνει τιποτα για να οχυρώσει την κατάσταση και βλέπεις ατζέντηδες να περιφέρονται στα ξενοδοχεία και τα γήπεδα την ώρα της προπόνησης, παρεάκια γονέων και προπονητών να στήνονται, φάμπρικες ομάδων- ατζέντηδων- προπονητών που μόνο με το μπάσκετ δεν έχουν να κάνουν. Κριτήρια Ομοσπονδιακών ακόμα αναζητούνται, προπονητές που έχουν παράδοση στις υποδομές ούτε πλησιάζουν… Αντίθετα βλέπουμε προπονητές που σε όλη την καριέρα τους δεν έβγαλαν μισό παίκτη και είχαν μέσο όρο ηλικίας πάνω από 30 στο ρόστερ τους, να παρουσιάζονται ως ειδήμονες και…πετυχημένοι στους μικρούς και να ονομάζονται Ομοσπονδιακοί.

Γι αυτό σας λέω… Αν θέλετε μείνετε στην ήττα από τους Βρετανούς. Προσωπικά λέω να το πάμε παραπέρα.