Αλλού γι’ αλλού

Σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να γίνει στον αγώνα του Παναθηναϊκού με την Εφές στην Κωνσταντινούπολη ακριβώς επειδή οι «πράσινοι» βαθμολογούνται κάτω από την βάση σε όλους τους τομείς.

ΣΕ ΟΛΟΥΣ… Πουθενά δεν πέτυχαν, ούτε στην σωστή προσέγγιση του αγώνα, ούτε στην τακτική, ούτε στην άμυνα, ούτε στην επίθεση, ούτε στην συγκέντρωση και τελικά ούτε καν στην προετοιμασία της αναμέτρησης.

Υπάρχουν πάνω από 4-5 σοβαρές συνεργασίες που να ξεχωρίσατε; Υπάρχουν πάνω από 4-5 καλές αμυντικές προσπάθειες που σας έμειναν; Υπάρχουν πάνω από 2-3 σποραδικά δίλεπτα που να αισθάνθηκε η Εφές ότι είχε αντίπαλο στον αγώνα;

Ποτέ δεν ένιωσαν πίεση οι παίκτες της Εφές παρότι δεν είχαν τον ηγέτη και καλύτερο παίκτη του, Σέιν Λάρκιν, λόγω τραυματισμού. Ποτέ δεν μπήκαν στο πνεύμα του αγώνα οι παίκτες του Παναθηναϊκού που απλώς…δέχονταν καλάθια στο πρώτο μέρος χωρίς να έχουν το μυαλό και το κουράγιο να κάνουν ένα φάουλ!

Το να τελειώνει ο αντίπαλος το πρώτο μέρος με 44 πόντους και 13/17 δίποντα κι εσύ να έχεις…7 ομαδικά φάουλ (!!!) είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας που είχαν οι «πράσινοι». Ακόμα κι όταν βελτίωσαν (κατά κάποιο τρόπο) στο δεύτερο μέρος την άμυνά τους, δεν μπορούσαν να κάνουν μισή επίθεση της προκοπής.

Η Εφές έπαιξε μόνη της. Αυτή είναι η αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός απλώς…παρακολουθούσε τον αγώνα να χάνεται, οι παίκτες ήταν σε άλλο κόσμο, ο Πασκουάλ δεν έκανε τίποτα για να αλλάξει τον ρυθμό.

Πολλές φορές έχω ξεκαθαρίσει ότι ο Καταλανός δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για το κακό πρόσωπο και τα σκαμπανεβάσματα του Παναθηναϊκού, αλλά σίγουρα έχει μεγάλη ευθύνη… Δεν γίνεται να μην υπάρχει βελτίωση της ομάδας και να μην ευθύνεται ο προπονητής.

Από την άλλη όταν παίκτες- κλειδιά όπως ο Λάνγκφορντ και ο Λάσμε δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα και όταν οι υπόλοιποι δεν έχουν κάνει το step-up υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό στο τι μπορεί να βελτιωθεί και τι θα ακολουθήσει.

Για παράδειγμα ο Λάνγκφορντ, στα 120 παιχνίδια του στην Ευρωλίγκα πριν φορέσει τα «πράσινα» του Παναθηναϊκού είχε μόνο 2 αγώνες (στην Μακάμπι την σεζόν 2011-2012) χωρίς πόντο. Στον Παναθηναϊκό έχει μείνει δύο φορές άποντος σε 7 αγώνες ενώ στος τρεις τελευταίους έχει 3 πόντους με 0/10 δίποντα και 1/2 τρίποντα…

Το γεγονός που προβληματίζει όμως περισσότερο είναι το εξής: Τα τελευταία χρόνια (και στην θητεία του Πασκουάλ ακόμα) ο Παναθηναϊκός μοιάζει με ομάδα που εξαντλεί το κίνητρο και την ενέργεια που έχει προκειμένου να αντιμετωπίσει και να νικήσει τον Ολυμπιακό. Κι αυτό ούτε βοηθάει στην εξέλιξη, ούτε φυσικά με μια τέτοια νοοτροπία δικαιούσαι να μιλάς για φάιναλ φορ.

Για να φτάσει μια ομάδα εκεί θα πρέπει να έχει συνέπεια, να είναι έτοιμη να νικήσει τους καλύτερους και όχι μόνο τον «αιώνιο αντίπαλο». Μπορεί να βοηθάει στην εσωτερική κατανάλωση, αλλά σε τίποτε άλλο.

Αναντολού Εφές – Παναθηναϊκός 78-62: Χωρίς καμία δικαιολογία (vid)