Αθάνατος, αξέχαστος, αλησμόνητος
Ο Νίκος Μπουρλάκης γράφει για τον ΜΕΓΑΛΟ Παύλο Γιαννακόπουλο, που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του έπεισε ότι ακόμα και τα αδύνατα ήταν δυνατά
Είναι από τις στιγμές που αντιλαμβάνεσαι ότι ο χρόνος σταματά και μέσα σε ελάχιστες στιγμές περνούν, σαν φιλμ, από τα μάτια σου, αναμνήσεις ετών, δεκαετιών.
Και για εμένα ο ΚΥΡΙΟΣ Παύλος, ο πρώτος παράγοντας που είχε κατακτήσει να τον φωνάζουν όλοι με το μικρό του όνομα ως δείγμα σεβασμού, θα βρίσκεται μπροστά μου ως ο χαμογελαστός και καλοσυνάτος άνθρωπος, ο ευγενής, ο ντόμπρος, ο αεικίνητος, ο αποφασισμένος. Εκείνος που σε έπειθε ότι ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Ακόμα και τα αδύνατα, για άλλους.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Παύλος περνάει πλέον στην αιωνιότητα αλλά θα είναι αλησμόνητος σε όλους. Ειδικά σ’ εμάς που είχαμε την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσουμε καλά και να αντιληφθούμε τι άνθρωπος ήταν.
Ετυχε στο σημερινό (10/6) φύλλο του Sportime να έχουμε ένα τρισέλιδο για εκείνον με αφορμή τα 47α γενέθλιά του από την εγγαφή του ως μέλος του Παναθηναϊκού. Φοβερό, έτσι; Τον θυμάμαι κάθε φορά που μιλούσαμε τέτοια ημέρα να μου το λέει: “Είναι τα γενέθλιά μου… Σαν σήμερα 10 Ιουνίου έγινα μέλος του Παναθηναϊκού”. Κι όμως… Αυτή την ημέρα έφυγε! Την ημέρα που έγινε μέλος του αγαπημένου του συλλόγου.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν one of a kind. Σπάνιος άνθρωπος… Αυτοδημιούργητος. Από μικρό παιδί, όταν ορφάνεψαν από τον πατέρα τους, Δημήτρη, ήταν εκεί για να φροντίσει τον Θανάση, τον Κώστα και την Βασιλική, τα αδέρφια του, την οικογένειά του που ήταν για εκείνον τα πάντα! Μέχρι το τέλος…
Και να πάρει το φαρμακείο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, από την οδό Πειραιώς στα Πετράλωνα και να το κάνει τεράστια φαρμακοβιομηχανία, την κορυφαία στην Ελλάδα κι εκ των κορυφαίων στην Ευρώπη. Διότι πάντα είχε εκτός από εργατικότητα, και οξυδέρκεια και διορατικότητα. Κι έφτασε στην κορυφή.
Σπαρτιάτης στην καταγωγή αλλα και στην ζωή, δεν ήταν ποτέ υπέρ της πολυτέλειας ούτε του “φαίνεσθαι”. Οσο έμενε στο κέντρο της Αθήνας, μέχρι και την δεκαετία του ’90, πολλές φορές τον πετύχαινες να περπατάει το βράδυ στην Ηπείρου με ένα σουβλάκι στο χέρι, τότε τελείωνε την δουλειά και χαλάρωνε περπατώντας. Η ακόμα τις Κυριακές που με το… λάστιχο έπλενε το αυτοκίνητό του.
Υπέροχος άνθρωπος. Γι’ αυτό και όλοι τον αγαπούσαν. Ακόμα και οι αντίπαλοι.
Αν τελικά είχε αντιπάλους…
Ο Παύλος δεν ήταν άνθρωπος των λόγων, αλλά των έργων. Ολοι περιγράφουν τον τρόπο που τελείωνε τις δουλειές του, με χαρακτηριστική ευκολία και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Πήγαινε παντού πανέτοιμος. Είχε μια μοναδική ικανότητα μέσα σε σχετικά σύντομο διάστημα να σε πείθει… Και μετά με ένα τεράστιο χαμόγελο, όλα έκλειναν.
Για τον Παναθηναϊκό τι να πεις; Από το 1987 που ανέλαβε το τμήμα μπάσκετ μέσω του Ερασιτέχνη (άλλη σύμπτωση… 10 Ιουνίου και πάλι) κανείς δεν φανταζόταν οτι 35 χρόνια μετά θα βρισκόταν σ’ αυτό το επίπεδο και να θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ομάδες όλων των εποχών!
Κανείς; Λάθος… Μόνο ο Παύλος! “Ο Παναθηναϊκός θα πάει στην κορυφή είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι” έλεγε εκείνες τις δύσκολες ώρες, μετά την ήττα στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ. Μόνο που δεν το έλεγε απλά αλλά το έκανε…Ηταν ικανός να γυρίσει την γη ανάποδα για να το πετύχει. Και πλήρωνε και πλήρωνε κι έβαζε δύναμη στην δύναμη. Και πέτυχε…
Το εχω γράψει και στο Sportime. Οταν ο Γιώργος Καλαφάτης ίδρυσε τον Παναθηναϊκό σίγουρα ονειρευόταν έναν σύλλογο όπως αυτόν που έφτιαξε ο Παύλος Γιαννακόπουλος: Πανίσχυρο, νικητή, που θα έγραφε ιστορία.
Στο καλό ΚΥΡΙΕ Παύλο… Και θα θυμάμαι πάντα την συμβουλή που μου είχες δώσει: “Οταν μιλάς με κάποιον, παιδί μου, πάντα θα τον θεωρείς πιο έξυπνο από εσένα”! Σοφά λόγια… Τόσο πολύ ώστε παραδέχεσαι την σοφία τους αλλά δεν μπορείς να τα εφαρμόσεις.
Είπαμε… Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.
Κουράγιο στον κύριο Θανάση, στην κυρία Δέσποινα, στον Δημήτρη, την Ιωάννα αλλά και τους μικρούς, Δέσποινα και Παύλο που τώρα βιώνουν μια δύσκολη στιγμή, αυτή της απώλειας… Αλλά μόλις περάσει ο καιρός, τον πόνο θα τον διαδεχτεί αποκλειστικά η υπερηφάνεια.
Θρήνος στην οικογένεια του Παναθηναϊκού: Πέθανε ο Παύλος Γιαννακόπουλος
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
