Αθλητική Ηχώ: 77 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου σχολείου

Όσες φορές θέλω να αναζητήσω κάτι στην Βιβλιοθήκη της Βουλής, η Αθλητική Ηχώ με το πλούσιο αρχείο της είναι ο καλύτερος σύντροφος.

Παίρνεις την Αθλητική Ηχώ, σε όποια ημερομηνία επιθυμείς και «χάνεσαι» στα βάθη του χρόνου, διαβάζεις ιστορικά ντοκουμέντα κι αποσπάσματα από γεγονότα μιας άλλης εποχής που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ιστορία του τόπου. Όχι μόνο στο αθλητικό αλλά και στο κοινωνικό κομμάτι, άλλωστε πάντα υπήρχε σύνδεση ειδικά τις παλαιότερες εποχές.

Η Αθλητική Ηχώ, η «μεγαλυτέρα των Βαλκανίων» ιδρύθηκε την 1^η Οκτωβρίου του 1945. Μετά τις «στάχτες» του πολέμου, μέσα στη δίνη του εμφυλίου, σε μια χώρα διαλυμένη προσπάθησε να αναστηλώσει τον ελληνικό αθλητισμό.

Τα ρεπορτάζ πριν από 50-60-70 χρόνια αποτελούν πολύτιμο θησαυρό στα χέρια μας. Είναι η ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και για εμάς τους φανατικούς «αναγνώστες/αρχειολάτρες» είναι μια μυσταγωγία να χανόμαστε στις σελίδες της, στα βάθη του χρόνου.

Η παρακάτω φωτογραφία, από τον Μάιο του 1955 προκαλεί ανατριχίλα. Τόσοι πολλοί ΓΙΓΑΝΤΕΣ της δημοσιογραφίας, ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ του αθλητικού ρεπορτάζ συγκεντρωμένοι στα γραφεία της εφημερίδας, στην οδό Βορέου, δέκα χρόνια μετά την έκδοσή της και πέντε αφότου έγινε καθημερινή.

Στη γωνία αριστερά διακρίνεται ο Κλεομένης Γεωργαλάς («ήδη επί της ύλης» όπως αναγράφεται) που από μικρό παιδί μεγάλωσε μέσα στις αισθήσεις, τις οσμές και τη μαγεία της εφημερίδας. Κι έμεινε στις επάλξεις για πολλά χρόνια, εκδότης και διευθυντής μετά αλλά πάντα πρόθυμος να γράψει ρεπορτάζ (ειδικά του αγαπημένου του Φοίνικα Καλλιθέας).

Ο αείμνηστος Κλεομένης, που έφυγε από κοντά μας στις 31 Οκτωβρίου του 2003  «προδομένος» από την ευαισθησία του και το άγχος που τον «καταπλάκωσε» στις δύσκολες στιγμές της εφημερίδας ήταν εκείνος που φρόντιζε με το χαμόγελο και τη «ζεστασιά» του να σε κάνει να αισθάνεσαι την Αθλητική Ηχώ σαν το δικό σου σπίτι!

Είχε συνηθίσει να μας «κυνηγά» με το φάκελο κάθε τέλος του μήνα, αν πηγαίναμε κάπως αργότερα και είχε κλείσει το λογιστήριο την ημέρα των πληρωμών. Ανέβαινε το απόγευμα επάνω με την κούτα και τους φακέλους μέσα κι άρχιζε: «Εσύ παιδί μου γιατί δεν πληρώθηκες;»!

Απαιτητικός μεν αλλά εντελώς διαφορετικής συμπεριφοράς από τον έτερο ΤΕΡΑΣΤΙΟ, τον Θεόδωρο Νικολαϊδη του Φωτός. Ο Κλεομένης ήθελε να τον βλέπεις σαν πατέρα του, αφού σε περιέβαλλε με στοργή. Ο κυρ-Θόδωρος επίσης σε έκανε να αισθάνεσαι σαν παιδί του, αλλά με ένα τρόπο πιο απόμακρο και παράξενο ταυτόχρονα που ανεδείκνυε μια περίεργη έλξη. Θαυμασμός; Πιθανότατα.

Ο Κλεομένης ήταν πολύ προσιτός. Δημοσιογράφος με όλη τη σημασία της λέξης που αγαπούσε την εφημερίδα και τους εργαζόμενους. Συνέχισε τη λαμπρή και μακρά ιστορία, έστω και μέσα από δυσκολίες αλλά ο θάνατός του σηματοδότησε ουσιαστικά το τέλος της εποχής.

Μια εφημερίδα που ΛΑΤΡΕΥΕ τον αθλητισμό, που χαρακτηρίστηκε «Παναθηναϊκή» (και ήταν) αλλά δε μισούσε ούτε αδικούσε τον Ολυμπιακό. Το αντίθετο. Ήθελε πάντα το ΤΕΛΕΙΟ ρεπορτάζ και στις άλλες ομάδες όπως σε όλα τα σπορ.

Για την Αθλητική Ηχώ ο στίβος είχε ξεχωριστή θέση, ήταν η λατρεία του Κλεομένη και θα θυμάστε οι παλαιότεροι ότι τα περισσότερα πρωτοσέλιδα για τον κλασικό αθλητισμό τα είχε αυτή η εφημερίδα.

Από το 2003 και μετά, όταν «έφυγε» ο Κλεομένης κάμποσοι «πιστοί», παιδιά της εφημερίδας, πάλεψαν με νύχια και με δόντια για τη σωτηρία της. Με στερήσεις αλλά με αγάπη και ρομαντισμό, για τη «μητέρα» της αθλητικής δημοσιογραφίας, που τους μεγάλωσε.

Ήμουν εκεί από το 1996, παιδί του κυρ-Θόδωρου και του ΦΩΤΟΣ και θαύμαζα αυτά τα παιδιά, για το πώς αντιμετώπισαν μια κατάσταση δύσκολη, προφανώς αξεπέραστη, με πολλή υπερηφάνεια και πείσμα. Πρώτος ο Διονύσης Βραϊμάκης που έδινε το σύνθημα σε ένα προσωπικό παθιασμένο αλλά και κουρασμένο.

Η παράδοσή της σε «αετονύχηδες» που την κατασπάραξαν και δε σεβάστηκαν την ιστορία της, με διευθυντές εντελώς άκυρους με το αντικείμενο (πλην του σπουδαίου επίσης Βαγγέλη Ζορμπά που δεν άντεξε) αλλά που θεωρούσαν εαυτούς παντογνώστες και σωτήρες, τη μετέτρεψε σε ένα φτηνό (και χυδαίο) φυλλάδιο.

Τεράστια ασέβεια απέναντι στην πορεία και την ιστορία της. Η Αθλητική Ηχώ ας πούμε ότι άντεξε ως το 2007.

Τότε κατέβασε ρολά οριστικά κι αμετάκλητα, πριν από 15 χρόνια, αφήνοντας μόνο την καταγεγραμμένη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Και σε όλους εμάς, υπέροχες αναμνήσεις και κάμποσα παράπονα.

Το πρώτο για τον Κλεομένη που έφυγε τόσο νέος. Κι έφυγε άδικα.

Το δεύτερο για το πόσο λείπει ΣΗΜΕΡΑ το ήθος, οι αξίες,  η δημοσιογραφική δεοντολογία και η ΚΑΝΟΝΙΚΗ δημοσιογραφία μιας εφημερίδας όπως η παραδοσιακή Αθλητική Ηχώ.