Σε αυτήν την εκρηκτική σχέση Παναθηναϊκού, Δημήτρη Γιαννακόπουλου- Ευρωλίγκας πίστευα ότι υπάρχουν ευθύνες και στις δύο πλευρές.
Για παράδειγμα, ποτέ δεν θεώρησα ότι οι Παναθηναϊκοί είναι τρελοί για δέσιμο που φωνάζουν τόσο πολύ για την Ευρωλίγκα κι από την άλλη δεν ήμουν τόσο σίγουρος ότι ο Μπερτομέου κοιμόταν και ξυπνούσε με την ιδέα να καταστρέψει τον Παναθηναϊκό.
Έχουν συμβεί πολλά, άλλα έχουν καταγραφεί άλλα όχι. Η ουσία είναι όμως η εξής: όπως ο κύριος Μπερτομέου καλεί τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να συμπεριφέρεται ως πρόεδρος μεγάλης ομάδας (άλλωστε σε αυτό το πλαίσιο ήταν και οι συμβουλές του Σιμόν Μιζράχι στην πρόσφατη συνέλευση των μετόχων) έτσι και ο Καταλανός παράγοντας θα πρέπει να μάθει ο κομισάριος μιας τόσο μεγάλης διοργάνωσης ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να κινείται καθαρά από την προσωπική του εμπάθεια.
Το τελευταίο περιστατικό με την επιστολή που αποκάλυψε η εφημερίδα Sportime τη Δευτέρα 23/4 δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από προσωπική εμπάθεια, με εκδικητική μανία, αλλά κυρίως ΑΠΡΕΠΕΙΑ του Μπερτομέου απέναντι σε μια οικογένεια που αν δεν επένδυε τόσα χρόνια στο μπάσκετ (μαζί με κάποιες άλλες) ο Μπερτομέου δεν θα βρισκόταν σε αυτή τη θέση.
Επίσης, ο ίδιος διαψεύδει τον εαυτό του με την επιστολή αυτή καθώς πολλές φορές έχει πει, είτε ευθέως είτε εμμέσως, ότι η προηγούμενη διοικητική κατάσταση στον Παναθηναϊκό δεν είχε την παραμικρή σχέση με την τωρινή.
Παρ’ όλα αυτά απείλησε με διακοπή του αγώνα αν κάποιο μέλος της οικογένειας Γιαννακόπουλου καθόταν στις λευκές πολυθρόνες στο ΟΑΚΑ. Ας μην κρυβόμαστε, τον Θανάση Γιαννακόπουλο εννοούσε.
Και κλείνω με το εξής: αν ανοίξει δημόσιος διάλογος για το ποιοι περιφέρονται γύρω από τον αγωνιστικό χώρο ή κάθονται στις court seats έχω πρόχειρα 4-5 γήπεδα όπου θα έπρεπε να διακόπτεται ματς κάθε αγωνιστική. Όταν ο κομισάριος κινείται από προσωπική εμπάθεια δεν είναι δίκαιος αλλά ακατάλληλος.