Το μπάσκετ στην Ελλάδα δεν είναι… προσωπική υπόθεση κανενός. Είναι συνολική και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Χίλια συγγνώμη που δεν θα χαϊδέψω αυτιά. Χίλια συγγνώμη που θα πάω κόντρα στο ρεύμα. Εδώ μιλάμε αφενός μεν για το (αθλητικό) μέλλον κάποιων παιδιών που έχουν ήδη επενδύσει χρόνια και ώρες στα γήπεδα, αφετέρου δε για ένα άθλημα που καθιερώθηκε ως «εθνικό» στην Ελλάδα.
Γιατί; Διότι είχε τεχνογνωσία. Είχε εργάτες που δεν έδιναν μία για την προσωπική τους προβολή. Ηταν ενωμένοι όλοι σε ό,τι είχε να κάνει με την εξέλιξη του μπάσκετ. Υπήρχαν άνθρωποι που έφαγαν τη ζωή τους στα ανοιχτά να δουλεύουν με μικρά παιδιά. Και υπάρχουν ακόμα μόνο που είναι περιθωριοποιημένοι.
Τους… έφαγαν τα παρεάκια. Ο εκμοντερνισμός- τρομάρα μας- που ανέδειξε άλλες καταστάσεις, πολύ μακριά από τις αξίες και τα ιδεώδη που πρέσβευαν οι εργάτες. Το μπάσκετ έχει γίνει προσωποκεντρικό. Οσοι ενδιαφέρονται πραγματικά ή φωνάζουν έχουν μείνει στην άκρη. Επειδή ποτέ δεν συμβιβάστηκαν.
Το μπάσκετ στην Ελλάδα μένει πίσω
Δεν περίμενα κάτι καλύτερο στο Ευρωμπάσκετ του Βόλου. Και δεν μιλάω για το τελικό αποτέλεσμα διότι η 4η θέση είναι σούπερ επιτυχία αναλογικά με όσα είδαμε. Η εικόνα της ομάδας ήταν τραγική, αποκαρδιωτική, απαράδεκτη. Και ως «εικόνα» προσδιορίζω αυτά που βλέπαμε και εκτός παρκέ… Ενας διαρκής εκνευρισμός, μια πίεση, να φωνάζουν και να χοροπηδάνε όλοι… Μα ήταν εικόνα πάγκου αυτή;
Μέσα στο γήπεδο; Δεν είδαμε τίποτα που να μας κάνει να αισιοδοξούμε. Πέρα από ατομικές εξάρσεις κάτι που να προσδιορίζει εικόνα και λειτουργία ομάδας, δεν φάνηκε. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Ισως να κάνω λάθος. Κάθε διόρθωση, δεκτή.
Είναι φανερό ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω στο τεχνικό κομμάτι. Δεν έχουμε εξελίξει τίποτα απολύτως. Βλέπουμε τις άλλες ομάδες να προχωρούν (και δεν εννοώ μετάλλια και διακρίσεις αλλά… λογική παρουσία) κι εμείς να παρακολουθούμε το άθλημα να… τρέχει μπροστά από τα μάτια μας.
Είναι επίσης φανερό ότι δεν υπάρχει αξιοκρατία. Με όλο τον σεβασμό, αναζητώ ακόμη τα κριτήρια επιλογής των Ομοσπονδιακών στις «μικρές» Εθνικές ομάδες. Πόσοι απ’ αυτοί είναι ενεργοί και… μάχιμοι; Πόσοι δουλεύουν με τους μικρούς και ξέρουν την ψυχολογία και τη νοοτροπία τους;
Και όχι μόνο εκεί… Ενας απίστευτος περίγυρος από γιους, ανιψιούς, κουμπάρους ή θλιβερούς χειροκροτητές που σε καμία περίπτωση δεν πείθουν ότι υπάρχει αξιοκρατία. Μα κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό…
Συνεργασία και εξωστρέφεια
Επιτέλους ας αλλάξουμε γιατί το μπάσκετ έχει αλλάξει. Δεν γίνεται να βαφτίζουμε «σκεπτόμενο» το ότι με το σκορ 1-0 σε βάρος μας δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Εχουμε προπονητές με διεθνή εμπειρία που θα μπορούν να συνεργαστούν με την Ομοσπονδία και να βοηθήσουν. Εχουμε προπονητές με Ευρωλίγκες, με φάιναλ φορ, με διακρίσεις. Γιατί ολους αυτούς η Ομοσπονδία δεν τους φέρνει κοντά για να χτίσουμε το μέλλον;
Και κάτι ακόμα… Στις πολιτισμένες χώρες, ο προπονητής των υποδομών έχει τον μεγαλύτερο σεβασμό και τις καλύτερες αμοιβές. Γιατί; Μα επειδή η δουλειά του είναι πολύ υπεύθυνη και σοβαρή. Εδώ πέρα έχουν ξεφυτρώσει σαν μανιτάρια «ακαδημίες» και περιφέρονται μαζεύοντας 200άρια σε δύο και τρεις δουλειές.
Δεν γίνεται έτσι, κύριοι. Δεν γίνεται απλά…
Δεν γίνεται να μην υπάρχουν αρχές πουθενά. Ο δρόμος που ακολουθούμε είναι λανθασμένος και οφείλουμε να το αλλάξουμε.
Και κάτι τελευταίο: Το περιβάλλον είναι ιδιαίτερα τοξικό. Και με όλα τα παραπάνω που αναφέραμε αλλά και με τις αντιπαλότητες που έχουν κάνει τα πράγματα επικίνδυνα.
Ας φτιάξουμε πρώτα ένα υγιές περιβάλλον… Αξιοκρατικό… Με πλάνο… Με πνεύμα συνεργασίας… Και μετά ίσως γίνουν καλύτερα τα πράγματα.
Ισως… Γιατί με τα μέχρι τώρα δεδομένα, δεν βλέπω φως. Θα ήμουν ο πλέον ευτυχής άνθρωπος αν τελικά διαψευστώ.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Aκολουθήστε το Sportime στο Instagram