ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΥΡΛΑΚΗΣ

Big Brother και τα μηδενικά που γίνονται νούμερα

Τίποτα δεν αποτελεί έκπληξη. Στο Big Brother δεν είδαμε κάτι παραπάνω απ’ αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια: Μηδενικά να γίνονται νούμερα

Big Brother
Συντάκτης: Νίκος Μπουρλάκης Χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά

Το Big Brother όπως και πολλά παρόμοια reality που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, δεν εκφράζουν τίποτε παραπάνω από την εκδίκηση της ασημαντότητας. Από τον ανύπαρκτο που δεν αποκτά υπόσταση απλώς αλλά και… δημοσιότητα.

Μας λέτε για το Big Brother. Μα ήταν η αναμενόμενη κατάληξη σε μια κατηφορική διαδικασία που διαρκεί χρόνια. Μπείτε στο Instagram και θα καταλάβετε. Όσο περισσότερα… βγάζεις, τόσες καρδούλες παίρνεις. Όσο περισσότερο πλησιάζεις προς το «τίποτα», τόσο μεγαλύτερη απήχηση έχεις. Κι όσο στην κοινωνία υποβόσκουν επικίνδυνες νοοτροπίες, τόσο θα βγαίνουν στην επιφάνεια κάποια στιγμή.

Άλλωστε μια φωτογραφία βιβλίου του Ντίνου Χριστιανόπουλου (όταν πέθανε) ανάμεσα σε γυμνά πόδια στην παραλία στο Instagram, προσφέρει απήχηση. Αν αυτό γίνεται για το βιβλίο ή για τα πόδια, άλλο θέμα…

Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο του τίποτα, απλώς η κοινωνία εξελίχθηκε. Και μαζί της ο κατήφορος και το τίποτα. Στη δεκαετία του ’90 ας πούμε, όλοι εύχονταν να έχουν κολλητό έναν… πορτιέρη σε κλαμπ! Που ίσως να μην είχε βγάλει δημοτικό. Απλώς στεκόταν σε μια πόρτα και ήταν ο… άρχοντας της νύχτας! Άκουγες συζητήσεις ότι «έχω τον τάδε πορτιέρη σ’ εκείνο το κλαμπ κολλητό»!!! Λες και ήταν κάτι τόσο σπουδαίο.

Στα social media, όπως και στα reality απέκτησε βήμα ο καθένας. Ακόμα κι εκείνος που παλιά ήταν ο γραφικός του καφενείου. Κάπως έτσι απλώθηκε το δηλητήριο, η άρνηση, η κοινωνία μίσους.

Όταν ο βιασμός χρησιμοποιείται ως αστείο. Όταν οι κατάρες για ψόφους, θανάτους, καρκίνους και νεκρά παιδιά γίνονται… φυσιολογικό comment στα social media. Όταν οι… ευχές για ΟΑΕΔ είναι καθημερινό φαινόμενο.

Τι ακριβώς περιμένετε να δείτε στο Big Brother που είναι δομημένο, άλλωστε, για να «προκαλεί» προκειμένου να φέρνει τηλεθέαση. Η επιλογή των παικτών πως έγινε άλλωστε; Πτυχία κοίταξαν; Κοινωνική δράση;

Θέλετε να το πάμε ακόμα παρακάτω; Όταν κάποιες ιστοσελίδες σας σερβίρουν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ μια φορά την εβδομάδα την είδηση «δασκάλα έκανε σεξ με 13χρονο μαθητή» (σε κάποια χωριά της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Αυστραλίας που ούτε μπορείς να τα βρεις στο χάρτη άρα ελέγχεται και η ακρίβεια), έχετε διαβάσει τις αντιδράσεις του συνόλου των ανδρών;

«Αυτό είναι φαντασίωση» ή «εμείς δεν είχαμε τέτοιες δασκάλες» κτλ! Προσφέρεται για αστείο το ότι μια 40χρονη αποπλάνησε (διότι ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ είναι) ένα αγόρι 13 ετών!!! Δεν είναι αποπλάνηση μόνο σε 13χρονο κορίτσι από 40χρονο άντρα. Είναι και το αντίθετο.

Η αντίδραση είναι διαφορετική. Οργή (και δικαίως) στο ένα. Ευρηματικοί τίτλοι τσόντας στο άλλο! Αυτή η κοινωνία που έχει μάθει τα αγόρια της να μετρούν τα γεννητικά τους όργανα. Και μετά πώς να μη σκέφτονται μόνο με αυτά;

Στην υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη διαβάσαμε και ακούσαμε με κάθε λεπτομέρεια, όσα φρικτά πέρασε το κορίτσι στα χέρια των δύο καθαρμάτων. Όμως το να γραφτει το όνομά τους ή να δούμε τις φάτσες τους ήταν… παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Ήταν ο 19χρονος και ο 21χρονος!!!

Τα ίδια ακριβώς στην υπόθεση των… νταήδων που έκαναν το βίο αβίωτο του άτυχου Βαγγέλη Γιακουμάκη…

Την ίδια στιγμή, κάποιοι ετερόκλητοι, χωρίς κάποια ιδιαίτερα προσόντα παρά μόνο με την προθυμία τους να κάνουν τα πάντα ώστε να προσφέρουν… τηλεθέαση, γίνονται talk of the town. Αποκτούν δημοσιότητα… Κάποιοι/ες ψευτοσελέμπριτι αναζητούν τρία δευτερόλεπτα δημοσιότητας για να συζητούν γι’ αυτές.

Γίνονται «διαφήμιση» από διαζύγια μέχρι σε εγκυμοσύνες, το πιο ιερό πράγμα για μια γυναίκα και μια οικογένεια, ώστε να έρθει τηλεθέαση. Όλα έχουν χάσει την αξία τους. Κι όταν φτάσεις στον πάτο, τότε ακόμα και ο… βιασμός, ο καρκίνος, ο θάνατος γίνονται εργαλεία χιούμορ.

Αν πραγματικά ανησυχείτε για τα παιδιά σας (και παιδιά μας) αλλάξτε τους πρότυπα. Όχι με απαγορεύσεις στα πάντα και… εγκλεισμό αλλά με γνώση.

Τότε πιθανότατα να πάψουν τα μηδενικά να γίνονται νούμερα.

Α ναι… Κι όταν ιερές αξίες, όπως αυτές που είχε… τολμήσει να αναφέρει με σεβασμό ο Γιώργος Πρίντεζης, σταματήσουν να αποτελούν casus belli για τα χυδαία τρολ του διαδικτύου. Τότε ίσως να έχουμε κάνει ένα βήμα μπροστά, σεβόμενοι το συνάνθρωπό μας. Όχι να της αποδεχτούμε απαραίτητα, αλλά να σεβόμαστε. Αυτό είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας.

Και κάτι τελευταίο… Ότι αποχώρησε ο τύπος που είπε την ανοησία, το ότι αποσύρθηκαν χορηγοί το ότι υπήρξαν αντιδράσεις, ΟΚ είναι ένα βήμα. Όμως αυτό το «σκουπίδι» θα συνεχίσει να προβάλλεται στις οθόνες μας. Και κάτι μου λέει ότι θα βρίσκει ΠΑΝΤΑ τρόπους για να προκαλεί το ενδιαφέρον μας.

Exit mobile version