Μπλέιζερς γιατί…έτσι μας αρέσει!

Την ερώτηση «γιατί είσαι με τους Μπλέιζερς στο ΝΒΑ» μου την έχουν κάνει πολλοί. Κι έχω απάντηση, θεωρώ μάλιστα ότι είναι αρκετά πειστική.

Αρχικά, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί ΝΒΑ (με όσα μέσα είχαμε τότε) από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν βρισκόμασταν περίπου στη «δύση» της καριέρας του Τζούλιους Ερβινγκ (έτσι για να δώσω ένα στίγμα). Ηταν η εποχή που οι μονομαχίες Λέικερς- Σέλτικς ήταν στο προσκήνιο. Περισσότερο έκλινα προς τους Λέικερς, λόγω του Μάτζικ. Οι Μπλέιζερς δεν είχαν αρχίσει να μπαίνουν στη ζωή μου.

Αφού λοιπόν ζήσαμε το back to back των Λέικερς αλλά και την άνοδο των (πολύ μεγάλων) Πίστονς στο θρόνο ακριβώς την ημέρα του «αντίο» του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, φτάσαμε στο σωτήριο έτος 1990. Και κάπου εκεί έρχεται η «καλή» γνωριμία με τους Μπλέιζερς.

H ομάδα του ’90

Ο τρόπος με τον οποίο απέκλεισαν τους Σπερς και τους Σανς (που μόλις είχαν κάνει σκόνη τους Λέικερς στον προηγούμενο γύρο) άρχισε να τονώνει το ενδιαφέρον. Ο θαυμασμός για τον Ντρέξλερ ήδη υπήρχε… Εκεί έγινε μεγαλύτερος.

Ηταν τεράστια ομάδα οι Μπλέιζερς τότε. Πόρτερ- Ντρέξλερ- Κέρσι- Ουίλιαμς και Ντάκουορθ στην αρχική πεντάδα. Από τον πάγκο οι Ντάνι Γιανγκ, Ντράζεν Πέτροβιτς, Κλιφ Ρόμπινσον, Ουέιν Κούπερ κατά κύριο λόγο. Μόνο που οι Πίστονς ήταν πιο… τεράστια ομάδα! Παρά το break στο δεύτερο ματς στο Ντιτρόιτ, οι Πίστονς πήραν τρια ματς στο Πόρτλαντ και μαζί το πρωτάθλημα…

Το 1991 οι Μπλέιζερς υπολογίζονταν ως η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ. Επεσαν όμως στην τελευταία αναλαμπή της μεγάλης γενιάς των Λέικερς κι αποκλείστηκαν στους τελικούς της Δύσης. Το 1992 έφτασαν πάλι στον τελικό αλλά τους σταμάτησαν οι Μπουλς.

Επεσαν στις υπερδυνάμεις

Ιδού ο πρώτος λόγος που… τόνωσε τα αισθήματά μου: Ότι ενώ είχαν τρεις χρονιές ομάδα ικανή για πρωτάθλημα, τελικά έπεσαν σε υπερδυνάμεις της εποχής. Στους καλύτερους Πίστονς όλων των εποχών, στην τελευταία λάμψη του Μάτζικ και στην αυτοκρατορία των Μπουλς του Τζόρνταν που είχε ήδη αρχίζει να χτίζεται.

Ηταν φανερό ότι αυτή η ομάδα δεν μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω και γι’ αυτό τρία χρόνια αργότερα έφυγε και ο Ντρέξλερ και πήγε στο Χιούστον για να πάρει πρωτάθλημα…

Η τελευταία απόπειρα

Επανήλθαν προς το τέλος του 20^ου αιώνα, με μια σπουδαία ομάδα (Στάνταμαϊρ- Σμιθ- Πίπεν0 Ουάλας και Σαμπόνις η starting five) αλλά πάλι έπεσε στους μεγάλους Λέικερς του Σακίκ και του Κόμπε. Σταμάτησε στους τελικούς της Δύσης.

Από το 2000 είχε να παίξει τελευταία φορά σε τελικούς περιφέρειας. Μετά από 19 χρόνια επιστρέφει για να αντιμετωπίσει τους Ουόριορς σε μια mission impossible σε πρώτη φάση…

Η ατυχία…

Δεν ήταν όμως μόνο τα παραπάνω που με έκαναν οπαδό των Μπλέιζερς. Διαβάζοντας την ιστορία τους, ανακαλύπτεις πολλά. Ότι το 1977, μόλις επτά χρόνια μετά την ίδρυσή τους κατέκτησαν το πρωτάθλημα με κορυφαίο τον μεγάλο Μπιλ Ουόλτον… Στην πρώτη τους παρουσία σε πλέι οφ (!) ενώ έγιναν και η πρώτη ομάδα που μετά από 0-2 πετυχαίνει 4 σερί νίκες…

Ουόλτον είπαμε; Εδώ υπάρχει άλλη μια ιστορία των Μπλέιζερς που συνδυάζεται με ατυχία αλλά και ανοησία. Την έχω περιγράψει σε παλαιότερο άρθρο μου κι αφορά τους παίκτες επάνω στους οποίους είχαν στηρίξει πολλά οι Μπλέιζερς και έχασαν την καριέρα τους λόγω τραυματισμών: Ο Μπιλ Ουόλτον, ο Σαμ Μπούι, ο Γκρεγκ Οντεν, ο Μπράντον Ρόι είναι οι πιο χτυπητές περιπτώσεις.

Να μη ξεχνάμε επίσης ότι από την ομάδα που έφτασε στους τελικούς του 1990, τρία στελέχη δεν βρίσκονται εν ζωή: Ο Ντράζεν Πέτροβιτς που σκοτώθηκε το 1993 σε τροχαίο δυστύχημα. Αρκετά χρόνια μετά ο Κέβιν Ντάκουορθ και ο Τζερόμ Κέρσι προδόθηκαν από την καρδιά τους. Ηταν 50άρηδες μόλις…

Και οι αποτυχίες

Όμως πέρα από τις ατυχίες υπάρχουν και οι… αποτυχίες και όλα αυτά (μαζί με τα παραπάνω) σε κάνουν να «δένεσαι» ακόμα περισσότερο με την ομάδα. Μιλάμε για τους Μπλέιζερς οι οποίοι στην ιστορία των ντραφτ έχουν προσπεράσει τους Τζούλιους Ερβινγκ, Λάρι Μπερντ, Μάικλ Τζόρνταν, Κέβιν Ντουράντ ενώ αποδέσμευσαν τον Μόουζες Μαλόουν!!!

Είναι όλα αυτά τα… μικρά πράγματα, από τα ωραία μέχρι τα άσχημα, από τις ατυχίες μέχρι τις αποτυχίες που με έκαναν εδώ και περίπου 30 χρόνια να είμαι οπαδός των Μπλέιζερς στο ΝΒΑ.

Προσοχή, όχι με φανατισμό… Διότι δεν είμαι hater κάποιας ομάδας ή παίκτη. Αλλά κάθε χρόνο η… αγωνία μου είναι μεγάλη για το Πόρτλαντ.

Warriors ερχόμαστε, λοιπόν… Γιατί δεν μπορεί να είμαστε μόνο με τους νικητές…