Ο Γιώργος Παπαγιάννης σε λίγες ώρες θα προσγειωθεί στην Αθήνα και όπως όλοι γνωρίζουν- ακόμα και ο ίδιος- είναι ήδη στέλεχος του Παναθηναϊκού. Οι «πράσινοι» βάζουν έναν ακόμα ποιοτικό παίκτη στο ρόστερ τους, γεμίζουν με περισσότερα νιάτα και κίνητρο, τονώνουν το γηγενές στοιχείο παρουσιάζοντας μια ισχυρή αλλά κυρίως νεανική ελληνική βάση και φτιάχνουν ομάδα με ορίζοντα τριετίας τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Ηδη έχουν αρχίσει να κατατίθενται οι πρώτες απόψεις, είτε θετικές, είτε αρνητικές. Δεν είναι κακό να υπάρχει πολυφωνία, το αντίθετο. Από την άλλη όμως υπάρχουν ορισμένα πράγματα τα οποία, προσωπικά τουλάχιστον, αδυνατώ να τα καταλάβω.
Ας αρχίσω πρώτα από την δική μου εκτίμηση: Βεβαίως κι έπρεπε να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός τον Γιώργο Παπαγιάννη, για όλους ακριβώς τους λόγους που ανέφερα στον πρόλογο. Γιατί είναι ποιοτικός, γιατί έχει κίνητρο να (από)δείξει ποιος είναι, γιατί έχει τεράστια προοπτική, γιατί ενισχύει την βάση σου και φτιάχνεις ομάδα για το μέλλον. Επίσης γιατί είναι καλός χαρακτήρας, γιατί αισθάνεται όμορφα στον Παναθηναϊκό (και το απέδειξε) και γιατί θεωρεί τιμή του να παίζει στην ομάδα αυτή.
Ο Παπαγιάννης δεν πρόκειται να διαταράξει καμία απολύτως εσωτερική ισορροπία. Ούτε και με τον Ιαν Βουγιούκα με τον οποίο ουσιαστικά έχουν κοινά χαρακτηριστικά (με πολύ περισσότερο ταλέντο ο Παπαγιάννης) καθώς είναι παίκτες ρακέτας και «βαριά» κορμιά. Δηλαδή, πως ακριβώς θα διαταραχθούν οι ισορροπίες στο ρόστερ με ταυτόχρονη παρουσία Γκιστ- Λάσμε- Βουγιούκα και Παπαγιάννη;
Δηλαδή θα κόψει χρόνο ο Παπαγιάννης από τον Βουγιούκα ή ο Βουγιούκας από τον Παπαγιάννη; Μα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, ότι ο ένας εκπροσωπεί το παρόν και ο άλλος το μέλλον. Επίσης είναι σημαντικό ότι πρόκειται για μια μακρά σεζόν άρα όσους περισσότερους παίκτες έχεις, τόσο το καλύτερο.
Ο Παπαγιάννης προέρχεται από δύο χρόνια απραξίας και για όσους δεν το σκέφτονται ας το βάλουν στο μυαλό τους. Μπορεί να έχει κίνητρο, διάθεση, ποιότητα, ταλέντο αλλά ΕΧΕΙ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ! Μπορεί να έχει νιάτα, φρεσκάδα και να είναι δουλευταράς αλλά εξωγήινος δεν είναι. Μετά από δύο χρόνια απραξίας χρειάζεται ρυθμό. Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή τουλάχιστον να μπει ΑΜΕΣΑ σε φουλ ρυθμό Ευρωλίγκας ο Παπαγιάννης.
Μπορεί όμως να παίζει πολλή ώρα στο ελληνικό πρωτάθλημα αρχικά, να βρει ρυθμό, να βρει πατήματα, να αποκτήσει ισορροπίες, να πάρει ψυχολογία. Στο διάστημα αυτό ο έμπειρος Βουγιούκας είναι ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟΣ για τον Παπαγιάννη και όχι… βαρίδι!!!
Κανένα ερώτημα δεν υπάρχει, έτσι κι αλλιώς, στο σύγχρονο μπάσκετ σχετικά με αυτό που συζητάμε. Οι υποχρεώσεις σε αυτό το επίπεδο είναι πάρα πολλές. Μόνιμες θέσεις δεν υπάρχουν. Η λέξη «πενταδάτος» έχει χάσει κάθε αξία. Χρήσιμοι είναι όλοι, οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Και ο καλύτερος, αυτός που θα επιβιώσει και θα διαχειριστεί καλύτερα μια «βαριά σεζον» θα παίξει περισσότερο.
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα δίλημμα για το αν χωράνε όλοι στη θέση «5». Δεν έχεις να διαχειριστείς τον χρόνο ανάμεσα στον Μάικλ Τζόρνταν και τον ΛεΜπρόν Τζέιμς αλλα ανάμεσα σ’ ένα έμπειρο και συνειδητοποιημένο παιδί και σε έναν νεαρό με τεράστια προοπτική και διετία απραξίας. Ο ένας θα βοηθήσει τον άλλον… Είναι απλό.