Μόλις τελείωσε ο αγώνας του Άρη στην Πάτρα και διαβάζοντας ότι ο Δημήτρης Γουλιέλμος, μέσω όσων μετέφερε ο Βαγγέλης Αγγέλου, είπε ότι «αισθάνεται ντροπή για τους παίκτες της ομάδας», ειλικρινά δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ.
Ξεκινώντας από τα βασικά: «Ντροπή» δεν υπάρχει σε ένα αθλητικό γεγονός ή αποτέλεσμα. Είναι πολύ πιο σοβαρή έκφραση από το να την χρησιμοποιούμε για τέτοια γεγονότα. Πάμε παρακάτω όμως.
Για ποιους παίκτες ακριβώς αισθάνεται ντροπή; Γι’ αυτούς που απέκτησε επειδή δεν μπορούσε να πάρει άλλους; Ούτε ο Αρης αποτελεί προτεραιότητα για παίκτες (εδώ και χρόνια) και- το σημαντικότερο- ούτε χρήματα υπάρχουν ενώ υφίσταται κι ένα απαγορευτικό από την FIBA που περιορίζει την ομάδα σε επιλογές παικτών που το letter of clearance βρίσκεται στην χώρα μας.
Θεωρώ ότι και οι ίδιοι οι παίκτες που αγωνίζονται τώρα στον Αρη γνωρίζουν καλά ότι στην εποχή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Σούμποτιτς κτλ δεν θα είχαν καμία θέση στην ομάδα. Οπότε τα μαθήματα ιστορίας είναι χρήσιμα και σίγουρα πολύτιμα, αρκεί να μην χρησιμοποιούνται για όλα: Για την αποτυχία σ’ έναν αγώνα, για μια κακή στιγμή, για το fail μιας συμφωνίας.
Όταν κάνεις την τεράστια ιστορία του Άρη…μαϊντανό, τότε είσαι ο πρώτος που δεν την σέβεται. Η ιστορία αυτής της ομάδας, στο μπάσκετ ειδικά, είναι τεράστια και φυσικά δεν θα σβήσει ποτέ. Όμως δεν παίζει μπάσκετ ούτε κι αποτελεί προϋπόθεση επιτυχίας. Ο Βεργίνης (ένα εξαιρετικό παιδί και πολύ καλός αθλητής) ξέρει ότι δεν είναι Γκάλης και ο Φλιώνης (επίσης ένα σπουδαίο παιδί και εξαίρετος αθλητής) ότι δεν θα γίνει Γιαννάκης. Αυτά πέρασαν…
Άρχισε να γράφεις την δική σου ιστορία, συνεχίζοντας την υπάρχουσα. Κοίτα στο μέλλον. Η παρελθοντολαγνεία βάζει φρένο στα πάντα, ακόμα και στην σκέψη ενώ όταν χρησιμοποιείται καθαρά για επικοινωνιακούς λόγους, ευτελίζεται από τους ίδιους τους εμπνευστές.
Προφανώς ο κ.Γουλιέλμος αυτή την στιγμή γνωρίζει καλύτερα από εμάς την κατάσταση και τις συνθήκες στον Άρη με δεδομένο ότι μαζί με τους συνεργάτες του έφτιαξαν την ομάδα. Ξέρουν πολύ καλά τι αντιμετώπισαν και τι αντιμετωπίζουν.
Ο Άρης έχει χρέη. Έχει παλιές αμαρτίες. Έχει απαγορευτικό από την FIBA. Eχει περάσει μεγάλο διάστημα ως συνώνυμο της αφερεγγυότητας με τους παίκτες που έμειναν απλήρωτοι να απαιτούν τα χρήματά τους.
Αυτά είναι τα προβλήματα του Άρη. Όχι οι παίκτες που βρίσκονται εκεί ακριβώς επειδή… δεν μπορεί να έχει άλλους η ομάδα. Ούτε ο Προμηθέας- που σίγουρα δεν έχει την ιστορία του Αρη- φταίει επειδή διαθέτει καλύτερη ομάδα, πιο ισχυρή διοίκηση, οικονομική ευρωστία και δεν χρωστάει πουθενά. Δεν φταίει ο Προμηθέας (να ακούει ότι είναι…ντροπή να χάνεις απ εκείνον) αν έχει αρχίσει με τις καλύτερες προοπτικές να γράφει την ιστορία του τώρα σε αντίθεση με τον Αρη που την έγραψε παλαιότερα.
Η ιστορία, όπως είπαμε, υπάρχει, θα υπάρχει θα είναι λαμπρή και δεν θα σβηστεί ποτέ. Ο,τι κι αν συμβεί. Δεν είναι ασέβεια προς την ιστορία να χάνεις από μια πολύ καλύτερη ομάδα που έχει προχωρήσει πολύ συγκριτικά με εσένα. Ασέβεια είναι να χρησιμοποιείται σε…κάθε περίπτωση. Ασέβεια είναι να έχει φτάσει το brand μιας τόσο μεγάλης ομάδας, όπως ο Αρης, τόσο χαμηλά.
Και σ’ αυτό δεν ευθύνονται οι παίκτες αλλά όσοι το διέπραξαν.
Το χειρότερο όμως είναι ότι σε μια χρονιά που αναμένεται πολύ δύσκολη ο Αρης παρουσιάζεται μακριά από τον ρεαλισμό, αφοσιωμένος σε επικοινωνιακά τρικ και κυρίως καθόλου ενωμένος αν κρίνουμε από την πρόσφατη ανακοίνωση του Super 3.
Για παράδειγμα τα βίντεο για πικάρισμα στον ΠΑΟΚ με την μεταγραφή του Λάκι Τζόουνς και την ανανέωση του Λευτέρη Μποχωρίδη, καλά είναι για likes αλλά επί της ουσίας, ο ΠΑΟΚ είχε την δυνατότητα να πάρει για ένα διάστημα τον Νώντα Παπαντωνίου (όσο θα λείπει ο Γκος) ενώ ο Άρης (που φταίνε οι…παίκτες) δεν τον πήρε όσο ήταν ελεύθερος. Παράδειγμα αναφέρουμε, δεν κάνουμε πρόταση.
Ας λύσει αυτά ο κ. Γουλιέλμος και το αποτέλεσμα με τον Προμηθέα δεν έχει καμία σημασία.