Το ότι ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ θα διεκδικήσουν το Κύπελλο την Κυριακή στο Ηράκλειο της Κρήτης (παρεμπιπτόντως χωρίς οπαδούς αλλά με μαθητές στα «Δύο Αοράκια») είναι γεγονός. Την Κυριακή θα έχουμε Κυπελλούχο Ελλάδας που σίγουρα θα τοποθετήσει στην βιτρίνα του ένα τρόπαιο.
Οποιος χαίρεται όμως για την χθεσινή κατάσταση στο ΟΑΚΑ, είτε ανήκει στην μία πλευρά και λέει «τους… αυτώσαμε» είτε στην άλλη και λέει «εμείς σας αυτώσαμε που φύγαμε», τότε- με το συμπάθιο- βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.
Τι είδαμε χθες; Μια δυσάρεστη κατάσταση που συνιστά ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ αλλά και του αθλητισμού στην χώρα μας. Που καθιερώνει στην συνείδηση του κόσμου μια στρεβλή εντύπωση για το τι είναι… μαγκιά η παλληκαριά. Αν πραγματικά χαίρεται κάποιος απ’ όσα έγιναν χθες, τότε θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και να επανεκτιμήσουμε αρκετά πράγματα.
Τα μαύρα μας τα χάλια. Σε όλα τα επίπεδα, που είχαν αρχίσει από τις προηγούμενες μέρες με την «επικοινωνιακή μάχη» που πλέον έχει φτάσει/κατέβει στο επίπεδο του ξεκατινιάσματος. Από τα πρώτα τρία σφυρίγματα σε βάρος του Ολυμπιακού στα 28 δευτερόλεπτα της αναμέτρησης άρχισα να σκέφτομαι (και δεν το λέω τώρα για να κάνω τον έξυπνο, είναι η αλήθεια) ότι οι Πειραιώτες θα αποχωρήσουν κάποια στιγμή. Θα ήταν κατά την διάρκεια της αναμέτρησης; Στο ημίχρονο, όπως και συνέβη; Πάντως το περίμενα.
Χάλια το θέαμα σε αγωνιστικό επίπεδο, λιγότερο από Παναθηναϊκό και πολύ περισσότερο από Ολυμπιακό. Μαύρα χάλια η διαιτησία καθώς και οι τρεις εκτέθηκαν χωρίς λόγο με τα κακά σφυρίγματα. Υπάρχουν κάποια πράγματα που τουλάχιστον στην δική μου λογική είναι ακατανόητα και θα επιδιώξω να τα παρουσιάσω χωρίς να θέλω να… τετραγωνίσω τον κύκλο και χωρίς να επιθυμώ να κρατήσω ισορροπίες ή αποστάσεις. Πιστέψτε με.
Θεωρώ ότι είναι τεράστιο λάθος από πλευράς Ολυμπιακού η αποχώρηση άσχετα αν προκάλεσε την αποθέωση της πιο φανατικής μερίδας οπαδών τους. Ακόμα κι αν κατανοήσει κάποιος τα παράπονά τους, φαίνεται περισσότερο ως επικοινωνιακή κίνηση που είχε ως σκοπό να κάνει «κλικ» στους οπαδούς της ομάδας. Όπως μπόρεσα να διαπιστώσω τουλάχιστον στα social media η συντριπτική πλειοψηφία των φίλων του Ολυμπιακού χειροκρότησαν την κίνηση.
Για μένα μια μεγάλη ομάδα δεν αποχωρεί ποτέ από το γήπεδο διαμαρτυρόμενη για την διαιτησία, το ίδιο έλεγα και για τον Παναθηναϊκό το 1993, ακριβώς επειδή δείχνει αδυναμία.
Ακολούθησε ένα ακόμα τεράστιο λάθος από την πλευρά της διοικητικής ηγεσίας του Παναθηναϊκού που πήγε και… εναπόθεσε ένα σέξι γυναικείο κόκκινο εσώρουχο στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ειλικρινά όσο κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις αυτήν την κίνηση, είναι μάλλον ανώφελο και προφανώς εξηγείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον παραπάνω: Να ικανοποιηθεί ο κόσμος με τον πρόεδρο που… δεν μασάει από τους «αλλόθρησκους» και τους «ισοπεδώνει».
Ακριβώς σ’ αυτό το σημείο έχουμε φτάσει: Να «κρίνονται» τα πάντα από την επικοινωνία (που έχει ξεπέσει σε ξεκατίνιασμα), από το πως θα την… πω στον απέναντι παρά από το τι θα κάνω μέσα στο γήπεδο. Διότι ο Παναθηναϊκός ήταν στο +15, δεν θα έχανε τον αγώνα με τίποτα και τελικά νίκησε χωρίς ιδρώτα επειδή αποχώρησαν οι αντίπαλοι. Ομως το κόκκινο στρινγκ έπρεπε να αναπαυθεί στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Κι από την άλλη ένας Ολυμπιακός που δεν παρουσίασε τίποτε απολύτως, κανένα αγωνιστικό πλάνο, αποχώρησε για να στρέψει όλη την προσοχή (και όχι την ευθύνη, την προσοχή) στους διαιτητές για τους οποίους ανέφερα και παραπάνω ότι ήταν ΤΡΑΓΙΚΟΙ.
Αλλά πιθανότατα είναι σημαντικότερο το τι κάνεις εσύ και όχι τι κάνουν οι άλλοι. Πλέον σε όποιον δεν αρέσει η διαιτησία θα μπορεί να αποχωρεί κι ας χάνει με -2. Και αυτός που νικά με 20-0 θα μπορεί να ασχολείται με εσώρουχα.
Αν σε κάποιον, επαναλαμβάνω, άρεσε αυτό που έγινε χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ, τότε πιθανότατα θα πρέπει να επανεξετάσουμε πολλά πράγματα, τόσο ως άνθρωποι όσο και για τον ρόλο των Media σ’ αυτή την χώρα.
*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας Sportime την Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019